Όσο ζεις μαθαίνεις

                               Τελικά αυτή η ιστορία της "χρεοκοπίας" της Κύπρου ίσως μας μάθει περισσότερα για το σήμερα της παγκόσμιας πολιτικής από ότι η δική μας μακρόσυρτη περιπέτεια. Ένα παιχνίδι ,εξ' ολοκλήρου παλιάς κοπής, βρίσκει τους Ρώσους να παίζουν στο ίδιο τραπέζι πάλι με Αμερικάνους και Ευρωπαίους μετά από πολλά πολλά χρόνια και να αδειάζουν την Κύπρο μην δανείζοντας την ένα ποσό μάλλον αστείο για αυτούς. Η προτίμηση της διατήρησης καλών σχέσεων με τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους του Βορρά και το ξαναμοίρασμα της πίτας στην περιοχή με τους Αμερικάνους, μάλλον στάθηκαν ως παράγοντες που στην Κύπρο δεν είχαν καλοζυγίσει.

                               Από την άλλη οι ίδιοι οι Κύπριοι να προσπαθούν να μας πείσουν ότι για το κακό που τους βρήκε φταίει το κούρεμα των ομολόγων στην Ελλάδα (και το δυστυχές ατύχημα με τις αποθήκες που κόστισε ανθρώπινες ζωές), μάλλον πείθει όχι και τόσους πολλούς.Περισσότερο, νομίζω, ισχύει ότι ένα παραφουσκομένο τραπεζικό πλυντήριο, που ανακύκλωνε την επιτυχία του όσο τα πράγματα ήταν πρίμα στον χρηματοπιστωτικό τομέα ασκώντας επιθετική πολιτική σε τομείς όπως η φορολογία επιχειρήσεων, ξεφουσκώνει έστω και χρόνια μετά το μεγάλο μπραφ. Όσο ηρωική και αν παρουσιάζεται η στάση των Κυπρίων πολιτικών, δυσκολεύομαι να πω ότι με συγκινεί. Καλά κάνουν οι άνθρωποι για το λαό τους, αλλά δεν βλέπω το λόγο να θαυμάζω την ανθρώπινη απληστία. Οπωσδήποτε δεν μπορώ να δεχτώ και το ξεζούμισμα που θα προσπαθήσει να ασκήσει ο νέος "μπαμπάς", που προσπαθεί να γίνει ο Βορράς της Ευρώπης, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα που αφορά όλες τις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και ίσως και τους Γάλλους, αν το εννοούν ακόμη, ότι θέλουν να παίζουν κάποιο ρόλο στην Ευρωζώνη.

                              Τι να πω, ταραγμένοι καιροί, ενδιαφέροντες όμως για το μέλλον μας.