Από τη θεωρία στη πράξη

Μεταπολεμικά ο πολιτικός επιστήμων James C. Davies ανέπτυξε μία θεωρία στο πόνημα του με το τίτλο "Toward a theory of revolution". Συγκεκριμένα αυτό που με ενδιαφέρει στο πόνημα αυτό είναι η θεωρία των rising expectations και η j-curve. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι γνώστης του συνόλου του πονήματος και του συνόλου των συμπερασμάτων του, θα κάνω χρήση των βασικών αναλυτικών εργαλείων του για να εξηγήσω την άποψη μου για την συμπεριφορά μιας κοινωνίας.

Περιλήπτικα η θεωρία αυτή πραγματεύεται ότι η πραγματικότητα σε μία κοινωνία βρίσκεται σε παράλληλη διάταξη από τις προσδοκίες της κοινωνίας αυτής, και ανάλογα με το πως διαμορφώνονται οι προσδοκίες η κοινωνία αυξάνει της απαιτήσεις της. Αργότερα ο Michael H. Glantz σε ένα δικό του πόνημα τροποποιεί την καμπύλη αυτή για να δείξει πως η μείωηση των προσδοκιών είναι δυνατό να κάνει αποδεκτή την αποδοχή λιγότερο ικανοποιητικών συνθηκών στην πραγματικότητα.

Φυσικά οι συγγραφείς των δύο πονημάτων πραγματεύτηκαν διαφορετικά σε έκταση φαινόμενα από αυτά που εγώ θα αναφέρω αλλά η βάση τους είναι αρκετά παρόμοια.

Από το '94 και μετά η Ελλάδα ως χώρα έθεσε κάποιους εθνικούς στόχους. Οι στόχοι αυτοί κατά κοινή ομολογία θα έφερναν τη χώρα μας πέρα από τα τότε όρια της. Ο ένας μεγάλος στόχος ήταν η ένταξη στην Ο.Ν.Ε και ο άλλος η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός φυσικά ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω και στους δύο στόχους. Την δεκαετία '94-'04 θα την ανάγω στην πρώτη καμπύλη για να αντιστοιχήσω και την έκφραση του πρώην πρωθυπουργού Κ.Σημίτη την οποία μου θύμησε ο σύντροφος και φίλος Χ.Χάιδος "Δεν καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις γεωμετρικά αυξανόμενες απαιτήσεις του Έλληνα πολίτη".Αυτό φυσικά δεν δικαιολογεί τα λάθη του πολιτικού χώρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ στον οποίο άλλωστε και εντάσσομαι.

Η άποψη όμως και η ενεργή συμμετοχή στα κοινά δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα γνώμης. Θεωρώ λοιπόν ότι τα τελευταία τρία χρόνια η Ελλάδα είναι μία χωρά χωρίς προσανατολισμό στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Αυτό φυσικά πλήττει το προφίλ του Έλληνα που είχε σαφώς βελτιωθεί μετά και την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Έκτοτε έχουμε δει τις προσδοκίες για τις δυνατότητες της Έλλαδας, ως οικονομία-ως λαός-ως πηγή παιδείας και παραγωγής πολιτισμού-ως παράγοντας σταθερότητας στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου να μειώνονται, κάτι που εκφράζει η δεύτερη καμπύλη. Αυτό, φυσικά, αφού πέρασε το ψυχολογικό στάδιο έπληξε και τα εισοδήματα του Έλληνα. Σήμερα,λοιπόν, ο Έλληνας απαιτεί λιγότερα γιατί νιώθει ότι η κυβέρνηση που εξέλεξε πριν τρία χρόνια είναι ανίκανη να του προσφέρει κάτι παραπάνω. Για μένα προσωπικά είναι θέμα επιλογής να κοιτάζω στο μέλλον. Το κουτόχορτο του "το μη χείρον, βέλτιστον" ας το ταϊσουν αλλού.

Γιατί πιστεύω και στον τόπο αυτό και στους Έλληνες και ας γκρινιάζουν λίγο παραπάνω. Την επιμονή και το πείσμα του Έλληνα δεν τα έχει κανένας λαός στον κόσμο. Το χαμόγελο του Έλληνα που κερδίζει κάθιδρος το ψωμί του κάτω από το καυτό ήλιο ή το τσουχτερό κρύο 365 μέρες το χρόνο δεν το βρήκα πουθενά. Γι' αυτό και εγώ αυτό τον τόπο δεν τον αλλάζω με κανέναν άλλο στον κόσμο.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!! ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Το σίριαλ κράτησε 60 ημέρες

Σας χαιρετώ όλους και εύχομαι αυτό το blog να ''φιλοξενήσει'' τις απόψεις όλων μας πάνω σε ό,τι μας απασχολεί και μας ενδιαφέρει.

Θα ήθελα, λοιπόν, να εγκαινιάσω την παρουσία μου σε αυτό το blog με ένα σχολιασμό της πολιτικής συγκυρίας των ημερών.Η ημέρα του Σαββάτου είναι μια ιστορική μέρα για την διακυβέρνηση της Ν.Δ.(συγχώρα με ,Αντρέα μου).Ο πρωθυπουργός μας πήρε αυτή την ηλιόλουστη μέρα μία πρωτοβουλία (μάλλον η πρώτη του και πολύ καθυστερημένη).Πήρε στο τηλέφωνο τον κ.Τσιτουρίδη και ''τον παρέτησε''.
Το δομημένο αυτό σίριαλ έλαβε επιτέλους ένα τέλος!
Ηταν πολλά τα λεφτά κύριοι!Το σενάριο είχε ομόλογα,off shore εταιρίες με έδρα εξωτικά νησιά (θέλανε και εξωτικά νησιά ,τρομάρα τους!Δεν πηγαίνανε μέχρι το Καλόνερο πιο ωραίο είναι!), swaps,προμήθειες,χρημαστηριακές ... μέχρι και γούνες Καστοριάς.Βέβαια οι πρωταγωνιστές του έργου χρωστάνε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ελληνικό λαό που χορήγησε τα λεφτά του για να γυριστεί αυτή η διεθνής υπερπαραγωγή.Ας είναι καλά τα ασφαλιστικά ταμεία τους.
60 μέρες μετά την πρώτη μετάδοση της κωμικοτραγωδίας είχαμε και μία παραίτηση.ΝΑΙ! Είναι αλήθεια στην Ελλαδα παραιτούνται και υπουργοί καμιά φορά!
Περίσσοτερες πληροφορίες θα μάθουμε το πρωί απο τις κυριακάτικες εφημερίδες.

ΟΙ ΑΤΣΙΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΠΛΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!


Υσ/φο: Ας αφήσουν όμως και κανένα φράγκο.
Κωστάκη (όχι εσύ Νασό) να έρχεται και η σειρά σου,αντε έχεις να μεγαλώσεις και δίδυμα !!!

Βλέποντας Τσου γλου

10+1 γκρίνιες ενός Έλληνα:

1. Δεν έχει λεφτά ή έχει λεφτά και πληρώνει πολύ εφορία


2. Όλοι υποκρίνονται και είναι ίδιοι ή λες πραγματικά τη γνώμη σου και είσαι καραγκιόζης γιατί το πάιζεις κάτι


3. Έχει πολύ κόσμο=πάμε να φύγουμε ή που μας έφερες=πάμε να φύγουμε


4. Κάνει πολύ κρύο ή κάνει πολύ ζέστη


5. Είναι φτηνιάρικο ή είναι πολύ ακριβό


6. Το νούμερο (επειδή δεν έχει μεγαλύτερο αυτοκίνητο από τον γείτονα) ή τον γύφτο (επειδή ο γείτονας έχει σακαράκα ενώ αυτός κούρσα)


7. Πάλι νηστικοί θα τήν βγάλουμε (επειδή δεν έφαγε τον άμπακο) ή πω πω πάλι σα ζώα φάγαμε! Δεν έπρεπε (επειδή έφαγε τον άμπακο)


8. Τον χωριάτη (όταν είναι στην Αθήνα για να δείξει ότι μένει χρόνια Αθήνα) ή Αθηναίος, τι περιμένεις... (όταν είναι στο χωριό για να μην δείξει πόσο Αθηναίος έχει γίνει ο ίδιος)


9. -2004 Όλα σκατά πάνε (Ψηφίζει Ν.Δ) ή 2004- Όλα σκατά πάνε (Ψηφίζει ΠΑ.ΣΟ.Κ)


10. Ο αχαϊρευτος, ο χαραμοφάης (Ελληνίδα μάνα για το γιο της γειτόνισσας που δεν τέλειωσε στα 4 χρόνια τη σχολή του)----- Δύσκολα μωρέ,το ζορίζουν το παιδί (η ίδια μάνα, για το γιο της που είναι 8 χρόνια στην ίδια σχολή )

και βασιλιάς όλων ο υπέρτατος μαλάκας του κόσμου, ο έλληνας οδηγός:

κοίτα το μαλάκα πως τρέχει (όταν τα παιδιά του παίζουν κάπου εκεί γύρω) ή κάνε πέρα ρε μαλάκα,πας σαν τη κότα μες στη μέση (όταν δεν είναι δικά του τα παιδιά που παίζουν 10 μέτρα από εκεί)

Την επόμενη φορά υπόσχομαι να γράψω κάτι αισιόδοξο για τα χαρίσματα του Έλληνα

And it was all yellow

Νέα απορία! Υπάρχουν πολλά τραγούδια που αναφέρονται σε χρώματα και ειδικά στο μαύρο. Αλλά γενικά θέλω να βρω τραγούδια και για άλλα χρώματα. Μπορεί κάποιος να μου βρει από ένα τραγούδι για όσο το δυνατόν περισσότερα χρώματα; Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο του τραγουδιού ή η γλώσσα, απλώς στο τίτλο να αναφέρεται ένα χρώμα.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!

Πρέπει να είστε περήφανοι για μένα! Είμαι το νεότερο μέλος του blog και είπα να γράψω κάτι για το καλωσόρισμα. Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα λίγο να βρώ τον τρόπο που θα ανέβουν αυτά που γράφω αλλά όταν είναι online ο γκουρού του blog δεν έχω να φοβάμαι τίποτα! (κάπου εδώ πρέπει να ευχαριστήσω τον Κώστα για την πολύτιμη βοήθειά του) Μπορώ να πανηγυρίσω λοιπόν οτι τα κατάφερα! Δεν έχω να δηλώσω κάτι νέο και πρωτοποριακό, εύχομαι μόνο να πάνε όλα καλά και υπόσχομαι να συμμετέχω ενεργά - να ακούγεται και μια γυναικεία φωνή βρε αδερφέ! Θα είμαι εδώ και θα σχολιάζω τα πάντα, θα είμαι τα κόκκινα γράμματα του blog... Καλώς σας βρήκα!

Music prevails

Το τελευταίο μου απόκτημα.. Από τις καλύτερες μουσικές επιλογές που έχω κάνει τελευταία και χαίρομαι που αγοράζω το πραγματικά πρώτο cd της joss stone. Πολύ πιο χαλαρό, λιγότερο σοφιστικέ και περισσότερο easy listening από το πως παρουσιάζεται γενικά. Από το πέμπτο τραγούδι και μετά η μουσική κινείται ακριβώς στους ρυθμούς που μου αρέσουν. Αν αυτό είναι απλώς το ξεκίνημα της joss stone σε μία τέτοια ηλικία τότε ελπίζω ότι έχουμε πολλά ακόμη να ακούσουμε από αυτήν. Αρκεί να μην την κάψουν οι δισκογραφικές και οι παρατρεχάμενοι.

Κορώνα ή γράμματα

Μετά από αρκετό καιρό κατάφερα να κάνω διακοπές όπως ακριβώς ήθελα. Διακοπές και με ξεκούραση, και με ξενύχτι, και με διάβασμα, ακόμη και με δουλειά. Η ουσία του πράγματος είναι ότι κατάφερα να ξεφύγω τόσο πολύ απο τους ρυθμούς της Αθήνας ώστε να κατάφερω να ανασύρω τρόπους και δομές σκέψης που είχα πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω.
Είναι γεγονός ότι ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που τρέχει όλη μέρα και σε κάποιον που λειτουργεί με πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς η διαδικασία του συλλογισμού και η εξαγωγή συμπερασμάτων διαφέρει. Όταν σε πνίγει ο χρόνος αναγκάζεσαι να κάνεις συμβιβασμούς. Σκέφτεσαι πολλές φορές μηχανηστικά και αντί να εισάγεις για κάθε περίπτωση μία νέα προσπάθεια συλλογισμού πατάς πάνω σε τετριμμένες νόρμες και ένστικτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η οδήγηση. Είναι πιο έυκολο να οδηγείς όπως οδηγείς καθημερινά και απλώς να κορνάρεις στο παρολίγον τρακάρισμα παρά να βάζεις τη κούτρα σου να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Αντίθετα, όταν πραγματικά δίνεις το χρόνο στον εαυτό σου να σκεφτείς μπορείς να δεις και την άλλη όψη του νομίσματος ή τουλάχιστον να καταφέρεις να βρεις μία πιο καλή άποψη αιτίου και αιτιατού.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι αποτελεί γενικό κανόνα. Σε τελική ανάλυση είναι προσωπική επιλογή του καθενός ποιοι θα είναι οι ρυθμοί της ζωής του και πως αυτή θα διαμορφώνεται. Απλώς, είναι άσχημο όταν βλέπεις διαφημήσεις να σε προτρέπουν να ζήσεις τις στιγμές γιατί αυτό σημαίνει ότι μάλλον το πράγμα έχει παραγίνει. Και να σας πώ την αλήθεια, μόλις βλέπεις πόσο χαλαρά κινούνται οι εκτός των τειχών νιώθεις και λίγο κορόιδο. Οπότε καθώς το τσιμέντο βράζει όλο και πιο πολύ ξεκινάω θεραπεία: Καφέ φραπέ ατέλειωτη ευχαρίστηση και we jammin'...