Για τον μήνα Γενάρη ένα είναι σίγουρα το πρόσωπο της εγχώριας πολιτικής σκηνής, ο Γιώργος Αλογοσκούφης. Ο τέως υπουργός διεκδικεί δύο άτυπα αλλά σημαντικότατα για αυτόν βραβεία. Με πιθανότητες όμως για μόνο ένα εκ' των δύο.
Το πρώτο βραβείο είναι αυτό της απεριόριστης κατανόησης και συμπόνιας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο τέως υπουργός έπεσε απότομα. Και μόνος. Γιατί ο υφυπουργός του Πέτρος Δούκας περίμενε από καιρό να του δείξουν τη πόρτα της εξόδου. Ο ίδιος όμως, ίσως, πίστευε ότι η παντοδυναμία του στο υπουργικό συμβούλιο θα φρόντιζε για την παραμονή του. Άλλωστε ποιός κορυφαίος θα ήθελε στα χέρια του τον καυτό κολοκυθοκεφτέ της οικονομίας, γεγονός που άλλωστε επαληθεύθηκε με έναν παγκίτη να παίρνει τα ηνία. Και ακόμη χειρότερα, πώς άραγε θα αισθάνεται με το να ακούει τον ίδιο παγκίτη και συσχεδιαστή του στην οικονομική πολιτική να ακυρώνει τον πρώην προϊστάμενο του, λέγοντας, μάλλον για τις κάμερες και όχι γιατί τα πιστεύει, όλα αυτά που η "αμόλυντη ιδεολογία" του οικονομολόγου δεν μπορούσε ποτέ να ξεστομίσει. Ακόμη χειρότερα, πώς θα ένιωσε άραγε όταν είδε τις εταιρίες που τόσα χρόνια τάιζε συστηματικά ως συμβούλους να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, βαθμολογώντας έμμεσα κάτω από τη βάση την οικονομική του πολιτική. Η ειρωνία στο μέγιστο βαθμό της.
Ίσως όμως θα έπρεπε να το είχε καταλάβει πιο νωρίς. Όπως τότε που έτρωγε τα γιαούρτια στο LSE, έστω και για άλλο θέμα. Ίσως θα έπρεπε ενδόμυχα να παραδεχθεί ότι η αμερικανική οικονομία που είχε ως μοντέλο δεν στήριζε την ευρωστεία της στα περίφημα οικονομικά μυαλά της αλλά στον υπέρογκο δανεισμό (και αγύριστα) και στην στρατιωτική επιβολή των συμφερόντων της. Ίσως θα έπρεπε να καταλάβει ότι παραπάνω έπρεπε να βάλει εμάς, που τα λεφτά μας διαχειρίζεται και όχι τους φίλους του, που τον έγλειφαν μέρα νύχτα για την οικονομική του σκέψη.
Αν πάλι μετά από όλα αυτά ο τέως υπουργός δεν νιώθει ταπεινωμένος και δεν νιώθει ότι οφείλει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, τότε μπορεί να διεκδικήσει άνετα το άλλο βραβείο, της ανίκητης ηλιθιότητας. Και αν την Τρίτη, η κυβέρνηση πάρει τον μεγάλο κατήφορο προς τις εκλογές, καλό είναι να γνωρίζει ότι και αυτός φέρει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Το πρώτο βραβείο είναι αυτό της απεριόριστης κατανόησης και συμπόνιας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο τέως υπουργός έπεσε απότομα. Και μόνος. Γιατί ο υφυπουργός του Πέτρος Δούκας περίμενε από καιρό να του δείξουν τη πόρτα της εξόδου. Ο ίδιος όμως, ίσως, πίστευε ότι η παντοδυναμία του στο υπουργικό συμβούλιο θα φρόντιζε για την παραμονή του. Άλλωστε ποιός κορυφαίος θα ήθελε στα χέρια του τον καυτό κολοκυθοκεφτέ της οικονομίας, γεγονός που άλλωστε επαληθεύθηκε με έναν παγκίτη να παίρνει τα ηνία. Και ακόμη χειρότερα, πώς άραγε θα αισθάνεται με το να ακούει τον ίδιο παγκίτη και συσχεδιαστή του στην οικονομική πολιτική να ακυρώνει τον πρώην προϊστάμενο του, λέγοντας, μάλλον για τις κάμερες και όχι γιατί τα πιστεύει, όλα αυτά που η "αμόλυντη ιδεολογία" του οικονομολόγου δεν μπορούσε ποτέ να ξεστομίσει. Ακόμη χειρότερα, πώς θα ένιωσε άραγε όταν είδε τις εταιρίες που τόσα χρόνια τάιζε συστηματικά ως συμβούλους να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, βαθμολογώντας έμμεσα κάτω από τη βάση την οικονομική του πολιτική. Η ειρωνία στο μέγιστο βαθμό της.
Ίσως όμως θα έπρεπε να το είχε καταλάβει πιο νωρίς. Όπως τότε που έτρωγε τα γιαούρτια στο LSE, έστω και για άλλο θέμα. Ίσως θα έπρεπε ενδόμυχα να παραδεχθεί ότι η αμερικανική οικονομία που είχε ως μοντέλο δεν στήριζε την ευρωστεία της στα περίφημα οικονομικά μυαλά της αλλά στον υπέρογκο δανεισμό (και αγύριστα) και στην στρατιωτική επιβολή των συμφερόντων της. Ίσως θα έπρεπε να καταλάβει ότι παραπάνω έπρεπε να βάλει εμάς, που τα λεφτά μας διαχειρίζεται και όχι τους φίλους του, που τον έγλειφαν μέρα νύχτα για την οικονομική του σκέψη.
Αν πάλι μετά από όλα αυτά ο τέως υπουργός δεν νιώθει ταπεινωμένος και δεν νιώθει ότι οφείλει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, τότε μπορεί να διεκδικήσει άνετα το άλλο βραβείο, της ανίκητης ηλιθιότητας. Και αν την Τρίτη, η κυβέρνηση πάρει τον μεγάλο κατήφορο προς τις εκλογές, καλό είναι να γνωρίζει ότι και αυτός φέρει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
4 σχόλια:
re kosta giati nomizw oti den ton edioksan alla monos tou tin ekane?ta evlepe na erxontai kai tin ekane?na sosei to tomari tou.giati i nea xronia tha einai akoma xeiroteri....
Δεν νομίζω. Πιστεύω ότι αν κάτι τον χαρακτήριζε ήταν η ανθρώπινη φιλοδοξία. Ίσως και για αυτό να την πάτησε.
ki egw pisteyw oti ton ediwxan. giati otan vlepeis ena karavi na vouliazei pidas prwtos (vlepe demi). autos mallon apo proswpiki filodoxia, isws kai apo epilogi emeine mexri to telos. to thema einai oti to karavi vouliaxe kai mas parasurei olous sti dini tou - pws ta lew wres wres me sugkinw.
Δημοσίευση σχολίου