Το 'χεις το κάνεις, δεν το 'χεις δεν το κάνεις

Πριν μερικά χρόνια ο φίλτατος Ντέμης αποφάσισε να κάνει κάτι αδιανόητο για το πνεύμα αριβισμού που επικρατεί στη Μπανανία τα τελευταία χρόνια. Άφησε μία κατά γενική ομολογία επιτυχημένη ποδοσφαιρική σταδιοδρομία για να γίνει πρόεδρος στην ΑΕΚ. Και όχι την ΑΕΚ όπως την ξέρουμε σήμερα, αλλά μία ΑΕΚ που φάνταζε πλοίο έτοιμο να φουντάρει. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, προτίμησε να ακούσει τα χίλια μύρια, ότι είναι κλέφτης αυταρχικός κ.ο.κ παρά να αφήσει στη τύχη της μία από τις μεγάλες του αγάπες. Τι θα καταφέρει στο τέλος; Δεν ξέρω, μπορεί κα τίποτα. Αλλά τουλάχιστον μου απέδειξε ότι το 'χει. Έκει που όλοι οι άλλοι παρλάρανε ασκόπα και ασύστολα αυτός ο άνθρωπος πήρε τη κατάσταση στα χέρια του και έκλεισε στόματα.

Κάτι ανάλογο καλείται να κάνει σήμερα και ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Περίπτωση Ντέμη; Κάτι άλλο; Ποιος ξέρει. Πάντως μπράβο του για το πρώτο βήμα. Γιατί μπορούσε να κάνει το μαλάκα και να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από το σημερινό ΠΑΟΚ. Αλλά δεν το έκανε. Και μπράβο και στους Παοκτζήδες που στηρίζουν την κίνηση του.

Συγκυρία; Πολύ πιο δύσκολη, αν και ίσως οι επερχόμενες εκλογές να τον βοηθήσουν περισσότερο από όσο αναμένεται.

Κλίμα εντός ομάδας; Οπωσδήποτε οι προσδοκίες είναι λιγότερες αλλά και η κατάσταση πιο δύσκολη.

Προθέσεις; Προσωπικά πιστεύω οι καλύτερες, μένει να το αποδείξει και ο Ζαγόρ.

Πάντως ό,τι και αν γίνει μπράβο και στα δύο παληκάρια γιατί ζούμε καιρούς χαλεπούς, καιρούς υλιστικούς. Και άνθρωποι σαν αυτούς σου δείχνουν το δρόμο. Με τα λάθη τους, με τα σωστά τους, πάντως γενικά σου δείχνουν ότι το 'χουν. Και πάντα την ιστορία των πραγμάτων δεν την άλλαζε το ρεύμα αλλά άνθρωποι που πήγαιναν το ρεύμα εκεί που πρέπει. Και τέτοιοι άνθρωποι αξίζουν σεβασμό.

Holiday

Ο καύσωνας μας έκανε την πρώτη επίσκεψη του καλοκαιριού και το θερμόμετρο ανεβαίνει. Κάψες όμως δεν έχει μόνο ο καιρός, αφού οι πολιτικοί άρχισαν να ζοχαδιάζονται ενόψει εκλογών ενώ και μπασκετικά την Τετάρτη μάλλον θα δούμε ματσάρα.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, μια τελευταία παράκληση πριν ξεχυθούμε σαν Eλληνάρες με ανεβασμένη λίμπιντο για να χορτάσουμε καλοκαιράκι. Εκεί που θα πάμε, παραλίες,συναυλίες, νησιά, χωριά, μαγαζιά, ας μην τα κάνουμε και φέτος π......α. Ας μην είναι όλα γύρω μας τέλος του καλοκαιριού ένα ατέλειωτο μπουρδέλο από σκουπιδαριό και γόπες. Ας σεβαστούμε όλους αυτούς που μέσα στο βράσιμο δουλέυουν για να μας κάνουν το καλοκαιράκι μας καλύτερο. Και πάνω από όλα ας σεβαστούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Αλλά αρκετά με την έμφυτη γκρίνια μου. Καινούριο event για να δείξουμε ότι πάμε μουσικά λίγο μπροστά. Ή μάλλον προσπαθούμε να αναβιώσουμε λίγη από τη μουσική που κάποτε μας χάριζε αφειδώς η Θεσσαλονίκη. Τεσπά το schoolwave festival είναι γεγονός και εγώ έχω μόνο ένα να πω. Μπράβο σας. Μπράβο σε εσάς που το διοργανώσατε, μπράβο στους μαθητές που συμμμετέχουν (ή συμμετείχαν στην διαδικασία επιλογής) και μπράβο και σε όλους όσους θα πάνε. Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μία ματιά στο http://www.theschooligans.gr/

.

.

.

"I beg to dream and differ from the hollow lies

This is the dawning of the rest of our lives

On holiday"

Green Day, Holiday

Φεστιβαλίζεσθαι

Και επειδή συνέχεια παραπονούμαστε για την πολιτιστική παιδεία του Έλληνα αλλά έχουμε την τάση όταν μας δίνεται η ευκαιρία να κοιτάμε γύρω γύρω και να μην αγγίζουμε, ρίξτε μια ματιά τι παίζει φέτος το καλοκαιράκι: http://www.greekfestival.gr/. Εγώ πάντως ανέβηκα μέχρι τα πέριξ του βράχου να ακούσω την Χαρούλα να τραγουδάει Λοΐζο και ακόμη δεν έχω ξεπεράσει το σοκ. Να 'σαι πάντα καλά ρε Χαρούλα να μας ταξιδεύεις.

Τα πάντα ρει

Πριν λίγες μέρες στην ομιλία του στο πνευματικό κέντρο της Άμφισσας ο Γιώργος (Παπανδρέου για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις) μίλησε για ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Για κάποιους τα λόγια αυτά του Γιώργου είναι πυροτέχνήματα σε καιρούς φθοράς των ιδεολογιών και για άλλους απλώς ανούσια καθώς θεωρούν την παρούσα κατάσταση βαθιά παγιωμένη και αμετάβλητη.

Για μένα πάλι τα λόγια αυτά είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον και σημαντικό έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό εντός των συνόρων. Θεωρώ ελπιδοφόρο να παραδέχεται κάποιος αυτό που όλοι έχουν τούμπανο: ότι αν είναι να πάμε μπροστά σε αυτόν τον τόπο πρέπει να αλλάξουμε την αντίληψη μας περί δημοκρατίας και θεσμών. Δεν πιστεύω ότι εμείς στο ΠΑΣΟΚ έχουμε κάποιο μαγικό ραβδάκι που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό από τη μια μέρα στην άλλη. Απλώς θεωρώ ότι έχουμε ένα πρόεδρο ανώτερο από κάθε άποψη των υπολοίπων πολιτικών. Πιστεύω ότι στον Γιώργο υπάρχει όχι μόνο η βούληση αλλά και η βαρύνουσα γνώση για να ανατρέψει ένα διακομματικό πεπαλαιωμένο σύστημα.

Και πάνω από όλα πιστεύω ότι έχει την εξής φιλοσοφία: Δεν θεωρεί την δημοκρατία και τους θεσμούς ως τίτλους επιβράβευσης αλλά ως εργαλεία προόδου. Νομίζω ειλικρινά ότι όταν κερδίσει τις εκλογές, χέστηκε κατά βάθος αν την άλλη μέρα θα τον φωνάζουν προθυπουργό, πράγμα για μένα πολύ σημαντικό. Γιατί αν μισώ κάτι στην συντήρηση είναι η δουλοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν τους θεσμούς (ω κύριε υπουργέ!!!!).

Ουσιαστικά αυτό που πιστεύω είναι ότι εν μέρει ο Έλληνας, εκτός από το ότι είναι χέστης, διακατέχεται και από μεγάλη άγνοια. Χέστης γιατί δεν τολμάει να σηκώσει κεφάλι και να πει ότι αυτό το πράγμα που επικρατεί σήμερα δεν το γουστάρω και θα το αλλάξω, και αγνοών γιατί πιστεύει ότι η υπάρχουσα κατάσταση δεν θα αλλάξει ποτέ. Μάλλον ο Έλληνας κάπου αγνοεί ότι η τρίτη Ελληνική δημοκρατία είναι αρκετά νέα και μόλις 33 χρονών. Ξεχνάει ότι η δημοκρατία αυτή δεν του δόθηκε μόνο για να την εξυμνεί και να την βάλει σε μουσείο, (γιατί όπως φαίνεται η συντηρητική παράταξη μόνο αυτό μπορεί να κάνει), αλλά και για να φροντίσει κάθε μέρα να την πλάθει και να την κάνει ομορφότερη.

Ποιά είναι η προσωπική μου άποψη; Μην γελιέστε, αυτά που ο Γιώργος οραματίζεται θα γίνουν. Όσο και αν η συντήρηση δεν τα επιθυμεί. Το θέμα είναι στις τομές που θα γίνουν να έχουν λόγο όσο το δυνατόν περισσότεροι ενεργοί πολίτες. Γιατί αν εμείς δεν αποφασίσουμε για το μέλλον μας, τότε κάποιοι άλλοι θα το κάνουν για εμάς. Και η αρχή της δημοκρατίας είναι να κράτει ο δήμος, δηλαδή οι πολλοί-δηλαδή ο λαός, και όχι οι λίγοι και να μας λένε και από πάνω ότι κάνουν και αγγαρεία.

Σωτήρης Μουστάκας

Ο Σωτήρης Μουστάκας (Κύπρος 1940 - Αθήνα 4 Ιουνίου 2007) ήταν Έλληνας ηθοποιός.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και, από τα μέσα της δεκαετίας του '60, εργάσθηκε στην Ελλάδα έχοντας πολλές εμφανίσεις στο θέατρο και, σε μικρότερο βαθμό, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ερμήνευσε κυρίως κωμικούς ρόλους.
Απεβίωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Ιουνίου του 2007, μετά από ξαφνική αδιαθεσία που αισθάνθηκε κατά τη διάρκεια θεατρικής πρόβας. Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, με την οποία απέκτησε μια κόρη

Τώρα που και οι πανελλήνιες τέλειωσαν και η μέση ελληνική οικογένεια ξέφεύγει από μία αλλόφρονα κατάσταση και μπάινει σε ρυθμούς καλοκαιριού, μου φαίνεται καλή στιγμή να αγγίξω το θέμα της ευφυΐας και γενικότερα της ανάγκης για διάκριση σε ατομικό επίπεδο.

.

Το όλο φαινόμενο μάλλον δεν είναι καινούριο και πηγάζει κάπου πίσω στη γραπτή μυθιστορία του Ομήρου. Μέγιστη ευτυχία η υστεροφημία, αποτελούσε πάντα το ζητούμενο για τους προγόνους μας. Συνδεδεμένη με πράξεις που έκαναν κάποιον να ξεχωρίζει από το σύνολο, η υστεροφημία εξασφάλιζε στον τολμώντα μούρη και λοιπά παρελκόμενα. Τώρα αν οι πράξεις αυτές ήταν πάντα στα όρια του ηθικού το θέτουμε υπό συζήτηση.

.

Οι αιώνες λοιπόν πέρασαν, πολλά πράγματα άλλαξαν, ...άλλα πάλι δεν άλλαξαν καθόλου, πάντως η υστεροφημία εξελίχθηκε σε κάτι πιο απτό με τους τίτλους ευγενείας, τα πάσης φύσεως μετάλια και φυσικά το χρήμα.

.

Κύλισε λοιπόν ο τροχός, έγινε ντάτσουν και φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα, την έχουμε δει όλοι κάπως.. Γουστάρουμε να ξεχωρίζουμε. Άλλος για την τσέπη του, άλλος για αυτό που είναι μέσα από την τσέπη του, άλλος γιατί του κόβει και μερικές γλάστρες-τηλεζώα ,παραδόξως, περήφανες γιατί δεν τους κόβει. Η ουσία, το λοιπόν, είναι ότι στόχος όλων των παροικούντων την φρουτοπία είναι να έχουν κάτι να ψωνίζονται. Και ξέρετε κάτι, δεν 'ν κακό, καθόλου κακό. Γιατί ενίοτε κάποιο παλικάρι ή κάποια κοπελιά το παίρνει πάνω του και σοβαρά το πράγμα και όλο κάποια καινούργια μουσική ζωντανεύει, όλο και κάποια ασθένεια θεραπεύεται.

.

Το πρόβλημα είναι όταν οι γονείς προσπαθούν να φανούν μέσα από τα παιδιά τους. Γιατί μπορεί ο κυρ-Μήτσος να θέλει να δει το Γιαννάκη Λούη Τσάτουμα να πηδάει στα 8.6φεύγα (ε το θηρίο και αυτός άλμα) αλλά η κυρά-Κούλα να θέλει να καμαρώσει το καϊνάρι της γιατρό. Και ο μικρός Γιαννάκης, που το μόνο που θέλει είναι να μάθει πέντε γράμματα και τη Χριστινούλα τη κόρη των γειτόνων, τι φταίει;;;; Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει να του βγει η πίστη μπας και πάρει το μετάλιο, μπας και περάσει ιατρική και αν, αν λέω, δεν γίνει τίποτα από αυτά να έχει και τη μουρμούρα σπίτι, να δει και τη χριστινούλα να την κάνει με κανά μακρυμάλλη και να πρέπει μετά αυτός να κάθεται να τραγουδάει σαν το Ζουγανέλη.

.

Η ουσία είναι ότι όλοι έχουμε όνειρα, άλλοι άσπρα άλλοι κόκκινα (γιατί τα όνειρα δεν διαβαθμίζονται και δεν σύγκρίνονται). Και συνήθως γουστάρουμε να παλέψουμε για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Τελικά όμως δικά μας όνειρα είναι αυτό που ονειρευτήκαμε εμείς οι ίδιοι, κάποιες φορές μαζί και με κάποιους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. Και όταν είμαστε ελεύθεροι να κυνηγήσουμε τα δικά μας όνειρα τότε συνήθως είμαστε και ευτυχισμένοι.

Γιατί κανείς δεν πρέπει να παλέυει μόνος στη ζωή