Εδώ..

                   Διάβαζα την φράση του Βάγγου "Ευτυχώς που βρίσκομαι μακριά" και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Δεν κατάλαβα ποτέ την αγωνία του κόσμου να βρίσκεται μακριά. 

                   Έβλεπα χτες την εκπομπή της ΕΡΤ για τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Μετανάστες δεύτερης γενιάς για το νόμο, αναμφισβήτητα Έλληνες για όσους μεγάλωσαν μαζί τους. Έλληνες πολίτες με ιθαγένεια μια μέρα μετά το ΦΕΚ του νέου νόμου, ξένοι στα μάτια όσων κυνηγούν απλοϊκές εξηγήσεις στα προβλήματα τους. Ένα παιδί, λοιπόν, περιγράφοντας τη ζωή μέσα από τα δικά του μάτια έλεγε περίπου τα εξής: "Στη χώρα από όπου ήρθα παιδί, υπάρχει πόλεμος. Στον πόλεμο δεν μπορείς να δημιουργήσεις, δεν μπορείς να φτιάξεις τίποτα, απλώς τρέχεις. Τρέχεις να φύγεις μακριά, να σωθείς, να σώσεις τη ζωή σου. Όταν ήρθα εδώ νόμιζα ότι η ζωή είναι δουλειά και μετά σπίτι και μετά πάλι δουλειά. Μετά όμως πήγα σχολείο και είδα ότι η ζωή δεν είναι αυτό. Ήμουν στο σκοτάδι και είδα το φως. Αυτό είναι για μένα το σχολείο, το φως, τώρα ξέρω."

                     Αναρωτιέμαι εμείς που πήγαμε σχολείο και μάθαμε και δόξα το Θεό και μία άλφα ποιότητα ζωής την έχουμε, από τι τρέχουμε να ξεφύγουμε; Προβλήματα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν για να λυθούν. Γιατί να τρέχουμε, ποιόν ή τί φοβόμαστε;