Αλαζονεία

                  Ο κόσμος μας, ιδωμένος μέσα από τα μάτια της φλύαρης και παντογνώστη γενιάς μας, είναι πλέον ένα μικρό μέρος. Ένα μέρος όπου ο άνθρωπος γίνεται σιγά σιγά ένας μικρός θεός και καθορίζει απαρέγκλιτα τη μοίρα του. Εντούτοις, παραλείπουμε όλοι τον κόσμο που βρίσκεται πίσω από τα μάτια μας. Την άβυσσο που κρύβει η ψυχή του ανθρώπου. Το μέρος όπου μαζί με το συνειδητό συνυπάρχει και το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας, αυτό που είναι ικανό για τα μεγαλύτερα αλλά και για τα χειρότερα πράγματα. Σίγουρα, η γνώση δεν μας κρατάει πίσω, δεν μας κρύβει τον ήλιο και δεν μας καθηλώνει στο σκοτάδι. Ωστόσο η γνώση δεν μας δίνει και παντοδυναμία. Τα στραβά και τα σκοτεινά του κόσμου θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Και το φως της γνώσης και της κατανόησης θα πρέπει να είναι εκεί για να επουλώνει τις πληγές από το σκοτάδι που κρύβουμε μέσα μας. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας λέγοντας του ότι το σκοτάδι αυτό δεν υπάρχει. Γιατί είναι η ταπεινότητα των ορίων μας που μας δίνει τελικά δύναμη να τα ξεπεράσουμε και όχι η αλαζονεία.