Για όσα (τελικά) δεν μας ανήκουν

           Κάποιες φορές οι ανθρωποι μπερδευόμαστε από την απλότητα των πραγμάτων. Κατάστασεις ξεκάθαρες, που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχουν κανένα τρομερό λόγο ύπαρξης παρά μόνο την τύχη, τις κάνουμε να φαίνονται παγόβουνο. Αναλύουμε και ξανααναλύουμε μέχρι να τις κατατάξουμε σε  μια δικιά μας θεώρηση της ζωής. 

            Μεταμορφώνουμε επιθυμίες σε αξίες και πρέπει, αδυναμίες σε ανάγκες και άγχη. Και όλα αυτά, εν τέλει τα αναγάγουμε σε κίνητρα για τη ζωή. Μόνο και μόνο γιατί χωρούν και επεξηγούνται εντός της δικής μας αξιακής νόησης, μόνο και μόνο γιατί έτσι αντέχει η κούτρα μας να δει τα πράγματα.

           Αν όμως πραγματικά θέλουμε να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας όταν είμαστε ξύπνιοι, καλό θα είναι στο μικρόκοσμο μας να αντέξουμε το διαφορετικό. Γιατί εκεί μπορεί να κρύβεται αυτό που αγαπάμε.. αυτό που πραγματικά είναι κίνητρο να καταλάβουμε (και με τις δύο έννοιες) τη ζωή. Ακόμα και τα λάθη μας δεν είναι ολόδικα μας. Γιατί στη ζωή υπάρχουν μονοπάτια που διασταυρώνονται για κάμποσο καιρό και άλλα που πάνε δίπλα δίπλα για όσο διαλέξουν..