geitonia recommends

Γεννήθηκε το 1989. Οι γονείς της χώρισαν όταν εκείνη ήταν πολύ μικρή και ως ένα βαθμό τη μεγάλωσαν η γιαγιά και ο παππούς της. Ωστόσο τα μουσικά ερεθίσματα που πήρε από τους γονείς της την επηρέασαν, καθώς δηλώνει η ίδια, όσο τίποτε άλλο. Ο πατέρας της, Έλληνας μουσικός, ξεκίνησε να της μαθαίνει στα οχτώ της πιάνο και κιθάρα ενώ η Τζαμαϊκανή μητέρα της έπαιζε συνεχώς δίσκους από Mary J. Blige και Jill Scott. Κατά τη διάρκεια των καλλιτεχνικών σπουδών της  η Lianne άρχισε να ηχογραφεί τα πρώτα της demos, ενώ μέσω μιας γνωστής της κατέληξε να κάνει φωνητικά στην Paloma Faith. Το 2010 υπέγραψε με την Warner, τον επόμενο χρόνο έκανε περιοδεία με τους Bon Iver και τον Ιούλιο του 2012 κυκλοφόρησε το debut album της "Is Your Love Big Enough?", το οποίο ήταν μία από τις προτάσεις του BBC Sound of 2012 και μέχρι σήμερα έχει φτάσει μέχρι και το Νο 4 των UK charts.

Sunday #26

from the vault....

15 χρόνια απο τότε που κυκλοφόρησε το Urban Hymns. Τo ακουγαμε οταν είμασταν παιδιά στην παραλία τα βράδια παρέα.. πότε περασε ο καιρός ?

Ο μικρός Νασόπουλος μαθαίνει τον κόσμο

                        Δηλαδή τα αναπτυξιακά μέτρα που ανακαλύφθηκαν μετά τις εκλογές και τα σαράντα Ζάππεια είναι το flat tax; Τρομερά προοδευτικό οικονομικό εργαλείο, βγαλμένο από το μέλλον...

geitonia recommends

Πρώτο album μετά από την κυκλοφορία μερικών singles για το ντουέτο απ το San fransisco απ την εταιρεία Βlack Hole. To 2002 τραβηξαν το ενδιαφέρον του Tiesto με το summer calling.

60 Years

                             Για $24.99 δεν βγαίνεις μία Τετάρτη και τσιμπάς τα εξώφυλλα και το περιοδικό που μέσα έχει και το πρώτο τεύχος. Δεν είναι και άσχημα. 

                           Χρηστάρα, μιλώντας για επιχειρηματικές ιδέες, ας αναρωτηθούμε γιατί το περιοδικό αυτό κρατάει 60 χρόνια ενώ τα δικά μας το πολύ 15. Η κανονική τιμή του αν δεν κάνω λάθος είναι $8.99. Τι προεργασία και αυστηρά χρονοδιαγράμματα υπάρχουν στο editorial εκεί και πόσα προχειρογραμμένα άρθρα στο πόδι έχουμε διαβάσει και συνεχίζουμε να διαβάζουμε εδώ, στο βωμό του free; Καλό το τζάμπα αλλά όπως λέει και η μάνα μου, με πορδές δεν χτίζεις παλάτια. Που πήγες και χάθηκες ρε δημοσιογραφική έρευνα;

geitonia recommends

"Γιος" του Neil Young και του Nick Drake, "αδελφός" του Elliott Smith και του Steve Wynn, ο εκ Σηάτλ ορμώμενος Damien Jurado κλείνει δεκαπέντε χρόνια στη δισκογραφία  και συνεχίζει ένα δρόμο μοναχικό, μελαγχολικό, λίγο folk αλλά όχι ακριβώς.O Jurado έχει δημιουργήσει τον δέκατο δίσκο του ένα ηχητικό σύμπαν που "περιγράφει" μια φανταστική τοποθεσία με το όνομα Maraqopa.

Sunday # 25

Wilco - Sunloathe

Astronomy Photographer of the Year

         Μην χάσετε το βίντεο αυτό του BBC για κανένα λόγο. Είναι απλώς το καλύτερο τηλεοπτικό δίκτυο στον κόσμο.

Astronomy Photographer of the Year

Πες πες κάτι θα μείνει στο τέλος

Πολύ trendy η συζήτηση στις μέρες μας για τη βία.
Η βία είναι ίδια από όπου κι αν προέρχεται, είτε είναι κόκκινη, είτε μαύρη, είτε πράσινη κ.ο.κ.
Η βία είναι καταδικαστέα είτε πρόκειται για τον αφγανό που τρώει ξύλο στα φανάρια είτε για τον μπάτσο που τρώει πετριές στο σύνταγμα.
Η κουβέντα απλώθηκε κι άλλο για να ακούσουμε απ' το βήμα της βουλής ότι η ΧΑ είναι αριστερό κόμμα καθώς το μαρτυρά άλλωστε και η ιδεολογία της, "εθνικο-σοσιαλισμός".
Επίσης σε περίπτωση που σας ξέφυγε, η ΧΑ είχε και ενεργό ρόλο στο κίνημα των αγανακτισμένων.
Ο κασιμάτης -αυτό το τέρας της αρθογραφίας- πάει την κουβέντα ένα βήμα παρακάτω και μας πληροφορεί ότι: " οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή...Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει... ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς..."
Ο Σύριζα και το ΚΚΕ δεν καταδίκασαν τα γεγονότα που οδήγησαν τους νεκρούς στη Marfin αλλά χαιδεύουν τους αναρχικούς και τους λαθρομετανάστες. 
Ηχούν πολύ ωραία όλα αυτά σε μπόλικα αυτάκια αυτού του τόπου.Πες πες κάτι θα μείνει.
Είναι φιλότιμη η προσπάθεια που γίνεται να στρεβλωθεί η αλήθεια και η ιστορία, και στο τέλος να εντυπωθεί στο βαλλόμενο μυαλό μας ότι ΧΑ και Αριστερά είναι το ίδιο. Ότι κοινωνικός αγώνας είναι το ίδιο με τη φυλετική διάκριση.
Ελπίζω να τελειώσει σύντομα  αυτός ο "διάλογος".
Όποιος τάσσεται υπέρ αυτής της εξίσωσης 3 πράγματα μπορεί να είναι:
1)Ανιστόρητος 2)Ηλίθιος 3)Επιτήδειος.

Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση

Eyes wide open?

                                 Πατώντας σε ένα σχόλιο του Χρήστου για τις διαφορετικές απόψεις, σκεφτόμουν λίγο το πόσο χρήσιμη είναι η τέχνη στο να αναδείξει αυτή τη διαφορετικότητα και έπειτα στο να μας αναγκάσει να παιδευτούμε πάνω σε αυτό και να το κατανοήσουμε.

                                Σίγουρα, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι η τέχνη στρατεύθηκε ακριβώς για αυτήν της την επιρροή, αλλά νομίζω ότι το ισοζύγιο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για τέχνη, μοιάζει να είναι συντριπτικά θετικό. Ιστορίες από διάφορα μέρη του κόσμου, διαφορετικοί άνθρωποι αλλά και με κοινές έγνοιες και διλήμματα πλαισιώνουν την παγκόσμια ποίηση, πεζογραφία, θέατρο και κινηματογράφο. Μπορεί κανείς, βέβαια, να διαβάζει μόνο αυτά που τον βολεύουν για να επιβεβαιώσει την βλακεία που τον δέρνει στο κεφάλι. Μπορεί, όμως, όταν συνήθως δεν φοβάται, να αφήσει τον εαυτό του να προβληματιστεί. Να διαβάσει για ιστορίες πάθους (από τον Μολιέρο στον Παπαδιαμάντη και μετά στον Τομ Ρόμπινς) ή να δει τρομακτικές ιστορίες (από τον Δουμά στον Βενέζη και μετά στον Μαντανιπούρ), που να βαρύνουν με ενοχές και να αφυπνίζουν τη σκέψη. Μπορεί να εκτονωθεί, ξεσπώντας στα γέλια με συμπεριφορές που ο ίδιος ποτέ δεν θα τολμούσε να δείξει (είτε με τον Βέγγο είτε με τον Σέλλερς). Μπορεί, επίσης, να μάθει, να καταλάβει και το πιο σημαντικό να κατανοήσει ότι δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι ίδιοι αλλά και το πόσο μοιάζουμε σε πολλά βασικά πράγματα (είτε βλέπει κανείς τη σάτιρα του Κιτάνο πάνω στο Ζατοΐτσι είτε τον Στάθη Ψάλτη στο Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν είτε τον Τομ Χανκς στο Φορεστ Γκαμπ).

        Η τέχνη είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο του νου. Μέσω της τέχνης, μπορεί να κοιτάξει κάποιος μέσα στο χρόνο, να χρησιμοποιήσει αυτό που έμαθε για το χθες ώστε να αλλάξει το σήμερα και να κάνει καλύτερο το αύριο. Αρκεί να ανοίξει τα μάτια του στα έργα της ανθρώπινης διάνοιας και να μην φοβάται να τα κρίνει με ειλικρίνεια και τελικά να μάθει τον εαυτό του καλύτερα μέσα από αυτά. Απαντήσεις στην τέχνη υπάρχουν πολλές για όσα συμβαίνουν στη ζωή. Άλλωστε και αυτή μέρος της είναι. Απλώς, μένει πάντα στον άνθρωπο αν αυτό που ψάχνει είναι ειλικρίνεια ή εύκολες λύσεις. Μένει πάντα στον άνθρωπο να διαλέξει αν θα κατανοήσει τη διαφορετικότητα ή αν θα προτιμήσει να κλείσει ερμητικά τα μάτια και τα αυτιά του.

geitonia recommends

Aπ το sitting in limbo που ακούγεται  κάποια στιγμή στην σειρα Sopranos, στην διασκευή Guns of Brixton των Clash, φέτος ο θρυλος της reggae Jimmy cliff επιστρέφει με ένα απ τα πιο σημαντικά album της χρονιάς. Aξιζει να σημειώθει οτι παραγωγή στο album κάνει ο Tim Armstrong του πανκ (!!!) συγκροτήματος Rancid.

International Day of Democracy

   Με μία καθυστέρηση λίγων ημερών, απλώς να αναφέρουμε ότι στις 15 του μήνα ήταν η διεθνής ημέρα Δημοκρατίας. Επειδή, σαν λαός, είμαστε πολλοί ευαίσθητοι και πολλοί δημοκράτες οι πλατείες μας αυτό το Σάββατο πλημμύρισαν από εκδηλώσεις για τη δημοκρατία. Στην Κυπαρισσία, είχε πολύ γουρνοπούλα, Έφη Θώδη και την επομένη εγκαίνια για γραφεία της Χρυσής Αυγής.

  Εμένα με καλύπτει ως ένα βαθμό αυτό που είπε ο Γερμανός Μάρτιν Σούλτς : "We should remember that democracy thrives on participation and is threatened by apathy, fear and intolerance as much as it may be by economic challenges. We must not take democracy for granted."

 

Υ.Γ:  Για όποιον ενδιαφέρεται να μαθαίνει νέα από τον συγχρονο κόσμο, αν και ουσιαστικά αποτελεί το κέντρο τύπου ενός μόνο θεσμού, η ιστοσελίδα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου είναι μια πολύ καλή πηγή ενημέρωσης.

Ένα κλικ λογικής

                                           Ένα από τα παραπολιτικά θέματα τύπων και τακτικής που έπαιξε πολύ αυτό το ΣΚ, ήταν η εμφάνιση του όλου ΣΥ.ΡΙΖ.Α  στη Θεσσαλονίκη με πιο θεσμικό ύφος, ώστε να μπορέσει να καθιερωθεί στο πολιτικό σκηνικό ως ένα ευρωπαϊκό ισχυρό κόμμα και στην συνείδηση του κόσμου ως αξιωματική αντιπολίτευση. Οπότε, αυτήν την φορά δεν είδαμε τον πρόεδρο του σε πορείες, αλλά κυρίως στην ομιλία και στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου στο Βελλίδειο. Την πρώτη δεν την είδα, η δεύτερη μου φάνηκε έξυπνη σε επίπεδο τακτικισμού και ει το δυνατόν μετριοπαθής.

                             Αυτό που μου κάνει εντύπωση, λοιπόν, με κυρίαρχο παράδειγμα τα προαναφερθέντα, είναι η μεταμόρφωση κατά το δοκούν των εξουσιών στην Ελλάδα. Η μεν εκτελεστική από κουβαρντού σε ακραίο μηχανισμό άσκησης συσταλτικής δημοσιονομικής πολιτικής, η μεν νομοθετική από μηχανή παραγωγής νόμων και άλλων νόμων και νέων τροπολογιών κ.ο.κ σε μία διαιρεμένη βουλή όπου ο ένας δεν ψηφίζει το άλλο, ό άλλος το παράλλο και πάει λέγοντας, η δικαστική από το να φρακάρει το ένα έργο μετά το άλλο την εποχή Σημίτη, στις μεγάλες αγάπες την εποχή Σουφλιά και από την ρητή απόφαση για το μνημόνιο (σωστά κατά την άποψη μου), στις λευκές απεργίες όταν θεωρούν αντισυνταγματικές? τις περικοπές στους μισθους τους. Κορυφαίοι όλων βέβαια στις κολωτούμπες τα μέσα, που ως οι καλύτεροι παίκτες του παιχνιδιού έχουν ανακαλύψει στην Χρυσή Αυγή τον καλύτερο αντιπερισπασμό σε μία κοινωνία που δείχνει να διψά για περαιτέρω αποβλάκωση.

                                             Σε ένα κόσμο, λοιπόν, που λειτουργεί ένα κλικ πιο λογικά, δεν βλέπω το λόγο οι Ευρωπαίοι να μας παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Εάν εμείς ξεχνάμε πόσο κοντά απέχει η Ραφήνα από την Κερατέα, πως το Βατοπέδι στο αστικό μέρος της υπόθεσης λήγει με έναν εξευτελιστικό συμβιβασμό και πολλά άλλα παραδείγματα δεν σημαίνει ότι τα ξεχνάει και η Ε.Ε ως τρίτος παρατηρητής. Γιατί να συναντήσουν τον πρόεδρο ενός συνοθηλεύματος κομμάτων, που ανάλογα με ποιον μιλάς τους παρουσιάζουν από τοκογλύφους ως τον σατανά μεταμορφωμένο; Γιατί να τον συναντήσουν, αν ο ίδιος εκ των προτέρων δηλώνει δημόσια ότι δεν παέι για να συνομιλήσει αλλά να κάνει τον δικό του τσαμπουκά και να φύγει; Γιατί να πάρουν σοβαρά μία εκτελεστική εξουσία, που σε τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις αδυνατεί να ανατρέψει το status quo μιας πληθώρας συντεχνιών που ζουν εις βάρος των πολλών;

                                        Σε ένα κόσμο που λειτουργεί με πολλά κλικ λογικής, σε θεσμικό επίπεδο ασχολούνται ίσως πιο σοβαρά από εμάς. Σύντομα, η τρόικα θα παρουσιαστεί για δεύτερη φορά μπροστά στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με πιθανή και την συμμετοχή Στουρνάρα και Βρούτση, για διευκρινιστικές ερωτήσεις σχετικά με τα εργασιακά και άλλα θέματα. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Sunday # 24

I will wait

 Και τώρα που μίλησα με τους κατάλληλους ανθρώπους και ηρέμησα, να επανορθώσω για τη μεσοβδομαδιάτικη γκρίνια. Από τον επερχόμενο δίσκο:

Ταμπού

                    Απλές παρατηρήσεις τώρα που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι:

           Αφού ζούμε σε μία εποχή. όπου όλοι το παίζουν άνετοι στις συζητήσεις για το σεξ και δεν υπάρχουν φαινομενικά ταμπού (διότι... τελικά μάλλον ισχύει το όσο πιο πολύ μιλάμε για αυτό, τόσο λιγότερο το κάνουμε), να πέσουν και τα ταμπού γύρω από το θέμα της ηλικίας και να σταματήσουν όλα τα γεροντομπάμπαλα να το παίζουν έφηβοι.

             Πάρτε το απόφαση: Και επιστημονικά, η βιολογική ακμή επέρχεται στις ηλικίες 25-27. Αγγίζεις το ζενίθ και μετά με κόπο προσπαθείς να το διατηρήσεις όσο περισσότερα χρόνια μπορείς, που πιστέψτε με, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις δεν ξεπερνούν τα δέκα. Και θα μου πείτε τώρα εσύ τι ζόρι τραβάς αν ο άλλος έτσι νιώθει.

                 Τραβάω ζόρι γιατί όταν σε φτύνουν δεν ψιχαλίζει, σε φτύνουν! Όταν κοντεύεις να πατήσεις τα τριάντα ή τα σαράντα και φέρεσαι σαν δεκαπεντάχρονο, αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεσαι κιόλας. Συνήθως, αυτό που γίνεσαι είναι μία μίξη μπάρμπα ή θειάς από αυτούς που βλέπουν Αυτιά και Παπαδάκη το πρωί και βλαμμένου που τρακάρει με γερμά γιατί χαζεύει στο κινητό. Δεν μπορείς να διαβάζεις κάθε πα....ια που ανεβαίνει στο ίντερνετ και να την μεταφέρεις ως θέσφατο σε μία συζήτηση. Και τέλος πάντων δεν μπορεί να θεωρείς τη γενική μαλάκυνση δικαίωμα και μετά να αρχίζεις τη μίρλα για τους Γερμανούς που για όλα φταίνε.

                 Εν κατακλείδι η σοβαροφάνεια ποτέ δεν ήταν και δεν θα γίνει σοβαρότητα. Όταν ανοίγει κανείς το ρημάδι και από μέσα βγαίνουν βατράχια, τότε θα γελάνε και τα σαλιγκάρια.-

             

Kαλη χρονιά στα παιδιά!

Music in the '10s

                Music nowadays covers a major part of formal or informal, business or social and adult or infant activity. Spreading rapidly through internet and its revolutionary downloading and merchandising applications, various types of music can be accessible almost everywhere in the world.

                Primarily an expression of art, music has educated and entertained people through the ages. Going back to Homer's Iliad and Odyssey epic poems, music still serves as a narrative for spoken history and as a means for it to travel and survive through time. Moreover, it plays a key role in entertaining people whether accompanying fiests and religious celebrations or in the form of opera as part of  theatrical act. Furthermore, music is used by people to express their common culture, language and identity. On the other hand, music is also used within societies to express differences among social groups or differences in beliefs. Rap music and punk music stand as characteristic examples of that phenomenon.

                   In latter days, music has began being used systematically for educational purposes as well as medical treatment. Specialised schools employ music to facilitate kids with special needs to adapt easier in crowded environments, learn to work better in work groups and eventually aim to speed up the learning process. Recent research in medical science also proves that certain types of music, such as classical music, can have a positive effect on patients and reduce the need for medicines.

                   Despite all kinds of music appear to create an audience, hence proving a level of significance, people seem to adopt a hostile opinion for the types they are not fond of. This trend is perhaps the reason one cannot easily shed light when the question over the importance of traditional compared to international music arises. In my opinion, it would be substantially false to address this issue with a plain affirmative or negative answer in favour of either party. I believe both are important for the evolution of cultures and ethnicities. Traditional music, as stated before, carries the weight of a people's history, customs and moral beliefs besides its entertaining value. It also helps different ethnic groups to observe and comprehend their similaraties and differrences, thus enforcing tolerance towards diversity. International music is a rather expected byproduct of a broader socioeconomic globalisation. As such it will naturally vary in quality and purpose. To simplify a complex argument, both Mozart and Madonna belong to what is considered international music. Nevertheless, their audience rarely bears any resemblance. In addition, recent global disturbance and rise in ethnicism prove that we are much further away from the birth of a global culture, than even well respected political scientists implied.

                        In conclusion, whatever the type of it, music has been and will always be a means for humanity to express itself. 

sprinsteen/vedder @ Σικαγο

Aν έχουν απορίες οι παραγωγοί για το πως πρέπει να είναι μια συναυλία που θα φιλοξενήσει 80000 κόσμο ας δουν αυτό το βίντεο.

100 Riffs (A Brief History of Rock N' Roll)

Sunday # 23

So Magic!!!!!

Υπερπροπονητολόγος

            Συγγνώμη για την κακία αλλά πλέον το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκάει αυτή η καλτ φιγούρα στα παράθυρα του MEGA είναι αυτή η ιστορική στιγμή του αθλήματος.

Bang Bang

Aπ την Νancy Sinatra στους Μοnophonics

Starry Nights

                                Ήθελα να συνδυάσω την επιστροφή με ένα σωρό άλλα πράγματα, αλλά ένα πρόσωπο από το παρελθόν που μου χάρισε πολύ φως και λίγο σκοτάδι, φρόντισε να μου θυμίσει πόσο σημαντικη είναι η μουσική. Χαλάλι, ένας μελαγχολικός περίπατος στο Φθινόπωρο είναι πάντα καλοδεχούμενος.

neo album/joss stone

Tην Joss Stone και τους ΧΧ τους συνδέουν οι Womack & Womack με το teardrops, που ακουγεται και στο νεο της album.

Chrysta Bell - Swing with Me

Chrysta Bell looks like a dream and Chrysta Bell sings like a dream. And the dream is coming true."

David Lynch. 

Απο εδω

Sunday # 22

Τελευταια νυχτα του καλοκαιριου vs Full Moon