Συνεντευξη του Μανώλη Οικονόμου για το rnr circus. Σημερα στο Bank Job στην Καρυτση.
1) Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες. Πότε και που (είχες πολλά σπυράκια, που βρήκες τα λεφτά κλπ);
Δεν πολυθυμάμαι, γιατί από την προνηπιακή ηλικία άκουγα ασταμάτητα τους δίσκους του πατέρα μου, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughn, Jimmy Rushing, και διάφορα σιγκλάκια, Elvis, Beatles, Herman’s Hermits, κλπ. Με άφηναν με τις ώρες πάνω από ένα παλιό αλλά καλό πικάπ Dual και προσπαθούσα να καταλάβω πως είχε αιχμαλωτιστεί η φωνή του τραγουδιστή σε αυτό το κυκλικό πλαστικό. Ναι, θυμάμαι πως σίγουρα είχα 2 – 3 σπυράκια όταν, με την συνήθη πηγή εσόδων, οικονομία από χατζηλίκι, αγόρασα τον πρώτο δίσκο. Δεν είμαι σίγουρος ποιος ήταν, αλλά ένας από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα ήταν από ένα group για το οποίο με έπρηζε συνέχεια ένας φίλος μου, ο Γιώργος. Ήταν αναμφίβολα από τα καλύτερα άλμπουμ αυτού του συγκροτήματος, γι αυτό και το κόλλημα ήταν άμεσο, άσβεστο και παντοτινό. Ήταν το Sticky Fingers των Rolling Stones.
2) Πόσο μεγάλη την έχεις … τη δισκοθήκη σου;
Είμαι ευτυχής που και άλλοι συνεντευξιαζόμενοι για το vinyl conspiracy έδωσαν την απάντηση που θα δώσω: Δεν ξέρω! Δεν είχα ξεκινήσει ποτέ την καταμέτρηση, και όσο περνά ο καιρός και αυξάνονται τα items, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μπω στη διαδικασία να μετράω και δεν νομίζω πως θα το κάνω. Είναι κάποιες χιλιάδες υποθέτω, καθώς κατά καιρούς χρειάζεται να βρώ νέα έπιπλα και μεθόδους αποθήκευσης, αυτό που ξέρω είναι πως τα CD είναι πολύ περισσότερα. Κάποια στιγμή ενέδωσα σε αυτά, καθώς έγραφα σε κασσέτες τους δίσκους για να μην τους φθείρω, το anti – scating ή ο ιμάντας ήθελαν το ντάντεμά τους, και επίσης, στην επαγγελματική χρήση δεν χρειάζονται «ατακάρισμα», ενώ αρκετά μπαρ δεν έχουν καν πικάπ! Επίσης, υπόσχομαι να πάρω ένα καλό πικάπ, τώρα που βγαίνουν καταπληκτικές κυκλοφορίες σε βινύλιο. (Απολογίες για την σχέση μου με το βινύλιο)
3) Τι είδους μουσική σ’ ενδιαφέρει περισσότερο (υπάρχει κάποια παθολογική ή μη εξήγηση για το γούστο σου);
Ακούω σχεδόν όλα τα είδη μουσικής εκτός από reggae, metal, electro η κάτι «κατρουλιάρικα» ψευτοέθνικ που δεν προέρχονται από κανένα έθνος, παρά μόνο από αυτό των πονηράκηδων. Κατά καιρούς έχω περάσει φάσεις όπου έτρωγα κολλήματα, άκουγα πολύ soul ( είναι η αφετηρία μου ) η μόνο rap ή μόνο jazz ή ψυχεδέλεια η folk δεκαετίας του ‘60. Είναι εποχές όπου ενθουσιάζεσαι με ένα είδος και βυθίζεσαι σε αυτό, στάδια που περνάς για να αποκτήσεις πιο σφαιρική αίσθηση, άποψη και γούστο για τη μουσική. Τώρα βέβαια που αναφερθήκατε σε παθολογικά αίτια και εξηγήσεις, υποθέτω πως ένα είδος που κορόιδευα και μισούσα παλιά, παίρνει την εκδίκηση του από εμένα, και αυτό είναι το latin, όχι βέβαια το τουριστικό, αλλά διάφορες εκφάνσεις μουσικής της νότιας Αμερικής, της Nuyorican κατάστασης της δεκαετίας του ’60, και κάποιων μεγάλων κουβανών μουσικών. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε ένα ήχο για τον οποίο ακόμα δεν έχει βρεθεί πετυχημένο όνομα, αυτόν που ονομάζουν κάποιοι cumbia tropical, ή chicha, αλλά θα μπορούσε να λέγεται και mariachi rock η cumbia surf. Είναι αυτά τα κιθαριστικά group από το Peru, ή τα «βρωμιάρικα» μεξικάνικα συγκροτήματα με το cheap organ sound, και βέβαια η γκρουπάρα που έπαιζε αυτό τον ήχο πιο καλά από όλους, οι κολομβιάνοι Afrosound. Είναι από τα πιο underrated συγκροτήματα, αλλά η «δικαιοσύνη» έρχεται και τους μαθαίνουν σιγά – σιγά.
4) Ποιος δίσκος σου έχει τη μεγαλύτερη αξία και ποια είναι η πιο επιτυχημένη αγορά που έχεις κάνει, έχοντας παραπλανήσει τον dealer, φορώντας ευρύχωρη καπαρντίνα ή έχοντας σταθεί απλά τυχερός;
Πρέπει να σας πώ ότι δεν είμαι τέτοιος τύπος, όταν κυκλοφορεί κάποια επανέκδοση σε άλμπουμ που θέλω , θα δώσω το λογικό αντίτιμο να το πάρω, αλλά έτυχε κάποια φάση σε ένα κατάστημα μεταχειρισμένων όπου βρήκα το Soundtrack του Cleopatra Jones σε original και το πήρα με 3.000 δραχμές. Ήξερα πως δεν κυκλοφορεί και μου έκανε εντύπωση η τιμή. Όταν ξαναπήγα, μου πρότεινε ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού να μου το ξαναγοράσει για 4.000. Αρνήθηκα, όχι τόσο επειδή είχα πιάσει «κελεπούρι», αλλά διότι ήθελα αυτό το δίσκο και ήξερα πως θα ήταν αδύνατο να τον ξαναβρώ, ακόμα δεν έχει επανεκδοθεί άλλωστε.
5) Για ποιον δίσκο ξυπνάς κάθιδρος τα βράδια;
Κοιμάμαι ήσυχος, αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να επανεκδοθεί το “Krishnanda” του Pedro Santos, ένα ritualistic – brazil – cinematic – surf άλμπουμ, ενώ έχασα για πάντα το limited edition με τα Complete Tangerine Recordings του Percy Mayfield. Αυτό ήταν απώλεια…
6) Κάνεις κάποια άλλη συλλογή (σορτς, καπάκια, φιλοτελισμός, υπερατού, πανίνι);
Όχι, καμμία. Άλλωστε δεν θεωρώ τον εαυτό μου καν συλλέκτη δίσκων, με τον τρόπο που είναι τον εννοούν οι συλλέκτες δίσκων. Είμαι εθισμένος στη μουσική, και οι δίσκοι και τα CD μου φέρνουν το stuff.
7) Έχεις κάποια μουσική φαντασίωση (σεξουαλική, ακαδημαϊκή, πάσης φύσεως άπιαστο όνειρο);
Είχα δει πράγματι κάποτε στο όνειρό μου πως άκουγα ένα δίσκο όπου ο Arthur Alexander τραγουδούσε Gil Scott Heron, και ήταν μια αίσθηση που με στοίχειωσε, γιατί, όσο αλλόκοτο κι αν φαίνεται, είχαν ταιριάξει εκπληκτικά στο όνειρο τα στυλ αυτών των δύο, άκουγα την γλυκιά, «γκρινιάρικη», downhome φωνή του Arthur να τραγουδά Winter In America!…. Επίσης, κάποιες φορές στα θερινά σινεμά, όταν φεύγει ο κόσμος, περιμένω να ανοίξει ένα χωροχρονικό portal και να υλοποιηθεί πάνω στη σκηνή (το γείσο που υπάρχει μετά την οθόνη) ο Bobby Bland σε νεανική ηλικία με σκούρο κοστούμι για να τραγουδήσει για μένα που περίμενα, το “Two Steps From The Blues”. Επιπροσθέτως, ελπίζω ο Quantic να μαζέψει διάφορους ζόρικους μουσικούς για να κάνει ένα περιποιημένο comeback album στον τεράστιο Fruko.
8 ) Ποιος δίσκος αποτελεί το απόλυτο, ντροπιαστικό guilty pleasure στη δισκοθήκη σου;
Guilty,ναι, pleasure όχι όμως. Όπως και άλλα πιτσιρίκια στην εποχή μου, τσίμπησα, μάσησα με την «λεβέντικη» κιθαριά στο Hold The Line των Toto, και πήρα το άλμπουμ, αλλά ο χρόνος ήταν σκληρός μαζί τους και μετά από λίγα χρόνια μου φαινόταν φαιδροί. Γενικώς πάντα προσπαθώ να βάζω σε βάθος χρόνου καλλιτέχνες και δίσκους στη θέση που αντικειμενικά ανήκουν, εκτός από τους τεράστιους καλλιτέχνες που είναι θεοί στη συνείδησή μου.
9) All time Top-5 /Top-5 αυτήν την εποχή;
Αυτή την εποχή, γιατί για all – time χρειάζεται πολύ μεγάλη σκέψη, και είναι πολύ λίγα 5 άλμπουμ να ξεμοναχιάσεις από ένα ωκεανό αριστουργημάτων. Χωρίς αξιολογική σειρά, ακολουθούν 5 δίσκοι που απολαμβάνω να ακούω αυτή την εποχή.
CARTAGENA : Curro Fuentes & The Big Sound Cumbia And Descarga Sound Of Colombia 1962 – 1972 2011
SHAWN LEE World Of Funk 2011
TOMMY GUERRERO Lifeboats And Follies 2010
AFRO – SOULTET Afrodesia (1971), 2011 Re-Issue
BOBBY PAUNETTO The Modern Sound Of Bobby Paunetto 1968, 2011 Re-Issue
10) Γιατί πετάς τα λεφτά σου αγοράζοντας δίσκους;
Γιατί έτσι γίνομαι ευτυχισμένος. Με την αφοσοίωση στη μουσική, η βλακεία, η κακία, η παράνοια του κόσμου περνούν πίσω, σε out of focus κατάσταση, γίνονται κάτι με το οποίο μπορείς να κάνεις χιούμορ. Χωρίς τη μουσική, αυτό είναι αδύνατο, οπότε δεν έχω επιλογή.
11) Όταν έρθει «εκείνη η ώρα» τι θα απογίνει η μάταιη συλλογή σου;
Έχω ανηψιό, ελπίζω να βρεί το χρόνο να ακούει και να γουστάρει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου