Η τέχνη της μίμησης

                Είναι πολύ ωραίο το δίλλημμα αν η ζωή μιμείται  την τέχνη ή αν συμβαίνει το αντίστροφο. Λίγο πολύ, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βρεθεί να παρακολουθούν καθηλωμένοι στη σκοτεινή αίθουσα ενός θεάτρου ή ενός κινηματογράφου, να ξετυλίγεται ένα κουβάρι ανατροπών στην ζωή του ήρωα ή της ηρωίδας. Άλλοτε με δραματικό τρόπο και άλλοτε παιχνιδιάρικα, η ζωή στην τέχνη μοιάζει συναρπαστική γιατί συγκεντρώνει τόση συγκίνηση συμπυκνωμένη σε λίγες ώρες. Ο ήρωας πασχίζει, καταστρώνει σχέδια, αντιπαλεύει τη ροή των πραγμάτων για να πετύχει το σκοπό του και κερδίζει το πεπρωμένο του... άλλοτε πάλι, νικιέται. Σπανία όμως έχει επίγνωση της δραματικότητας της ύπαρξης του. Γιατί ο ήρωας μέσα στο δικό του κόσμο δεν ζωντανεύει ένα ρόλο, ο ρόλος είναι η ζωή του. Και εδώ κάπου η ζωή μπερδεύεται με την τέχνη.
               Στην καθημερινή ζωή τα πράγματα εξελίσσονται πιο αργά. Οι αποφάσεις δύναται να αναβάλλονται για πολύ καιρό και μόνο αν περάσει η κρίσιμη στιγμή ή στο παρά πέντε αντιλαμβανόμαστε το ρόλο τους στη ζωή μας. Όταν ξετυλίγεται το κουβάρι της ύπαρξης μας δεν υπάρχει ένα κοινό για να το αντιληφθεί, γιατί ο χρόνος κυλά αργά. Μόνο τα πολύ κοντινά μας πρόσωπα γνωρίζουν τη διαδρομή μας.  Και ο χρόνος αμβλύνει την ένταση της διαδρομής, λιγοστεύει τη δίψα και πολλές φορές ανούσια πράγματα παραμερίζουν πηγαίες σκέψεις μας. Λίγοι άνθρωποι, λοιπόν, σήμερα, επιβάλλονται με περηφάνια και αυτογνωσία της δραματικότητας της ίδιας τους της ύπαρξης πάνω στις πράξεις τους. Λίγοι άνθρωποι κερδίζουν το πεπρωμένο τους παρά πράττουν όπως οι άλλοι θα ήθελαν για αυτούς. Και μακάρι να είμαστε όλοι λίγο παραπάνω "ειλικρινά εγωιστές". Ίσως τότε και οι σχέσεις των ανθρώπων να γίνονταν πιο ειλικρινείς. Με εμφανή τον εγωισμό των επιλογών μας αλλά οπωσδήποτε πιο ειλικρινείς.