Κατευθυνόμενα προβλήματα

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ στον τύπο, δικαιολογημένα εν μέρει, μία αυξανόμενη ανησυχία για το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Πέρα από το αν- κατά τη γνώμη μου- αυτό το θέμα λειτουργεί ως μέσο εκτώνωσης των μαζών πανευρωπαϊκά, ο ίδιος ο τύπος στην πλειονότητα του αντιμετωπίζει το θέμα από μία ολότελα λανθασμένη πλευρά.
Οι μετανάστες δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν μπήκαν στην ταλαιπωρία της παρανομίας και της ξενιτιάς όλοι για τον ίδιο λόγο. Καθένας έχει δικούς του ατομικούς λόγους πέρα από την ανέχεια. Καθένας από τους συγχρονους αυτούς αθλίους κρύβει τη δική του ιστορία και ως σκεπτόμενο όν με ανάλογο ψυχικό σθένος αποφάσισε να αλλάξει τον ρου της ζωής του. Ως κοινή βάση όλων αυτών των προβλημάτων όμως (θρησκευτικών,πολιτικών κ.α) υφίσταται η οικονομική εξαθλίωση που ξυπνάει μέσα τους το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Όταν ικανοποιηθεί όμως αυτό το βασικό αίτημα ο ανθρώπινος νους αφυπνισμένος πια από την περιπέτεια της αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο απαιτεί την επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Όσο λοιπόν εμείς, οι πλούσιοι και ευημερούντες αυτού του κόσμου θα παριστάνουμε ότι οι λαοί αυτοί είναι τα πιόνια των επιθυμιών μας το πρόβλημα θα παραμένει. Και αυτοί που φανατικά θα ζητούν αυτό να αλλάξει θα είναι όλο και περισσότεροι. Εκεί βρίσκεται η πρόκληση για εμάς. Θα κουραστούμε να βρούμε μία λύση για αυτούς τους ανθρώπους που όσο μακριά και αν είναι θα πρέπει να τους νιώθουμε δίπλα μας ή θα λειτουργούμε αντιδραστικά επιτείνοντας το πρόβλημα;