Δημοκρατία

               "Κάλλιο αργά παρά ποτέ"... Μάλλον αυτή η φράση θα ταίριαζε για ένα κίνημα πολιτών το οποίο, επιτέλους, δείχνει μία άλλη κατεύθυνση από αυτήν της μαζικής αποχαύνωσης. Ωστόσο εμένα αυτό το κίνημα δεν μου αρέσει.

        Δεν μου αρέσει γιατί αγώνας χωρίς θυσίες δεν υφίσταται. Ένα κίνημα αλά καρτ, στον ελεύθερο χρόνο του καθενός, αφού πρώτα έχει πάει στη δουλειά του, είναι μία αξιοπρόσεκτη πολιτική κινητοποίηση αλλά μάλλον δεν συνιστά κίνημα. Και κανένα κίνημα δεν κρίνεται μόνο από τη μαζικότητα του ή μη. Επομένως ούτε οι υπερβολές για τα χιλιάδες άτομα ανά πόλεις στην Ελλάδα χρειάζονται, ούτε η μικρότερη συμμετοχή καθιστά το δικαίωμα στην κινητοποίηση λιγότερο ισχυρό.

         Οι  "αγανακτισμένοι" αποτελούν κίνημα ακομμάτιστο.Εδώ υπάρχουν δύο διαφορετικές κεντρικές απόψεις. 
             Ένα μέρος αυτών των ανθρώπων αποδοκιμάζει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Προσωπικά, εμπιστεύομαι τους θεσμούς και το πρόβλημα μου είναι οι ομάδες συμφερόντων που εμποδίζουν την αποτελεσματική λειτουργία τους. Θεωρώ ότι διαθέτω συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Μέρος των αμθρώπων που διαμαρτύρονται επιθυμούν να αλλάξουν αυτό ακριβώς, δηλαδή την ύπαρξη πολιτικής κατεύθυνσης όπως ορίζεται σήμερα στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ευσεβής πόθος, αλλά προσωπικά οι αποκλίσεις απο την δημοκρατία και την ευνομία, μου προκαλούν αποστροφή - ως τέτοια βέβαια αντιλαμβάνομαι και τη διαφθορά - και μέχρι αυτό το αίτημα να πάρει συγκεκριμένη μορφή πρότασης προς κάτι που θα μπορώ να κρίνω ως καλύτερο ή χειρότερο, το αποδοκιμάζω.
                      Άλλοι πολίτες, απλώς δεν επιθυμούν να ταυτιστούν με κανένα πολιτικό φορέα που υπάρχει σήμερα. Κατά καιρούς έχω εκφράσει και εγώ τις διαφωνίες μου για το ΠΑ.ΣΟ.Κ, πολιτικό χώρο στον οποίο δραστηριοποιούμαι, για τον τρόπο λειτουργίας του, για το πόσο έχει ατονίσει η ουσιώδης πολιτική παραγωγή των τοπικών οργανώσεων, για το χάσμα γενεών που εμφανίζεται σε θέματα ασφάλισης, επιδοτήσεων κ.ο.κ. Σε κάθε περίπτωση όμως, θεωρώ ανωριμότητα και τεμπελιά να μην μπορεί κάποιος να βρει ένα πολιτικό χώρο που τον εκφράζει. Εννοείται ότι σε μία δημοκρατία η διαφωνία είναι δεδομένη, εννοείται ότι ποτε δεν γίνεται οι προτάσεις ενός πολιτικού χώρου να ταυτίζονται στο ακέραιο με αυτές του πολίτη, πόσο μάλλον ενός κόμματος που επιδιώκει μέσω της σύνθεσης να κατακτήσει την εξουσία. Αλλά δεν μου επιτρέπει η λογική μου να πάρω στα σοβαρά κάποιον που δηλώνει απογοητευμένος από όλους μα όλους τους πολιτικούς χώρους. Εκτός αν πιστεύει ότι  υφιστάμενοι πολιτικοί φορείς είναι μόνο οι προβαλλόμενοι στα βραδυνά δελτία. Δόξα το Θεό, από τις σπηλιές βγήκαμε πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια και δημοκρατία αυτός ο τόπος πρωτογνώρισε πριν 2500 χρόνια.
                  Όσον αφορά τις λαϊκές συνελεύσεις που υποτίθεται ότι θεσπίζουν μία πιο άμεση δημοκρατία και δημιουργούν μία πιο οριζόντια διαβάθμιση ευθύνης και συμμετοχής, ας μπει στον κόπο ο κόσμος να αρχίσει να διαβάζει τους νόμους που κατατίθενται για ψήφιση σε αυτή την χώρα. Γιατί ακριβώς αυτή είναι η κεντρική στόχευση του Καλλικράτη, το   "κατέβασμα  " αρμοδιοτήτων και ευθυνών σε πιο κοντινά στον πολίτη όργανα ώστε να μην χάνεται η ευθύνη σε αόριστα γραφεία και υπηρεσίες αλλά να προσωποποιείται πιο εύκολα.  Και όσον αφορά την Αθήνα, πως να το κάνουμε, όταν υπάρχει τόσο άνιση ανάπτυξη και δημιουργείται ένα δυσανάλογα μεγάλο μητροπολιτικό κέντρο η αντιπροσώπευση είναι λιγότερο αποτελεσματική. Ας πραγματωθεί επιτέλους εκείνη η ρημάδα η αποκέντρωση.
                  Έχω ακόμα κάποιες αντιρρήσεις, αλλά νομίζω ότι αξίζει κανείς να παρακολουθήσει την εξέλιξη αυτής της κινητοποίησης για να κρίνει το αποτέλεσμα της.