Φιλικές αντιπαραθέσεις

                        Διάλογος στην Ελλάδα δύσκολα γίνεται και δύσκολα θα γίνει. Ο διάλογος απαιτεί δύο μέρη ικανά και με θέληση να διαλέγονται. Ο διάλογος απαιτεί δύο μέρη ευέλικτα, ικανά να αποδεχτούν ότι η θέση τους στο κοινωνικό μόρφωμα δεν είναι παγιωμένη, αλλά ταγμένη όπου εξυπηρετεί καλύτερα την κοινωνία. Ο διάλογος απαιτεί παιδεία. Ο διάλογος απαιτεί βαθιά μόρφωση και επίγνωση της τραγικότητας της στιγμής, της ύπαρξης του ατόμου και της συνέχειας. Ο διάλογος απαιτεί οξύνεια, απαιτεί βάρος ψυχής και συμμετοχή στο αύριο. Ο διάλογος απαιτεί την ύπαρξη προσδοκίας για το αύριο. Ο διάλογος, τελικά, απαιτεί το θάρρος του να δεχτείς ότι μπορεί να στέκεσαι στην λάθος του πλευρά και καμιά φορά να αρνηθείς να γίνεις πρωταγωνιστής.

                       Διάλογος στην Ελλάδα θα αργήσει να γίνει αν δεν καταλάβουμε όλοι , τί έχουμε κλέψει ήδη από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Αν δεν σταματήσουμε να θεωρούμε νομοτέλεια ότι θα επιτρέπεται εις το διηνεκές να συνεχίσουμε να τους κλέβουμε και άλλα. Απαιτεί μεγάλο θράσος να ζητάς το χρέος σου να το πληρώσουν αυτοί που θα έρθουν μετά από 30 χρόνια. Ή ίσως βαθιά αμάθεια και αφιλοτιμία. Διάλογος για το περιβάλλον δεν θα γίνει ποτέ γιατί κανείς δεν θέλησε να μιλήσει με τον απλό κόσμο και τα παιδιά.  Διάλογος δεν γίνεται συζητώντας τα θέματα του άυριο σε κλειστές διαλέξεις με προσκλήσεις. Διάλογος γίνεται πηγαίνοντας εκεί που δεν θέλουν να ακούσουν αυτά που πρέπει να ειπωθούν. Διάλογος γίνεται κάνοντας την καφετέρια - καφενείο με σκέτο καφέ και αληθινές κουβέντες. Διάλογος  γίνεται με τα αυτιά, το μυαλό και το στόμα και όχι με το κουστούμι.