Μένουμε... Ελλάδα;

                  Ξεκίνησε πάλι το Μένουμε Ελλάδα. Ωραία εκπομπή... σε χαλαρώνει και το αποτέλεσμα της είναι κάτι θετικό, ουσιώδες. Η πληροφόρηση  που προσφέρει είναι μεν γλαφυρή ως προς τον τρόπο αλλά επικεντρώνεται στα απλά, σε αυτά που όντως ψάχνεις να χαθείς στις διακοπές. 

                  Πρώτο επεισόδιο λοιπόν και είχαμε την τιμητική μας. Άνω Πόλη και συνετεύξεις από τον Κωστάκη και την Ειρήνη για τις δουλειές τους. Άκουσα με ενδιαφέρον όσα είπαν τα παιδιά, ίσως και με λίγη περισσότερη προσοχή ακριβώς επειδή είναι πρόσωπα γνώριμα. Μίλησαν για την επιλογές τους, επαγγελματικά αλλά και την επιλογή να μείνουν στην Κυπαρισσία. Και κάπου εκεί ένιωσα ότι τα παιδιά αναγκάζονται να εξηγήσουν τα αυτονόητα. Φυσικά και η αποκέντρωση πρέπει να είναι η πρώτη επιλογή. Όλη αυτή η μόρφωση που με έπαρση προβάλλουμε, θα έπρεπε ήδη να μας έχει διδάξει ως προς αυτό. Εντούτοις, υπάρχουν πολλά  αίτια που στρεβλώνουν αυτή την αντίληψη.

                 Στην Ελλάδα υπάρχει μία ενοχική διάσταση της υλικής ευημερίας. Καθώς ανέβαινε το πενυματικό επίπεδο αυτής της χώρας, το εισόδημα των Ελλήνων ακολούθησε πάραυτα, αλλά όχι όλων. Η Ελλάδα γέμισε μονοπώλεια και μικρές κλίκες πάσης φύσεως, οι οποίες για να προστατεύσουν τον πλούτο τους είτε αποκόπηκαν από τον κοινωνικό ιστό είτε χάθηκαν στην ανωνυμία της πόλης. Έτσι με τον καιρό, οι πλέον προσοδοφόρες εργασίες συγκεντρώθηκαν στα αστικά κέντρα καθιστώντας καταδικαστική για έναν μορφωμένο νέο την επιλογή να παραμείνει σε μία οπισθοδρομική και αποκομμένη ύπαιθρο. Η αστυφιλία δεν ήταν επιλογή. Ήταν και παραμένει για ορισμένες κοινωνίες μονόδρομος. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για όλες τις κοινωνίες. Επενδύσεις όπως οδικά δίκτυα (που κάποιοι προφανώς πολύ "μυαλωμένοι" τις αποκαλούν παλιού τύπου, λες και τις είχαμε και απο χτες) αλλά και τηλεπικοινωνίες, μονάδες υγείας αλλαξαν δραματικά το ισοζύγιο ευημερίας. Πλέον δεν χωρά συζήτηση στο αν μία Κυπαρισσία ή μια Καλάματα έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής από ένα αστικό κέντρο το οποίο  έχει προ πολλού ξεπεράσει το άριστο μέγεθος του. Το ζητούμενο είναι πώς μέρος του εισοδήματος(οπότε και θέσεις εργασίας) και των παροχών πολιτισμού θα επιστρέψει σε μία νέα αποκεντρωμένη κοινωνική δομή. Γιατί εκεί πάσχει η Κυπαρισσία και η κάθε Κυπαρισσία. Για να επιτύχεις μια μόνιμη μορφή αποκέντρωσης πρέπει να δώσεις μακροπρόθεσμη προοπτική και στήριξη σε έναν νέο που θα πράξει το αυτονόητο. Και οι νέοι που ζουν στην περιφέρεια δύο προβλήματα αντιμετωπίζουν. Ή δεν θα έχουν δουλειά ώστε να παραμείνουν εκτός των αστικών κέντρων ή θα έχουν δουλειά αλλά θα είναι αποκομμένοι από τις κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες που θα γεμίσουν δημιουργικά τον χρόνο ενός ανθρώπου, που μορφώθηκε αρκετά, ώστε να κάθεται άπραγος όλο το χρόνο περιμένοντας ένα μήνα το καλοκαίρι ή το χειμώνα να "ανασάνει". 

      Εν κατακλείδι, αντίλογος μπορεί να υπάρχει, από πολλές πλευρές και για πολλά θέματα. Η δική μου άποψη ωστόσο, είναι ότι πολλοί από τους νέους ανθρώπους που επιστρέφουν, βρίσκουν "τοίχο" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αναχρονιστικές τοπικές αρχές, όπως προσωπικά θεωρώ την πλειονότητα των ανθρώπων που εκφράζουν την αυτοδιοίκηση στο δικό μας δήμο, που είτε λόγω πεποίθησης είτε λόγω ανικανότητας υποσκάπτουν τις προσπάθειες όλων αυτών των παιδιών. Μέχρι, λοιπόν, να αλλάξει δραστικά η καθεστηκυία νοοτροπία, νέοι σαν τον Κωστάκη θα αποτελούν ευχάριστες, αισιόδοξες περιπτώσεις που όμως δεν θα αποτελούν τον κανόνα.