Κανονικά, κυκλοφορίες όπως αυτή του Robbie Robertson με τη βαριά ιστορία των Band πίσω του, αλλά και της καθαρά προσωπικής του πορείας ως τώρα; δεν θα έπρεπε να συγκρίνονται με σύγχρονες κυκλοφορίες νεότερων, θα έπρεπε να είναι εκτός συναγωνισμού. Τω αυτώ, ισχύει και για πολλά ιερά τέρατα που έχουν… αποτύχει να μας απογοητεύσουν και φαντάζουν να διανύουν μία δεύτερη νεότητα (βλ. Robert Plant, Bob Dylan, Greg Allman) από το 2000 και μετά. Πόσω μάλλον εδώ που ο αγαπητός κιθαρίστας και βασικός συνθέτης των θρυλικών Band επιστρατεύει τους Trent Reznor (!!!), Tom Morello (βλ. Rage Against The Machine), Steve Winwood, Angela McCluskey και τον παλιόφιλο Eric Clapton, οι οποίοι, με σεβασμό μήπως, δεν βάζουν τον πρωταγωνιστή να ακολουθήσει τα δικά τους δεδομένα (όπως έκανε π.χ. ο Santana πολύ έξυπνα), αλλά προσαρμόζονται στο μεγαλείο του «αφεντικού» αυτής της ηχογράφησης. Αποτέλεσμα; Ένα κλασικό rock άκουσμα να ακούγεται πιο φρέσκο και αυθεντικό από τα περισσότερα των νεαρών που, πιθανώς, να τον είχαν και ως πρότυπό τους. Ο ίδιος, άλλωστε, τραγουδά «μερικά πράγματα είναι παραδοσιακά, κάποια άλλα γυαλίζουν σαν ολοκαίνουρια (εσείς πού θα τον κατατάσσατε;).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου