Ποδόσφαιρο

Wolfsburg
Πληθυσμός: 120.000
ΑΕΠ Κ/Κ: 128.000€  (Έδρα του ομίλου VW)  
Εκτίμηση ρόστερ Wolfsburg FC: 186.400.000€
Έσοδα από μεταγραφές: 93.300.000€ (75 ο Ντε Μπρούιν στην Σίτυ και 16 ο Πέρισιτς στην Ίντερ)
Δαπάνες για μεταγραφές: 19.200.000€ (12 για τον Κρούζε της Γκλάντμπαχ και 4,5 για τον Ντάντε της Μπάγερν)  
Εισιτήρια διαρκείας: 21.500
Φθηνότερο εισιτήριο διαρκείας: 130€

Φάε σανό Έλληνα οπαδέ. 
(είτε ποδοσφαίρου είτε πολιτικής)
 

geitonia recommends

Aπ το τελευταίο album του αγαπημένου Beck

Sunday # 76

Kαλοκαιρινές Ιστορίες

Απ τον Σταυρο Διοσκουρίδη απ την Popaganda.(Eδώ όλη η ιστορία)

Ε, βασικά αφού τα λέμε όλα τώρα, ας ομολογήσω ότι διακοπές μόνος μου είχα πάει ακόμα πιο μικρός. Γυμνάσιο τώρα εγώ και στον πεζόδρομο της Επταχάλκου στο Θησείο υπήρχε (υπάρχει;) ένα μαγαζί που πουλούσε βιολογικές τροφές. Εκεί είχα ερωτευθεί σφόδρα μια ξανθούλα, λίγο μεγαλύτερη από εμένα, που βοηθούσε τ’ απογεύματα. Μια μέρα που πάμε εκεί να πάρουμε τα τυριά, τα όσπρια, τα φρούτα και τα λαχανικά βλέπω σε μια αφίσα ότι ετοιμάζουν εκδρομή οι «υιγιεινιστές», έτσι τους λέγαμε, για την Πελοπόννησο. Ψήνω τη μάνα μου να με στείλει να ξεφύγω από το τζανκ φουντ και να μπω στο δρόμο του βασιλικού πολτού. Ευκολάκι. Πήγαμε κάπου στην Πελοπόννησο, ούτε που θυμάμαι. Την πρώτη μέρα κοιμηθήκαμε κάτω από τις κερασιές και φάγαμε παξιμάδι με μέλι. Μέσα στα διάφορα έπιασα μια επαφή με το πρόσωπο. Την άλλη τη μέρα βρεθήκαμε καλεσμένοι σ’ ένα κτήμα. Όλα πηγαίναν ωραία και καλά μέχρι που με ρωτάει η πανούργα: «Παστίτσιο, τρως;». «Ναι», απαντάω ο βλαξ με μια φυσικότητα. Βουρλίζεται αυτή και αρχίζει και φωνάζει «Μαμά, μπαμπά, παιδιά, ο Σταύρος τρώει παστίτσιο, ο Σταύρος τρώει κρέας.» Μη σας ζαλίζω άλλο, μέχρι την επιστροφή ήθελα ν’ ανοίξει η «μάνα» γη να με καταπιεί μετά από τέτοιο οικολογικό μπούλινγκ. 
 

Συνεντευξη Tarantino

Με αφορμή τη νέα του ταινία "The Hateful Eight" o σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων αποκαλύπτει πως από το "Matrix Reloaded" και μετά δεν αισθάνεται ανταγωνιστικός απέναντι σε κανέναν (παρά μόνο προς τον εαυτό του), πως η αγαπημένη του τηλεοπτική σειρά των τελευταίων χρόνων είναι το "The Newsroom", πως βρίσκει τη δεύτερη σεζόν του "True Detective" απαίσια, πως το "The Fighter" ήταν ταινιάρα (συμφωνούμε), πως η αγαπημένη του φετινή ταινία ήταν το "It Follows" και πως ο Barack Obama τα 'χει καταφέρει μια χαρά. Eδω η συνέντευξη

from the vault

Single απ το εκτο album του συγκροτήματος απ την Νορβηγία Minor Earth Major Sky. Οι στίχοι εκτός απ την προφανή σημασία του τίτλου μιλούν για τις απρόσμενες αλλαγές στην ζωή μας . Το βιίντεο τραβήχτηκε στην Cadiz στην Ισπανία. Καλό Φθινόπωρο.

Sunday # 76

The Boss

    Με αφορμή τη χθεσινή συζήτηση για αυτούς τους ήρεμους ανθρώπους του yes we can και του change που αφήνουν ιστορία αυτή είναι η φωτογραφία της ημέρας.

Disclosure - Omen ft. Sam Smith video

Ντασταρόβνια..

Διαβάστε αυτό...

"Επίθεση στη δυτική κουλτούρα από τον Banksy"

Και μετά αυτό...

"Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή"

            Έτσι, για να σιχαθείτε ακόμη παραπάνω τη σαπίλα μας. Και μετά να ξεπουληθείτε ήσυχοι στον εκάστοτε Λαφαζάνοφ. Παραφράζοντας το Σταύρο: "Μοιράστε  επιδόματα... τζάμπα είναι".

Σ.Σ.: Συγγνώμη για τη μαυρίλα πρωινιάτικα αλλά έχω κάτι εγκεφαλικά νεκρούς στη δουλειά που περιαυτολογούν για το πως έχουν πιάσει το νόημα της ζωής. Για το γάιδαρο καβάλα. 

Τα τραγούδια διαμαρτυρίας στη ζωή μας απ τον Μακη Μηλάτο

Οι κοινωνίες, για χρόνια κοιμισμένες πάνω σε καλούδια, gadgets, δάνεια, πούρα, 4Χ4, πρώτο τραπέζι-πίστα, mall, επενδύσεις, shopping & fucking, θερμαινόμενες πισίνες και bluetooth, ξέχασαν πώς κάνεις ποδήλατο, πώς τραβάς κουπί, πώς ζορίζεσαι και πώς στερείσαι. Οι άνθρωποι ξέχασαν να τραγουδάνε όλοι μαζί, ξέχασαν πως όλα είναι πολιτική –ακόμη και το τραγούδι.
Γενιές και γενιές a-politic εξόρισαν το πολιτικό/κοινωνικό τραγούδι, το ξέχασαν και «επέβαλαν» την απαγόρευσή του, απαξιώνοντας κάθε καλλιτέχνη που τολμούσε να ψελλίσει κάτι σχετικό. Το είδος έγινε τόσο passé που, όποιος το επιχειρούσε, μετατρεπόταν αμέσως σε ένα παρωχημένο μίασμα που κανείς δεν ήθελε να έχει παρτίδες μαζί του.
Να θυμίσω απλώς τον αυτόματο κοινωνικό αποκλεισμό αλλά και την έμπρακτη ενόχληση των φίλων τους που έζησαν (όπως έχουν οι ίδιοι ομολογήσει) η Σούζαν Σάραντον, ο Τιμ Ρόμπινς, ο Μπρους Σπρίνγκστην ή ο Έντι Βέντερ, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να πάρουν θέση εναντίον του πολέμου που έκανε ο Μπους και το τσιράκι του ο Μπλερ, ο οποίος κυνήγησε κάθε αντίθετη φωνή, προσπαθώντας να εμπλέξει τους Massive Attack, που τόλμησαν να πάρουν θέση, ακόμη και σε κύκλωμα παιδεραστίας.
 Οι εταιρίες δίσκων για χρόνια συμβούλευαν τους καλλιτέχνες τους να μην απαντάνε σε πολιτικές ερωτήσεις και να μην παίρνουν θέση ποτέ την ίδια ώρα που ο χαρακτηρισμός «πολιτικοποιημένος» ισοδυναμούσε με κάτι ξεπερασμένο, αναχρονιστικό, παλιό, άχρηστο και εντελώς έξω από το καινούργιο life style που ήταν πολύ σαμπανιζέ, πολύ cool, πολύ σαχλό, πολύ ρηχό και πολύ εφήμερο για να έχει κάθε είδους ανησυχία.
Όμως να που ο τεχνητός παράδεισος που έστησε ο καπιταλισμός και η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική αποδείχτηκε κάτι σαν σκηνικό παλιάς καουμπόϊκης ταινίας. Πίσω από τις προσόψεις των κτηρίων δεν υπήρχε τίποτα. Πήραμε όλοι από ένα τριπάκι που μας πήγε στον «παράδεισο», όμως τώρα τέλειωσε η επίδραση του και το «ξενέρωμα» είναι (όπως πάντα) εφιαλτικό.  Είμαστε όλοι έκπτωτοι άγγελοι, αλλά δεν είμαστε αθώοι.
Κι όπως την εποχή των φοιτητικών εξεγέρσεων της δεκαετίας του 1960 άνθισε το (λεγόμενο) τραγούδι διαμαρτυρίας κι αποτέλεσε το σάουντρακ της επανάστασης ή αργότερα την εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την έκρηξη του πανκ, έτσι και τώρα η κατάρρευση μιας ζωής που αποδείχτηκε «φούσκα», έχει ήδη γεννήσει τις προϋποθέσεις για να κάνει και πάλι την εμφάνιση του το πολιτικό τραγούδι.  Μόνο που πρέπει να θυμηθούμε κι εμείς αλλά και οι καλλιτέχνες πώς είναι αυτό το πράγμα που το έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου.  
Ο πόλεμος του Μπους με το Ιράκ ήταν μια πρώτη αφορμή: δεκάδες νέα αμερικάνικα συγκροτήματα συμμετείχαν σε συλλογές τραγουδιών που είχαν σκοπό να εναντιωθούν  στην τρέλα του πολέμου, οι διάφοροι φιλοπόλεμοι οπαδοί του Κινήματος του Τσαγιού έφτυναν, έβριζαν, γιουχάϊζαν και αποχωρούσαν από τις συναυλίες των Pearl Jam, του Bruce Springsteen ή έκαιγαν(!) CD των Dixie Chicks (!!!) επειδή τόλμησαν να πουν πως ντρέπονται που είναι από τον ίδιο τόπο με τον Μπους. Ακόμη και οι συστηματικά a-politic Rolling Stones έγραψαν τραγούδι για το λάθος του Προέδρου.  Το πολιτικό τραγούδι μπήκε και πάλι στη δισκογραφία μετά από 30 χρόνια σιωπής. Ακολούθησαν τα αγγλικά γκρουπ και μετά ο κόσμος ολόκληρος. Η οικονομική κατάρρευση εδώ και λίγα χρόνια έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ολική επαναφορά. Η μουσική της κάθε εποχής αντικατοπτρίζει (ακόμη και με στρεβλό τρόπο καμιά φορά)  την κοινωνική πραγματικότητα και δεν είναι τυχαίο που όλο αυτό το τσιφτετελο/ντισκο/καψουρο/house ήδη καταρρέει, ακριβώς γιατί δεν σημαίνει τίποτα πια.

geitonia recommends

Στις 23 Ιουνίου 15 κυκλοφόρησε το ντεμπούντο album του Τεξανού τραγουδιστή Leon Bridges. Γεμάτο απο soul rnb αναφορές κατατάσεται ήδη στα καλύτερα album της χρονιάς με την μόνη διαφορά οτί θα μπορούσε να είναι και στα καλύτερα του 1965.  Σε ένα bar στο τέξας έπαιζε παρέα με τον Austin Jenkins  των white denim όταν τον τσάκωσαν κυνηγοί ταλέντων και τον οδηγησαν στην κυκλοφορία του πρώτου του album. 

Sunday # 75

Dusky: “Skin Deep” Video

geitonia recommends

Απ το νέο album των Hot Chip.

Δημόσια τηλεόραση

50 reasons to #love the world

   Έτσι... για να αντιλαμβανόμαστε τις δυνατότητες ενός δημόσιου φορέα ενημέρωσης. Γιατί μας χάλαγε το Ι στο ΝΕΡΙΤ και είπαμε να γυρίσουμε στην πατροπαράδοτη "αντικειμενική" ενημέρωση.

Chet faker : gold ''video''

Είναι το φετινό καλοκαίρι που παίρνω χαμπάρι το απίθανο βιντεοκλίπ που σκηνοθέτησε ο Hiro Murai για το "Gold" του Chet Faker.Το "Gold" είναι το τρίτο single που βγήκε από το ντεμπούτο άλμπουμ του 27χρονου Nicholas J. Murphy, ενός από τους πιο ενδιαφέροντες ηλεκτρονικούς δημιουργούς που έχουν εμφανιστεί κατά τα '10s. Το κομμάτι έγινε top-40 επιτυχία στην πατρίδα του (#40).Για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ, ο Murai είχε τη σύλληψη να βάλει 3 σέξι κορίτσια να κάνουν ρόλερ σκέιτ σε έναν έρημο δρόμο, μέσα στην αυστραλέζικη νύχτα, εκτελώντας περίτεχνες κινήσεις, τις οποίες χορογράφησε ο γνωστός μας από το "Chandelier" της Sia, Ryan Heffington.