Είναι κάποιες φορές που νιώθεις ότι κάποιες φράσεις τις ακούς μόνο εσύ, ότι κάποια λόγια τα καταλαβαίνεις μόνο εσύ. Κάπως έτσι, λοιπόν, άκουσα πρόσφατα αυτή τη φράση και από τότε δεν έχει σταματήσει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου.
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ενώ η ζωή η ίδια είναι ένα μεγάλο ταξίδι, στην εποχή μας φερόμαστε στους εαυτούς μας ως σπρίντερ δίχως αύριο. Βάζουμε συνέχεια καταληκτικές ημερομηνίες, προσπαθούμε να παγιώσουμε σκαλοπάτια ευτυχίας, πολλές φορές θεωρώντας τα και απλώς τύχη, αντί να αντιλαμβανόμαστε ότι για πολλά απλά που μας κάνουν ευτυχισμένους, είναι αυτά μικρά μας επιτεύγματα, που όμως είμαστε ταυτόχρονα υπεύθυνοι να αγωνιστούμε να τα κρατήσουμε ζωντανά πολύ μετά από μία χρονική περίοδο στόχο.
Κάπως έτσι λοιπόν, αντί να μετράμε τις αντοχές μαραθωνοδρόμου που όλοι έχουμε, αφήνουμε να μας τυλίγει το κουβάρι των γεγονότων και να μας χτυπάει πότε πάνω στον ένα τοίχο και πότε στον άλλο. Και ξεχνάμε κάτι... πως όσα λάθη και σωστά να κάνουμε, αυτά είναι απλώς χνάρια για να μαθαίνουμε. Και πάντα μα πάντα έχουμε περιθώριο επανεκκίνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου