βήματα,δρόμοι,όνειρα...

                   Σε μία από τις πολλές φορές που ταλαιπωρούσα το Βάγγο σέρνοντας τον στις δικές μου προσπάθειες, ξεστόμισε μια φράση με μία μεθυσμένη χαρμολύπη στη φωνή του: "Ποιός μαλάκας είπε οτι η ζωή είναι απόλαυση. Σκατά... Ένας συνεχής αγώνας είναι η ζωή!"

                         Ειλικρινά δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του αλλά γέλασα πολύ. Μου θύμισε λίγο μια παλαιότερη ιστορία, που είχαμε περάσει ξυπόλητοι καμιά εκατοσταριά μετρα κοφτερά βράχια και με "έλουζε" από την αρχή ως το τέλος. Η αλήθεια όμως είναι ότι μάλλον έτσι γίνεται απόλαυση η ζωή. Την απολαμβάνεις όσο δεν κάνεις πίσω σε αυτό τον συνεχή αγώνα. Καθένας έχει τα δικά του όνειρα. Καθένας κάνει βήματα που για άλλους δεν λένε τίποτα, αλλά ταυτόχρονα για τους ίδιους ή και για άλλους σημαίνουν τον κόσμο ολόκληρο. Το ταξίδι του καθενός είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Ανεπανάληπτο κυριολεκτικά. Κανείς δεν θα περπατήσει στα ίδια ακριβώς βήματα. Κανείς δεν θα κάνει ακριβώς τα ίδια λάθη. Κανείς δεν θα νιώσει την ίδια ακριβώς χαρά και αγαλλίαση στο τέλος ενός δρόμου.

                                 Και είναι αλήθεια πως χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ και να κάνεις πολύ υπομονή για να αρχίσει να βγάζει νόημα ο δρόμος που χαράζεις. Πρέπει να "διαβάσεις" λάθη και να "ξαναγράψεις" κομμάτια ολόκληρα από την αρχή. Ίσως έτσι να γεννιούνται και κάποιοι σοφοί άνθρωποι. Αυτοί που τους χαζεύεις όταν μιλάνε με πραότητα για τα μεγαλύτερα ταξίδια και προσπαθούν να σε πείσουν ότι τίποτα δεν ξέρουν. Ίσως έτσι να δημιουργούνται οι πραγματικοί φίλοι. Αυτοί που κάνουν λάθη και τους θυμώνεις, αλλά τελικά απλώς χρειάζονταν λίγο καιρό να καταλάβουν και να καταλάβεις αν και που λάθεψαν. Ίσως έτσι να γεννιούνται τα κατορθώματα. Αυτά που φθάνουμε να τα θεωρούμε δεδομένα και παραγνωρίζουμε πόσα χρόνια πίσω αρχίσαμε να τα χτίζουμε.

                                          Ποιός ξέρει..; Είναι πολλά τα ίσως και πολλοί μοναδικοί δρόμοι. Εξάλλου αυτό που όλοι ξέρουμε είναι ότι ο δρόμος αυτός κάποτε έχει τέλος. Κανείς όμως δεν ξέρει όταν φτάσει στο τέλος και γυρίσει να κοιτάξει πίσω, πόσα όμορφα του κόσμου θα δουν τα μάτια του.