Πρωινοί τύποι

Ρητορικό ερώτημα τώρα που μικραίνει η μέρα. Καλύτερα να κοιμάσαι μέχρι το μεσημέρι αραχτός ή να ξυπνάς νωρίς ακόμη και όταν δεν έχεις κάτι να κάνεις, για να μην χάνεις τη μέρα;
Γενικά προτιμώ το δεύτερο... όχι ότι τα καταφέρνω πάντα.

sunset

Άντε, να είμαστε καλά και για του χρόνου το καλοκαίρι!!!!!

kings of leon

Οι kings of leon ειναι θεοι τελεία και παυλα!Εχει ηδη κυκλοφορησει το album τους only by the night και ειναι ο ορισμος του rock παρα τα οσα λενε οτι εχει πια κανει το κυκλο του κλπ.Εμεις ποσο ακομα θα τους αγνοουμε ρε γαμωτη και θα ακουμε τις αηδίες?θα το λεω και θα το ξαναλεω κι ας γινομαι κουραστικος.Αlbum του μηνα για το mojo,αφιερωμενο σε ενα φιλαρακι που μου τους εμαθε, αλλα τωρα πια εχει σταματησει (οπως δηλωνει) να ακουει τετοια γενικοτερα.Επισης μπραβο και στον κωστη που τους ανεβασε πριν 2 βδομαδες στα τραγουδια του blog.

bristol

Πολυ αργα μετα την κυκλοφορια του Knowle West boy απ τον κυκλοθυμικο Adrian Thaws ή αλλιώς Τricky μαθαινω οτι θα μας επισκευτει στις 28/11 χωρις να γνωριζω αλλες λεπτομερειες.Μεγαλωσε δυσκολα στις εργατικες πολυκατοικιες με την γιαγια του,ταινιες τρομου στο σπιτι,κοπανες απ το σχολειο, αφθονη μουσικη και φυλακη στα 17 του.Iδρυτικο μελος των massive Attack, αλλα η ιδιοσυγκρασια του τον οδηγει καπου στα μεσα της δεκαετιας του 90 μονο του πια στη κυκλοφορια του αριστουργηματος
maxinquaye(ονομα της αυτοχειρας μητερας του).Τrip hop το λενε απ το μπαρουτοκαπνισμενο
bristol!

7 γράμματα

Και επειδή καταπιάστηκα με όσα με στεναχωρούν, να καταπιαστώ και με όσα όμορφα μου αρέσουν. Και επειδή ο barman (εμένα το κάπελας μου αρέσει περισσότερο) προτείνει, έχουμε:
1/4 μαύρη αβάνα
1/4 λευκή αβάνα
1/4 κουαντρώ
1/4 χυμός λεμόνι
και λίγο kiwi για το χρώμα
.

Και για να καθαρίσει η φωνή και να καεί ότι υπάρχει μέσα στο σύστημα:
grand marnier με cointreau



Και αν είστε τυχεροί όπως και εμείς θα έχετε και το ανάλογο μέρος να τα δοκιμάσετε..

Ο πολιτισμός της μάσας

Γενικά ο κανιβαλισμός με τα σκάνδαλα δεν μου αρέσει. Και κάθε μέρα που η δικαιοσύνη αθωώνει όλο και πιο πολύ κόσμο, τόσο πιο πολύ, πιστεύω, πληγώνεται η αυτοπεποίθηση αυτής της κοινωνίας.

Στην επικαιρότητα, όμως, πέρα από τα εγχώρια και την παγκόσμια κρίση παίζει και ένα άλλο σκάνδαλο. Η ευρύτατη μόλυνση στο γάλα από τοξική μελαμίνη, ώστε αυτό να φαίνεται πιο πλούσιο σε πρωτεΐνες, έχει εξαγριώσει τους γονείς στην Κίνα που έχουν δει ήδη τέσσερα μωρά να πεθαίνουν και πάνω από εκατό να νοσηλεύονται με νεφρική ανεπάρκεια, καταδικασμένα από την ανθρώπινη απληστεία. Εκεί το καθεστώς για να συμμαζέψει την κατάσταση, έκανε 12 συλλήψεις έως τώρα και έστω και καθυστερημένα έστειλε κάτι χιλιάδες ελεγκτές να δουν πως έχει η κατάσταση στις γαλακτοβιομηχανίες. Όπως φάνηκε από την τηλεόραση ήταν ο θανάσιμος κίνδυνος για τα παιδιά τους που εξόργισε τους Κινέζους. Εξάλλου, εκεί μπορούν να έχουν μόνο ένα παιδί όπως επιβάλλει ο οικογενειακός προγραμματισμός. Και κάπου εδώ κρύβεται η ειρωνία και ο κυνισμός της πραγματικότητας... τι θα γινόταν δηλαδή αν μπορούσαν να έχουν όσα παιδιά ήθελαν.
Αλλά ίσως η απάντηση είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Όταν στη χώρα όπου γύρω από το τραπέζι γυρίζει και όλο το σύμπαν, έσκασε η ιστορία με το μηχανόλαδο, όλοι σοκαρίστηκαν. Σοκαρίστηκαν γιατί όλοι θεωρούσαν ότι η διατροφή του Έλληνα είναι ένα άβατο που δεν θα άγγιζε κανείς. Από την άλλη κάποιοι χάρηκαν κιόλας. Οι μικροί ελαιοπαραγωγοί εκδικούνταν για τη συστηματική δυσφήμηση του "ανώνυμου" ντενεκέ από την ένωση μουργοπαραγωγών σε αγαστή συνεργασία με το υπουργείο αγροτικής κατάθλιψης και προστασίας των εμπόρων τροφίμων. Οι φοιτητές διαολόστελναν τα σουβλατζίδικα κ.ο.κ.
Κανείς όμως, μα κανείς δεν τιμωρήθηκε. Κανείς δεν ένιωσε να απειλείται πραγματικά η υγεία του. Κανείς δεν κατάλαβε ότι ήταν και αυτό ένα σημάδι κατήφορου. Και εκεί είναι ο κυνισμός. Αν δεν μας αφορά, άσε τους άλλους να πεθάνουν. Αν έχουμε πολλά δεν πειράζει να χάσουμε λίγα. Εξάλλου εμείς οι πλούσιοι χρησιμοποιούμε ελαιόλαδο. Μόνο που όπως δεν πρόλαβες το μηχανόλαδο μέσα στο λάδι, έτσι δεν πρόλαβες και το μολυσμένο από AIDS αίμα στις μεταγγίσεις της γιαγιάς. Και όταν χρειαστείς εσύ αίμα, ωχ αδερφιστή Ελληναρά, τότε θα σε λούσει κρύος ιδρώτας...

Απ:-1985

Το προηγούμενο αρθράκι το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση. Όποιος το έγραψε αφιέρωσε αρκετό μέρος του εαυτού του να θυμηθεί εποχές όμορφες, διαφορετικές. Οι περισσότερες από αυτές της μνήμης για μένα ήταν καταπιεσμένες από τις τωρινές μου έγνοιες και την καθημερινότητα. Σε μεγάλο μέρος όσων διάβασα, εξάλλου, βλέπω τα δικά μου παιδικά χρόνια και εμπειρίες.
Αλλά νομίζω ότι το παρελθόν καλό είναι να μένει παρελθόν. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι ανάγκη να μεγαλώσουν όπως εμείς. Τα παιδικά χρόνια του καθενός είναι ένας καλός μπούσουλας για να μεγαλώσει τα δικά του παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εγχειρίδιο.
Ξέρω, τα σημερινά παιδιά είναι πιο εγωιστές. Απομονώνονται στο δικό τους περιβάλλον, κάνουν κλίκες πιο εύκολα και έχουν την ανάγκη να είναι διαφορετικά και μοδάτα ταυτόχρονα. Τα κάνουν όλα σε εντονότερο ρυθμό, σε πιο ακραίες μορφές και έτσι προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή.
Αλλά δεν φταίνε αυτά. Σε αυτό το περιβάλλον τα μεγαλώνουμε εμείς που ξεχάσαμε τα χαλαρά παιδικά μας χρόνια. Εμείς, που για να έχουμε χρόνο για τη δική μας ατομική ζωή αποφασίζουμε να παρκάρουμε τα παιδιά μας σε ένα playstation. Εμείς, που ξεχάσαμε να επικοινωνούμε ειλικρινά όπως όταν ήμαστε παιδιά. Εμείς, που ενώ μεγαλώσαμε σε χωριά και δεν πάθαμε και τίποτα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε τέσσερις τείχους με την πρόφαση ότι εδώ μπορούν να έχουν τα πάντα.
Κάθε εποχή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Και ναι, ίσως σήμερα που το ένστικτο της επιβίωσης έχει ατονήσει δίνοντας τη θέση του στην απληστία να είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Αλλά δεν φταίνε αυτά. Την κοινωνία αυτή εμείς την διαμορφώνουμε. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται πιο πολύ ας κλείσουμε και εμείς την τηλεόραση. Αν θέλουμε να είναι πιο χαρούμενα ας χαμογελάμε περισσότερο και ας νοιαζόμαστε λιγότερο για τα λεφτά. Αν θέλουμε να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο ας κάνουμε πιο πολλά για να τους το προσφέρουμε.
Τα παιδιά ονειρεύονται ακόμη.Και τα όνειρα τους ίσως είναι πιο όμορφα και από τα δικά μας. Εμείς ξέχασαμε πως είναι να βλέπεις πέρα από το σήμερα

-1985

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985**
________________________________________
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας..

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.



Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.



Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.




Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.



Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;



Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...


**Το αρθράκι αυτό μου το έστειλε η Γιάννα, που της θύμισε πολλά όπως και εμένα.

tansistor(alternative pop,rock)

Η μπαντα των transistor δημιουργήθηκε στην Αθηνα το 2004.Το πρωτο τους τραγουδι living συμπεριληφθηκε στη συλλογη του Δημήτρη Παπασπυροπουλου 'Blessed and Cursed' ο οποίος εκανε και την παραγωγή του album τους 'thinks you miss when you blink'.Στο δισκο συμμετεχει και o craig walker των περίφημων archive.Αρκετα συμπαθητικη η ερμηνεία απ την Μαρία Κουρμουλη(lead vocals) στο Βig love των fleedwood mac.Oποιος θελει μπορει να τους δει από κοντά στο Κυτταρο στις 9/ο8 με 10 ευρώ.SUPER!!

Και επειδή πολλοί από εμάς θα κλειστούν στο μεγάλο, βρώμικο κατά κοινή ομολογία, μαντρί ο Σεπτέμβρης έχει και κάποια αρκετά ενδιαφέροντα πέρα από συναυλίες madonna και λοιπά τζερτζελέδικα. Το προγραμμα λοιπόν περιλαμβάνει 34ο φεστιβάλ βιβλίου:

Το φεστιβάλ θα διαρκέσει ως τις δύο Οκτωβρίου και θα λειτουργεί από 6 μ.μ. μέχρι 10.30 μ.μ., Παρασκευή και Σάββατο έως τις 11 μ.μ., Κυριακές το πρωί 10π.μ. μέχρι 2 μ.μ. και το απόγευμα 6 μ.μ. μέχρι 10.30 μ.μ

Τα καλά όμως δεν τελειώνουν εδώ γιατί αρχίζουν και οι νύχτες πρεμιέρας. Περισσότερες πληροφορίες για πρόγραμμα,εισιτήρια κλπ.. κλπ.. στην ιστοσελίδα. Και φυσικά τα καλά δεν τελειώνουν εδώ. Ο Σεπτέμβρης για όποιον δεν την παλεύει να μένει ακόμη σπίτι έχει πολλά και διάφορα.

Fannie Mae and Freddie Mac

Μια σοβαρή προβληματική που επανέρχεται στους κόλπους των θεωρητικών της οικονομίας και των κοινωνικοοοικονομικών συστημάτων τα τελευταία χρόνια, είναι η αναθεώρηση του αλάθητου του μηχανισμού της αγοράς. Ακόμα και όσοι πίστευαν ότι μακροχρόνια η αγορά βρίσκει τον τρόπο να ισορροπεί, μετά τα τελευταία γεγονότα δεν μπορούν να απαντήσουν με ασφάλεια στο ερώτημα του αν αυτό είναι δυνατό χωρίς έναν οριστικό εκτροχιασμό του συστήματος ή απλούστερα ένα μεγάλο μπραφ και τελικά μία παγκόσμια μερική χρεοκοπία. Όταν το Λονδίνο εξαγόραζε την χρεοκοπημένη στεγαστική τράπεζα Northen Rock οι κοτεράτοι υπερασπιστές της αγοράς έτρεξαν να κράξουν και να μιλήσουν για μία βιαστική κίνηση. Οι πιο σοβαροί απλώς εξέφρασαν το σκεπτικισμό τους. Οι πρώτοι, είχαν την ευκαιρία να συμαζευτούν όταν έστω και εν κρυπτώ τα ίδια έπραξε και η αμερικανική κεντρική τράπεζα αγοράζοντας ως συμβολικό δωράκι ένα μεγάλο χρηματοπιστωτικό οργανισμό δίνοντας τον στο αγαπημένο συντηρητικό παιδί τους, την Morgan.
Τώρα όμως τα πράγματα δεν είναι ίδια. Αγοράζοντας τις τεράστιες στεγαστικές τράπεζες Fannie Mae και Freddie Mac η αμερικανική κυβέρνηση απλώς δήλωσε την αδυναμία της να πάρει από τους πλούσιους αυτά που αυτοί έχασαν. Γιατί αν η διαγραφή δανείων ήταν ένα αδιανόητο "υπερκοινωνικό" μέτρο για την υπερκαπιταλιστική Αμερική, δεν βλέπω πως εκπεδεύονται ορθότερα οι επενδυτές στο να μην ξαναγίνουν άπληστοι διασφαλίζοντας τους κέρδη από ένα τζογάρισμα που είναι σαν να παίζει φιλικό στο Μόναχο, Μπάγερν-Καλόνερο και να παίζεις το ματς ανατροπή 1 ημίχρονο-2 τελικό. Προσωπικά, πιστεύω πως τα γεγονότα των τελευταίων δύο χρόνων είναι η εκδίκηση του social safety net της Ε.Ε απέναντι στην άπληστη επεκτατική και υπερχρεωμένη οικονομική πολιτική των Η.Π.Α. Εντάξει, ότι καλό είναι να μην βουλιάξει το καράβι όλοι το ξέρουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν πρέπει να αρχίσουν να τρομπάρουν και αυτοί νερά έξω από το καράβι τους. Ας κάνουν λίγο κράτει, υπάρχουν και άλλοι στον κόσμο που μπορούν να καταναλώσουν αντί για αυτούς. Και αυτοί οι άλλοι το έχουν πραγματικά ανάγκη. Και δεν μιλάω για εμάς, τους καλοθρεμμένους Ευρωπαίους.

Το πιο "πράσινο" μέσο

Ένα θέμα που με θίγει προσωπικά επειδή ταξιδεύω προσωπικά αρκετά συχνά με αυτό το μέσο είναι ο ΟΣΕ και τα σχετικά με αυτόν τεκταινόμενα. Πέρα από τα όποια καραγκιοζιλίκια έχουν γίνει πάνω στο θέμα των επενδύσεων του ΟΣΕ και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ και από τη Ν.Δ. έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1. Πανηγύρισε όταν τελειώσεις την ηλεκτροδότηση του Αθήνα-Θεσσαλονίκη και όχι πιο νωρίς. Αυτό σημαίνει ότι θα έχεις κάνει και τη γραμμή διπλή κατα μήκος όλης της διαδρομής ώστε ο όρος ψαλίδια να περάσει στην ιστορία. Τότε η γραμμή αυτή θα είναι υπερκερδοφόρα ώστε να επιδοτεί μόνη της όλα τα υπόλοιπα έργα του ΟΣΕ.
2. Μια διαδρομή Λάρισα-Θεσσαλονίκη που το intercity την κάνει σε 1 ώρα και αν ήθελε και σε 45 λεπτά μην μου το παρουσιάζεις ως κατόρθωμα να ενώνεις δύο αστικά κέντρα με ένα ηλεκτροτροφοδοτούμενο προαστιακό που το κάνει σε 1,5 ώρα και με δέκα στάσεις. Τόσο κάνω εγώ για το Αθήνα-Κιάτο και όποτε είμαι όρθιος μου βγαίνει η πίστη. Αν θες πραγματικά να αναπτύξεις την μεταξύ τους οικονομία τονώντας δύο σημαντικά περιφερειακά αστικά κέντρα δώσε τους τα μισά δρομολόγια αλλά απευθείας σε 45 λεπτά και συνεχή εμπορευματική κίνηση με διευκολύσεις για τις επιχειρήσεις της Λάρισας. Τότε και το commuting θα επιτρέψεις και την επιχειρηματική δραστηριότητα θα τονώσεις.
   

Εγώ με τα λίγα που ξέρω αυτά πιστεύω. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι στο ..... γίνεται. Ώρες ώρες νιώθω ότι είμαστε ένας πλανήτης από μόνοι μας.

Αυστρία-Γαλλία 3-1

Το είπε και το έκανε το θηρίο. Ο αριστεροπόδαρος της πανάθας είχε δηλώσει πως ξέρει ότι δεν αποτελούν φαβορί, αλλά ότι θέλει να είναι μέσα στην πρόκριση ως το τέλος. Και στο επόμενο ματς σφύριξε ένα πεναλντάκι στον αστρολόγο και δημιούργησε άλλα δύο γκολ. Άντε να τον δούμε έτσι και εντεκαδάτο στην πανάθα.

Μattafix

Living Darfur λέγεται το πρωτο single του album rhythm and hymns που κυκλοφορησε το Νοέμβριο '07 του ντουετου απ την Αγγλία Μattafix.Το τραγουδι προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την διεθνή κοινή γνώμη για τους προσφυγες στο Darfur(καπου στο Σουδάν) οπως φαινεται στο videoclip που χρηματοδοτήθηκε απ τον M.Jagger. Το κατατάσσω στο κάλο mainstream

Ωραίοι ως ...Έλληνες

Ο γραπτός λόγος δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Ο τρόπος με τον οποίο αυτός δημιουργήθηκε, διαδόθηκε και εν τέλει εδραιώθηκε στην ανθρώπινη μνήμη αποδεικνύει ότι υπάρχει στον άνθρωπο έμφυτη η ανάγκη της εξέλιξης. Η ανάγκη αυτή μας οδήγησε σήμερα στην έκφανση αυτή πολιτισμού που ζούμε. Γεωγραφικά όρια σήμερα δεν υπάρχουν για να ξεπεραστούν (πάνω στον μικρό μας πλανήτη), άρα αυτό που μένει είναι η σφαίρα της επιστήμης και της κοινωνίας.
Στον πρώτο τομέα υποθέτω ότι η επιστήμη τα πάει αρκετά καλά ώστε να προκαλεί το δεύτερο, την κοινωνία, να σμπρώξει λίγο πιο δυνατά προς τα μπροστά το δικό της κάρο. Το πρόβλημα είναι πως σήμερα παρά ποτέ, ο άνθρωπος έχει επιδοθεί σε έναν ανένδοτο βλακείας να αποδείξει πως η επιστήμη μπορεί να προχωρά τη στιγμή που οι κοινωνίες εξελίσσονται διαλυόμενες, έτσι ώστε τίποτα να μην στέκεται εμπόδιο στην επιστημονική πρόοδο. Η δική μου πεποίθηση είναι ότι μία τέτοια κατάσταση μόνο μπούμερανγκ μπορεί να γυρίσει. Και επειδή τα πιο δύσκολα φαινόμενα έχουν τα πιο απλά παραδείγματα, λέω το εξής:
.
.
Πόσο ηλίθια είναι αυτή η κοινωνία, ώστε ενώ το ζώο το τυρόγαλο τον έχουν πιάσει στα πράσσα με τις κάμερες, να ανέχεται να της λένε θεωρίες για κουτάκια και πράσινους μονόκερους και ακόμη χειρότερα να υπάρχει και αρκετός κόσμος να το χάψει. Τι να την κάνεις τη ρημάδα την τεχνολογία αν δεν μπορείς να σκεφτείς μόνος σου απο εδώ μέχρι την πόρτα του γείτονα; Το πολύ πολύ να πάθεις και εσύ τον θάνατο της αλεπού! Διότι εγκλήματα ρε Ντούσαν, εγκλήματα...