Η μέρα μεγαλώνει...το ντύσιμο ελαφραίνει...και η Αθήνα ανάβει...

           Ήθελα να καταπιαστώ με ένα άλλο θέμα αλλά τεμπέλιασα. Βασικά το έριξα και εγώ στη μουσική Δευτέρα βράδυ. Κόλλησα με το κανάλι αυτής της κοπελιάς (νόμίζω δλδ..) στο γιουτουμπ. Και από εκεί πέρασα στο soundcloud. (Τι φρούτο είναι αυτό ρε Βάγγο;) Η σελίδα της κοπελιάς εκεί σας δίνει πάλι μία πρώτη ιδέα για το τι κάνει το SoundCloud.

           Εγώ σαν πρώτο συμπέρασμα καταλαβαίνω ότι σήμερα υπάρχει μία σελίδα κοινωνικής δικτύωσης για τα πάντα. Όπως εγώ χρησιμοποιώ το panoramio, κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το soundcloud, άλλοι το facebook κ.ο.κ Καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους. Από το να παίξει διαδικτυακά παιχνίδια μέχρι το να πάει τη δημιουργικότητα του σε άλλο επίπεδο και τελικά μέχρι και στο να δώσει το έναυσμα για το φαινόμενο της "αραβικής άνοιξης". Όλες αυτές οι "κοινωνίες" ή "δικτυώσεις" ή τέλoς πάντων μορφές συλλογικότητας, έχουν αναπτυχθεί και εξελιχθεί με ραγδαίους ρυθμούς. Από εφαρμογές αποκομμένες και χωρίς ιδιαίτερη λειτουργικότητα, κάτι σαν μονοκύτταροι οργανισμοί περιορισμένοι στις βασικές βιολογικές λειτουργίες, σήμερα οι σελίδες αυτές μοιάζουν σαν τα κοράλλια ενός τεράστιου υφάλλου ικανά να επικοινωνούν με πολυεπίπεδους τρόπους (στην ανάρτηση αυτή μόνο χρησιμοποιώ πολυάριθμους συνδέσμους και μεταφορτώσεις) και να εξελίσσονται με ένα περίεργα ανομοιόρφο αλλά κοινό στοχοπροσανατολισμό: την βελτίωση μίας υφιστάμενης κατάστασης, βγάζοντας ταυτοχρόνως σημαντικότατα κέρδη από μια καινότομο ιδέα. 

               Υπό το πρίσμα της γιγάντωσης του φαινομένου δεν είναι να απορείς που στην πιο ανεπτυγμένη ίσως μορφωτικά και τεχνολογικά κοινωνία ξεπήδησε το πρώτο κόμμα των πειρατών και υπήρξε γενικά η ανάγκη πολιτικής έκφρασης για την επιβολή κανόνων και νορμών στην εξέλιξη των ιντερνετικών δομών. Σουηδοί, λοιπόν, και οι δημιουργοί του Soundcloud που παρουσιάζουν το δημιούργημα τους στην καμπάνια της Adidas. Εγώ δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο. Νομίζω ότι το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια κατακλυζόμαστε από σουηδικά δημιουργήματα (από τα ΙΚΕΑ μέχρι την τριλογία του Λάρσον) είναι άμεση απόρροια ενός κοινωνικού και εκπαιδευτικού συστήματος που επένδυσε σε ότι σηματικότερο είχε: ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Και για να μην ξεχαστώ πρόσθεσα και το τραγούδι που μου τράβηξε την προσοχή σε όλα αυτά.

                        Τελικά το θέμα που καταπιάστηκα ίσως να είναι πιο σοβαρό από αυτό που αρχικά είχα στο νου μου.

P.S:  Για όποιον ενδιαφέρεται από ότι είδα στη σελίδα του Soundcloud προσλάμβάνουν αβέρτα κόσμο στο Βερολίνο.