Τώρα που και οι πανελλήνιες τέλειωσαν και η μέση ελληνική οικογένεια ξέφεύγει από μία αλλόφρονα κατάσταση και μπάινει σε ρυθμούς καλοκαιριού, μου φαίνεται καλή στιγμή να αγγίξω το θέμα της ευφυΐας και γενικότερα της ανάγκης για διάκριση σε ατομικό επίπεδο.

.

Το όλο φαινόμενο μάλλον δεν είναι καινούριο και πηγάζει κάπου πίσω στη γραπτή μυθιστορία του Ομήρου. Μέγιστη ευτυχία η υστεροφημία, αποτελούσε πάντα το ζητούμενο για τους προγόνους μας. Συνδεδεμένη με πράξεις που έκαναν κάποιον να ξεχωρίζει από το σύνολο, η υστεροφημία εξασφάλιζε στον τολμώντα μούρη και λοιπά παρελκόμενα. Τώρα αν οι πράξεις αυτές ήταν πάντα στα όρια του ηθικού το θέτουμε υπό συζήτηση.

.

Οι αιώνες λοιπόν πέρασαν, πολλά πράγματα άλλαξαν, ...άλλα πάλι δεν άλλαξαν καθόλου, πάντως η υστεροφημία εξελίχθηκε σε κάτι πιο απτό με τους τίτλους ευγενείας, τα πάσης φύσεως μετάλια και φυσικά το χρήμα.

.

Κύλισε λοιπόν ο τροχός, έγινε ντάτσουν και φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα, την έχουμε δει όλοι κάπως.. Γουστάρουμε να ξεχωρίζουμε. Άλλος για την τσέπη του, άλλος για αυτό που είναι μέσα από την τσέπη του, άλλος γιατί του κόβει και μερικές γλάστρες-τηλεζώα ,παραδόξως, περήφανες γιατί δεν τους κόβει. Η ουσία, το λοιπόν, είναι ότι στόχος όλων των παροικούντων την φρουτοπία είναι να έχουν κάτι να ψωνίζονται. Και ξέρετε κάτι, δεν 'ν κακό, καθόλου κακό. Γιατί ενίοτε κάποιο παλικάρι ή κάποια κοπελιά το παίρνει πάνω του και σοβαρά το πράγμα και όλο κάποια καινούργια μουσική ζωντανεύει, όλο και κάποια ασθένεια θεραπεύεται.

.

Το πρόβλημα είναι όταν οι γονείς προσπαθούν να φανούν μέσα από τα παιδιά τους. Γιατί μπορεί ο κυρ-Μήτσος να θέλει να δει το Γιαννάκη Λούη Τσάτουμα να πηδάει στα 8.6φεύγα (ε το θηρίο και αυτός άλμα) αλλά η κυρά-Κούλα να θέλει να καμαρώσει το καϊνάρι της γιατρό. Και ο μικρός Γιαννάκης, που το μόνο που θέλει είναι να μάθει πέντε γράμματα και τη Χριστινούλα τη κόρη των γειτόνων, τι φταίει;;;; Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει να του βγει η πίστη μπας και πάρει το μετάλιο, μπας και περάσει ιατρική και αν, αν λέω, δεν γίνει τίποτα από αυτά να έχει και τη μουρμούρα σπίτι, να δει και τη χριστινούλα να την κάνει με κανά μακρυμάλλη και να πρέπει μετά αυτός να κάθεται να τραγουδάει σαν το Ζουγανέλη.

.

Η ουσία είναι ότι όλοι έχουμε όνειρα, άλλοι άσπρα άλλοι κόκκινα (γιατί τα όνειρα δεν διαβαθμίζονται και δεν σύγκρίνονται). Και συνήθως γουστάρουμε να παλέψουμε για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Τελικά όμως δικά μας όνειρα είναι αυτό που ονειρευτήκαμε εμείς οι ίδιοι, κάποιες φορές μαζί και με κάποιους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. Και όταν είμαστε ελεύθεροι να κυνηγήσουμε τα δικά μας όνειρα τότε συνήθως είμαστε και ευτυχισμένοι.