Αυτές τις ώρες τις πολλές που αράζω και κοιτάω ταβάνι, που έλεγε και ο Φιλιππίδης κάποτε, αναλογίστηκα λίγο κάποιες από τις πρόσφατες συζητήσεις που είχα, με άνδρες και γυναίκες, πάνω στο διάσημο θέμα: πώς σκέφτονται διαφορετικά, ως επί το πλείστον, άνδρες και γυναίκες;
Μην φανταστείτε ότι έβγαλα κανένα τρομερό συμπέρασμα. Άλλωστε δεν προσπάθησα κιόλας ιδιαίτερα. Νομίζω προτιμώ να ακούω τις σκέψεις των άλλων. Ωστόσο... παρατήρησα κάτι έντονο σε αυτές τις συζητήσεις. Στις ανδρικές συζητήσεις, η κουβέντα συνήθως προσέγγιζε τη διαφορετικότητα στην παρουσίαση μιας κατάστασης από τις γυναίκες. Στις γυναικείες συζητήσεις δεν δουλευόταν η ανδρική πλευρά. Αυτό που επικρατούσε στην ανάλυση, ήταν του γιατί η γυναικεία προβολή της πραγματικότητας είναι η ρεαλιστικότερη. Και ως εδώ να πω την αλήθεια δεν τρέχει και τίποτα. Καμία ελπίδα συννενόησης αλλά... αφού καθένας με τον πόνο του...
Το πρόβλημα μου... ή καλύτερα η ενόχληση μου, έγκειται στο όταν μία γυναίκα αρχίζει και αφαιρεί για να κάνει την πραγματικότητα της πιο 1+1=2. Εξηγούμαι... Στις περισσότερες τελευταίες συζητήσεις που έκανα με γυναίκες για διάφορα... διάφορα, η επιχειρηματολογία του ανθρώπου που είχα απέναντι μου, έστηνε ένα κλειστό σύστημα εξισώσεων για να εξηγούνται όλα όμορφα και ωραία μέσα σε αυτό το σύστημα. Και ίσως να μην με απασχολούσε και πολύ αυτό. Έλα όμως που ένα θηλυκό (και δεν το λεώ υποτιμητικά) ξηγήθηκε τόσο σπαθί και με τόσο λίγο φόβο για αυτό που είχε στο μυαλό της για την πραγματικότητα της, που μπέρδεψε ολα τα υπόλοιπα. Γιατί, απλά, έδειξε ότι πραγματικά ευτυχισμένος είναι αυτός που θέλει να τραβήξει μπροστά και όχι αυτός που το μπροστά είναι η μόνη του επιλογή σκύβοντας να μην δει γύρω του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου