Σίγουρα (αν και δεν παίρνω και όρκο) η γνώση χρειάζεται για να μας βοηθά να εκφράζουμε όλα αυτά που μας βασανίζουν και κατά κάποιον τρόπο να αποφορτίζουμε το δίκιο μας, τα θέλω μας και τις ιδέες μας, μοιραζόμενοι αυτά με τους άλλους. Ωστόσο, αυτό δεν μας εξασφαλίζει ότι θα ακουστεί αυτό που θέλουμε. Δεν μας εξασφαλίζει ότι όταν εμείς θα προσπαθήσουμε να πούμε κάτι πολύ απλό, αυτό δεν θα αναλυθεί μέχρι αηδίας ιδωμένο από χίλιες δυο άλλες προοπτικές στα μάτια των άλλων.
Πάρτε για παράδειγμα αυτά τα καλά παλικάρια που μπουζούριασε η αστυνομία. Ένα γεγονός, μάλλον αναμενόμενο, αντιμετωπίζεται ως κάτι απίστευτο και πρωτόγνωρο. Αναλύονται και ξανααναλύονται γεγονότα και παραλείψεις, ίσως και γιατί η ουσία του πράγματος έχει πάψει να πουλάει. Ναι, δεν λέω, προέχει το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά ειλικρινά όλοι αυτοί οι ανεπάγγελτοι που έβγαιναν στην τηλεόραση πώς πιστεύουν κάποιοι ότι επιβίωναν; Γιατί πρέπει μία απλή σκέψη, ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούσαν απλούστατα επικίνδυνους ανθρώπους, να πρέπει να αναλυθεί σε δέκα χιλιάδες συνισταμένες; Γιατί να κρύβεται η απέχθεια του απλού καθημερινού πολίτη απέναντι στην κουλτούρα του τρόμου, που αυτοί οι άνθρωποι ακόμη πουλάνε, πίσω από εύγλωττα κείμενα και "προσεκτικές" αναλύσεις; Αυτό που συνέβη, ήταν απλούστατα αυτό που όλοι μας, με ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο έχουμε συμφωνήσει να συμβαίνει ώστε να μην γίνουμε ζούγκλα.
Τελικά, αν υπάρχει κάτι από όλη αυτή την ιστορία που μπορεί να έχει αξία, είναι ίσως να καταλάβουμε ότι ως κοινωνία πρέπει να χτίζουμε και την καθημερινότητα μας αλλά και τα όνειρα μας σε απλές, ανθρώπινες αξίες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα οράματα που βασίζονται στο μίσος δεν συνάδουν με την ανθρώπινη ψυχή.
*το είχα γράψει αρχικά Κυριακή αλλά μας φάγανε τα τσαλίμια της Google
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου