sunday # 94

geitonia recommends

Τρίο απ το Λονδίνο που θα μας απασχολήσει το 2016. Every generation has their own version of the blues γραφουν στο site της Μatador στα σχόλια για την κυκλοφορία του πρωτου τους album
το Μάρτη αυτής της χρονιάς . Μας έχουν ζεστάνει ήδη με το earth not above απ το περσινό καλοκαίρι ενω στο διαδίκτυο εχουν ήδη διαρρεύσει καινούργια κομμάτια. Εμφανείς οι επηρροές από massive attack , portishead και όλο εκείνο τον ήχο που σου έδινε την αίσθηση και την σκοτεινή ατμόσφαιρα βγαλμένη απ τα σοκάκια του bristol την δεκαετία του 90.

Στον κόσμο των βιβλίων

 Η πρώτη (που μέχρι πριν λίγα χρόνια νόμιζα ότι ήταν άντρας) έγραψε ένα βιβλίο που δημιούργησε την ταυτότητα ενός ολόκληρου λαού.

Ο δεύτερος, ήταν ίσως ο σπουδαιότερος φιλόσοφος των τεχνών στην Ευρώπη, που πάσχισε να μας κάνει να καταλάβουμε ότι η κοινή μας ταυτότητα και η κοινή μας γλώσσα ως Ευρωπαίοι είναι ήδη εδώ. 

Το πέρασμα και των δύο, οριστικά, στην ιστορική μνήμη,  αφήνει εμάς σε ένα κόσμο διαφορετικό και σε όσους ανήκουν στο χώρο των γραμμάτων με την υποχρέωση της ανάδειξης αυτών που θα συνεχίσουν το έργο τους.

http://edition.cnn.com/2016/02/19/entertainment/harper-lee-obit-feat/index.html

http://www.repubblica.it/cultura/2016/02/20/news/morto_lo_scrittore_umberto_eco-133816061/?ref=HREA-1

Avalon Blues

         Τώρα αν σας πω ότι το άκουσα στο προποτζίδικο θα με πιστέψετε;

Indie

                      Το 2016... ξεκίνησε μάλλον κουραστικά. Καταπιαστήκαμε με προβλήματα σχετικά απλά, ή έστω λιγότερο απλά, αλλά η γαλούχηση στη μιζέρια μας κάνει να δραματοποιούμε τα πάντα. Και αυτό, για να είμαι ειλικρινής μου κάνει λίγο κουραστικό. Ακόμα και οι γάβροι μετά  τις δύο κόκκινες με την ΑΕΚ σαν κακογαμημένη γκόμενα κάνουν.

                           Αυτή λοιπόν η εθνική μιζερίαση τείνει να γίνει trend και σε μία μεγάλη μου αγάπη... τις ταινίες. Όλοι οι iphonoφραγκοφονιάδες που τσιγκουνεύονται πέντε ευρώ να δουν λίγο Όρσον Γουέλς κάτω από τα αστέρια το Καλοκαίρι, το Χειμώνα μου γίνονται απαιτητικές ξινομούνες και δεν τους αρέσει ο Ταραντίνο (είναι κουραστικός...), δεν μπορούν τον Ιναρίτου (σιγά την ταινία, βαρετή πλοκή...) και λοιπά άλλα συνήθη του γιδεμπορίου.  

                           Σε μία τέτοια χρονιά λοιπόν, που ίσως είναι από τις  κορυφαίες κινηματογραφικές των τριάντα ένα μου πλέον χρόνων, με πολλές καλές ταινίες από το Γενάρη του ΄15 και μέχρι το Φλεβάρη του '16, είδα μία ταινία που είναι η ουσία του σινεμά. Μία ταινία που απηχεί τον κόσμο όπως είναι σήμερα, το 2016 όπως είναι και όχι σα μία βάρβαρη και ξεφτιλισμένη ρέπλικα του Μεσαίωνα.  Είδα, λοιπόν, μία ταινία που ξέρει ότι δεν είναι αριστούργημα, δεν έχει ερμηνείες για τις Κάννες, δεν είναι πρωτοποριακή, δεν θα σας λύσει την γεωπολιτική και κοινωνική σας στραβωμάρα και δεν θα σας κάνει σοφότερους. Και αν έχετε ξεχάσει ότι είστε άνθρωποι πιθανόν να μη σας συγκινήσει και καθόλου. Προσπαθώ ακόμη να αποφασίσω αν αυτή είναι η πιο αληθινή ταινία που έχω δει στη ζωή μου.

    

Sunday # 93

En lefko

Κάφκα