Περί ψυχής..

      Δεν είναι εύκολες οι αναμνήσεις. Απαιτούν θάρρος.. Θάρρος να αποδεχτείς αυτά που σου ξέφυγαν, θάρρος να αποδεχτείς ότι τελικά οι αναμνήσεις είναι κατά πολύ η δική σου αλήθεια για τα πράγματα. Και είναι κάτι που νομίζω πως όλους μας βασανίζει. Το ζύγι μεταξύ της ξεκάθαρης μνήμης και της ανάγκης για συντροφικότητα στις στιγμές. Πώς άλλωστε να δεις κάτι ξεκάθαρα με τα δικά σου μάτια όταν νιώθεις την ανάγκη να το θυμάσαι όπως και οι άλλοι;

      Ίσως για αυτό οι προσωπικές στιγμές να αποκτούν τόσο μεγάλη σημασία. Διαλέγοντας το πρόσωπο που θα σε συντροφεύσει στη ζωή διαλέγεις αυτήν που θα δει το πιο ρεαλιστικό  χαρακτήρα που θα κληθείς να "παίξεις" ποτέ.. τον εαυτό σου τον ίδιο. Διαλέγεις έναν άνθρωπο που θα είναι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτά που ζεις. Που τα μάτια της θα βλέπουν όπως βλέπεις στα όνειρα σου...

       Δεν είναι έυκολες οι αναμνήσεις. Απαιτούν ειλικρίνεια.. Ειλικρίνεια να αποδεχτείς ότι οι αναμνήσεις δεν αφήνονται εξ' ολοκλήρου πίσω. Σχηματίζουν ως ένα βαθμό το σήμερα. Είναι το πως τις χρησιμοποιείς που το διαμορφώνουν καλύτερο ή μη. Είναι το αν τις αποδέχεσαι που σου επιτρέπει να μην ανακυκλώνεις τα ίδια λάθη. 

        Ίσως για αυτό πολύ άνθρωποι κρύβονται στο καβούκι τους. Γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτές. Γιατί νομίζουν ότι τα λάθη τους, τους στιγματίζουν. Πρέπει να ξέρεις όμως πότε να φέυγεις μπροστά. Δεν είσαι υποζύγιο του παρελθόντος σου. Ό'τι ευτυχία ή δυστυχία και αν κουβαλάς η ζωή είναι αέναη. 

       Είναι αυτό το "no man is an island" που εξηγεί πάρα πολλά. Δεν είναι καλό να εγκλωβίζεσαι για πολύ στις αναμνήσεις. Γιατί τελικά αποτελούν μόνο ένα μέρος των όσων έχεις στο μυαλό σου. Το υπόλοιπο είναι μπροστά σου και "μπροστά" σου. Και αυτό ίσως είναι πιο πλούσιο από όσο πιστεύεις..