Δεν ξέρω πως ακριβώς κατέληξα στη μουσική αλλά σίγουρα η μέρα κλείνει πολύ όμορφα. Ανατρέχοντας σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που μου σύστησε ο Σταύρος για πρώτη φορά (μιας και τον θάβαμε προχθές με τον Χρηστάρα), και μιας και εξάντλησα τις πολιτικές συζητήσεις νωρίτερα με τον δεύτερο, λέω να ασχοληθώ με τον έρωτα. Ή περίπου με τον έρωτα. Γιατί το τραγούδι που ακολουθεί είναι από ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από ένα χωρισμό.
Και μετά κάθεσαι λίγο να διαβάσεις και για αυτόν τον άνθρωπο. Και τι να πεις. Πότε χώρεσαν όλα αυτά μέσα σε μια ζωή; Και διαβάζεις και αυτά που λέει για την πίστη και τις θρησκείες και σου έρχονται όλες οι παράξενες συζητήσεις που έχεις κάνει τον τελευταίο καιρό, και όλο αυτό το μίσος που υπάρχει τριγύρω και αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκεφτούν κάπως παρόμοια, λίγο πιο απλά. Και μετά ανεβάζεις και το βίντεο και θυμάσαι τις εποχές που υπήρχε μουσική τηλεόραση. Και μετά βλέπεις ότι η ανοιχτόμυαλη τέχνη χωράει παντού και μπορεί να περάσει σε όλες τις γενιές. Και χαμογελάς...
2 σχόλια:
Τον καλλιτέχνη θάβατε με το Χρήστο ή το Σταύρο;
...Νομιζώ τον καλλιτέχνη
Τον ΠΑΣ...
Δημοσίευση σχολίου