Αλλά μάλλον το να κορδώνεται στη συλλογική επιτυχία και να λουφάρει στην αποτυχία είναι αιώνιο προσόν του Έλληνα και δεν αξίζει να μεμψοιρεί κάποιος για κάτι που όλοι θεωρούμε προφανές. Ο προβληματισμός μου είναι άλλος. Τι παίζει με όλη αυτή τη βία; Πότε σταμάτησε να είναι ο Έλληνας χαλλλαρός και να μην τσαντίζεται και για πολλά πράγματα; Τι μας οδήγησε σε αυτό τον ακατάσχετο τσαμπουκά και την ανυπέρβλητη βλακεία που μας δέρνει;
Ξέρω, ξέρω. Τα κανάλια που προμοτάρουν τη βία και τα γήπεδα που πας και μπαίνεις στη ψυχολογία της μάζας και η καθημερινότητα και το ένα και το άλλο. Ρε ποιον δουλεύουμε ρε;
Η ουσία του όλου πράγματος είναι ότι ενοχοποιήσαμε την χαλαρότητα που μας διακρίνει σαν λαός. Αλλά επειδή το επόμενο βήμα, δηλαδή να γίνουμε σοβαρή, υπεύθυνη κοινωνία (κάτι σε γερμανία μεριά) ήταν κομματάκι δύσκολο το πήραμε αλλιώς το τιμόνι και γίναμε αμερικανάκια. Παίζουμε μπουνιές για ψύλλου πήδημα, πάμε και φουσκώνουμε στα γυμναστήρια και το πουλί μας (για τους άντρες) το αντικατέστησε το αυτοκίνητο. Μεγαλύτερο αυτοκίνητο, καλύτερη γκόμενα. Το κατά πόσον αυτό είναι κατάντια δεν θα το κρίνω εγώ. Για μένα το πράγμα έχει ως εξής:
Κάποτε είμασταν καραγκιόζηδες. Αλλά τουλάχιστον είμασταν ευγενικοί,φιλικοί πνευματώδεις καραγκιόζηδες που όλοι ήθελαν να τους κάνουν παρέα και που ,πάνω απ' όλα, οι ίδιοι αυτοσαρκάζομασταν. Σήμερα εξακολουθούμε να είμαστε καραγκιόζηδες αλλά με αρνητική χροιά. Γιατί πλέον βάζουμε στη ζυγαριά μόνο τα καλά μας σημεία και ό'τι βελτιώνουμε ενώ δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας για το πόσο πνευματικά και ψυχικά πιο αμώρφωτοι είμαστε σε σχέση με τους γονείς μας.
Εγώ δεν θα πω αλαλάξτε γιατί σας πηδήξανε όπως είπε ο πάνσωφος γιατρός της γειτονιάς Ανεβλαβής αλλά κάτι παρόμοιο:
Γαμάτε γιατί χαζέψαμε και πάνω απ' όλα ΧΑΛΛΛΑΡΑ
