Ευρώπη του κ..

           Should Germany Exit the Euro?

                 Διάβασα το άρθρο του Χανς Βέρνερ Ζιν για την πολιτική που θα πρέπει η Ευρωζώνη να ακολουθήσει (είναι καλό να διαβάζεις την απέναντι πλευρά και να προσπαθείς να καταλάβεις πως σκέφτεται - όπου απέναντι αυτοί που μας δανείζουν) και την κριτική στον Σόρος και τους ομοίους του. Διάβασα και την απάντηση του Σόρος στα σχόλια. Υπάρχουν σημεία που συμφωνώ και διαφωνώ και με τους δύο. Ειδικότερα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αναλύσει ο Ζιν πώς ακριβώς σκέφτεται την άνοδο του πληθωρισμού στη Γερμανία (θα ξοδέψουν περισσότερα οι πλούσιοι; γιατί η μάζα των υποαπασχολούμενων δεν βλέπω να παίρνει αυξήσεις ούτε ώρες δουλειάς να βρίσκει σε μία συρρικνούμενη Ευρώπη.) Και καλό θα ήταν όταν μιλάμε για ανταγωνιστικότητα να το αναλύουμε από όλες τις πλευρές (κοινωνικό και βιομηχανικό ντάμπινγκ, δεκαετές πάγωμα αυξήσεων, νομιμοποίηση μίζας, ευρωπαϊκά προγράμματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της γερμανικής βιομηχανίας και του ασκούμενου από αυτή λόμπυ στο ευρωκοινοβούλιο, ομοίως ευρωπαϊκή δασμολογική πολιτική). Άραγε εμάς θα μας επιτρεπόταν το ίδιο; Ο δε Σόρος όταν μιλάει για τραπεζικό σύστημα στην Ευρώπη, τι ακριβώς έχει στο νου του. Μια μόχλευση τύπου προηγούμενης δεκαετίας; Γιατί δεν πίεσε τα φιλαράκια του στο Λονδίνο να δεχθούν ένα μερικό "στραγγάλισμα" στον κοπανιστό αέρα τον αγορών;

               Σε κάθε περίπτωση και οι δύο κάπου ξεχνούν τις κοινωνίες. Μιλώντας και οι δύο για ανάπτυξη και χρήμα, παραλείπουν να αναφέρουν τι θα γίνουν οι κοινωνίες. Ένα μικρό άλλοθι έχει ο Σόρος γιατί μιλά για ελλιπή εμβάθυνση και την αδυναμία να αντέξει μία τέτοια ένωση μία μακρά ύφεση. Αλλά αναλύσεις τύπου "ο Ρήνος μην ξαναγίνει σύνορο" δείχνει ότι οι "μεγάλοι" Γερμανοί δεν έχουν ξεπεράσει τα κόμπλεξ του παρελθόντος και προχωρούν προς τον γκρεμό κοιτώντας το παρελθόν πάνω από τον ώμο τους. Το σίγουρο είναι ένα. Όσο η κρίση στην Ευρώπη βαθαίνει τόσο περισσότερο μου θυμίζει το παλαιστινιακό. Κανείς δεν ακούει κανέναν και ο καθένας λέει τα δικά του. Υπάρχουν, βέβαια, πολλά αισιόδοξα άρθρα που δείχνουν ότι οι Γερμανοί συντηρητικοί απομονώνονται ακόμη και στους κόλπους της Κομισιόν. Ας ελπίσουμε όταν γίνει αυτό πραγματικότητα να μην είμαστε στο και δέκα της Ευρώπης. Γιατί στο και πέντε είμαστε ήδη και θα το καταλάβουμε μετά από πολλά χρόνια.

                

φεστιβαλ εν λευκω

Ντελίριο. Φεστιβαλ εν λευκω 14 ιουνιου με john talabot, jessie ware και archive. See you there!!!!!
John Talabot - Last Land from Stroll TV on Vimeo.
εδω λεπτομερειες και εδω ειχαμε τον talabot στα καλυτερα

ΚΑΨΙΜΟ

Παίδες έχω καεί και δεν το έχω καταλάβει  Επειδή αυτό το μήνα αν και ήταν λίγο επίπονος είχα πολύ ελεύθερο χρόνο κάθισα και κατέγραψα τις σειρές που παρακολουθήσω  Ενταξει δεν μου ήρθε έτσι απλά  άλλα επειδή ανακάλυψα αυτό το site .Σας τις παραθέτω παρακάτω και περιμένω τις  δικες σας....

1.       Breaking bad

2.       Californication

3.       How I met your mother

4.       House of cards

5.       The big bang theory

6.       Homeland

7.       Game of thrones

8.       Supernatural

9.       Sherlock

10.   Person of interest

11.   The walking dead

Great books, stunning movies, refined music, delicious LP artwork

    

  Third Man Records to release The Great Gatsby sountrack on vinyl

                Μετά το περσινό ρεκόρ πωλήσεων για τα βινύλια, να ένας λόγος να τα πάνε φέτος ακόμη καλύτερα. Η είδηση είναι clopy paste από το twitter της αγαπημένης μας εκπομπής.  Επιπλέον για να μην ξεχνιόμαστε, η ταινία βασίζεται σε ένα κλασσικό μυθιστόρημα.

Περισσότερη οργανωμένη διαφοροποιημένη σκέψη

             Διάβασα ένα άρθρο, το οποίο αν και καταλήγει σε διαφήμιση του ινστιτούτου του οποίου τα εκπαιδευτικά προγράμματα διευθύνει ο συγγραφέας, με βρίσκει σύμφωνο ως προς την βασική ιδέα και τις προτάσεις του. Ουσιαστικά αποτελεί και απάντηση σε ένα σχόλιο απογοήτευσης-ακύρωσης των οικονομολόγων που είχε κάνει ο Χρηστάρας (δεν θυμάμαι πού ρε Χρήστο).

Young Scholars Will Bring New Economic Thinking

             Φράσεις κλειδιά που κουμπώνουν μέσα στο μυαλό μου:  

i) "..access without organization is noise, not information." - για μένα αφορά και την ατομική ευθύνη, την αξιολόγηση όσων μαθαίνουμε και ενημερωνόμαστε, την ανάπτυξη κριτικής σκέψης.

ii) "..satisfaction of curiosity is a private pleasure, not necessarily a public good." - η αξία της παιδείας και ακόμη περισσότερο της δημόσιας παιδείας και της επένδυσης σε μία πολύπλευρη, χωρίς κοντόφθαλμες επιχειρηματικές υστεροβουλίες παιδεία.

iii) "what is needed now is a pluralist approach, one that widens the range of current economics teaching as a way of widening the range of future economic thinking." - ο πλουραλισμός απόψεων και ιδεών είναι η βάση της δημοκρατίας, όχι μόνο στην παιδεία αλλά σε όλες τις εκφράσεις της.

             Σε κάθε περίπτωση όταν τα παραπάνω συνδυάζονται με μία κοινωνία που συμφωνεί στα βασικά, προσέχει το δια ταύτα αλλά κρατάει και ανοιχτά τα αυτιά της  στο μέλλον, τότε μπορεί μία ανάλογη παιδεία να είναι οιωνός καλών μαντάτων.

fresh produce (electronica)

Πρόκειται για τον Danny Preston και τη γυναίκα του Tiffany. Όλα ξεκίνησαν όταν αγόρασαν ένα... Λιβανέζικο synthesizer. Σχηματίστηκαν το 2008. Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει δύο EPs ("The Basta", 2008, "Kabukimono", 2009) με την Manimal Vinyl και δύο albums ("Boys and Diamonds", 2011, FM SUSHI, 2013) με την Kompakt. Στην Ευρώπη έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τον Wavves και τους Mogwai. 

bankrupt vs eat a peach (1972 - 2013)

Το εξωφυλλο του νέου album των phoenix μου θυμισε ενα παλιότερο αριστούργημα. Tελείως διαφορετικά μεταξύ τους αλλά στην μουσική όλα συνδέονται κάπως












Kατα την ηχογράφηση αυτού του album σκοτώθηκε  ο Duane Allman o ενας απ τους κιθαρίστες του θρυλικού συγκροτήματος Allman Brothers Band

and its goodnight from....

Χαρακτηριστική η ερμηνεία στο woodstock με το freedom. To 2004 σε συνεργασία με τους Groove Armada ηχογραφεί το Hands Of Time για την ταινία του Tom Cruise, Collateral προσεγγίζοντας μια νεότερη γενιά. To τελευταίο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο Nobody Left To Crown. Τελος εποχής.
    

Fresh produce (smooth rework)

Συνέχεια στα animated videos που ανεβαίνουν τον τεέυταίο καιρό στο blog. To κομμάτι είναι rework του  The Boy is mine απ τον Σουηδό παραγωγό με το παραξενο όνομα ΗΝΝΥ.

Sunday # 42

Ο καιρός γαρ εγγύς

Και κάποια στιγμή αμέριμνος, εκεί που συζητάς για ιδιωτικοποιήσεις αποκρατικοποιήσεις που είναι το trendy topic της εποχής, ακούς διάφορα για ανάπτυξη, επενδύσεις, λίγο δεη και ευδαπ, πέφτεις πάνω σε κάτι τέτοιο.

Έλληνες Νοικοκυραίοι

Οι συνθήκες υπήρχαν. Τα γεγονότα μας είχαν "μιλήσει" εδώ και χρόνια.

Μανωλάδες αρκετές αλλά ποτέ δε μας απασχόλησαν όσο δεν βάφτηκαν με μπόλικο αίμα.

Το έδαφος λειάνθηκε σιγά σιγά.  Μη μας πάρουν και χαμπάρι παραέξω.

Ιδεολογικά και στην πράξη όλα στρώθηκαν με ευλάβεια για να βαράμε στο ψαχνό και να μη δίνουμε και λογαριασμό.

Είχαν άδειες παραμονής; βρίσκονταν σε νόμιμη άμυνα οι πιστολέρος; ηταν η κακιά στιγμή; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να απασχολήσουν τα ελληνικά μμε και τις αρχές.

fresh produce

Kαινούργιο απ τον Iron and Wine (Sam Beam). 

38 χρονια αποτις4στις5

Πολύ σημαντικό το αφιέρωμα στο πλαισιό των 38 ετων που συμπληρώνει η εκπομπή με τους 40 σπουδαιότερους μάυρους καλλιτέχνες των τελευταίων 100 χρόνων. Ολη η ιστορία της σύγχρονης Αμερικάνικης μουσικής σε μια εβδομάδα.

Dawned on Me

 Για κάθε πικρία πρέπει να αναζητούμε και ένα γλυκό χαμόγελο...

?

                

                Είναι πολύ περίεργο το πως οι άνθρωποι βλέπουμε κάποια πράγματα υπό διαφορετικό πρίσμα. Αυτό που έγινε στη Βοστώνη, για όποιους λόγους και να έγινε, είναι πικρό και συνάμα οξύμωρο. Έναν αγώνα ταυτισμένο με το μήνυμα της ελευθερίας και στα καθ' ημάς αφιερωμένο στην ειρήνη, κάποιοι διάλεξαν να τον συνδέσουν με την βία για να ακουστεί το δικό τους μήνυμα.

Kαλή αρχή

Κάναμε όλοι Join με σκοπό να φτιάξουμε ένα μουσικό ραδιόφωνο όπως το ονειρευόμαστε: ζωντανό, ελεύθερο, ανοιχτόμυαλο, απρόβλεπτο. Ένα ραδιόφωνο με ψυχή και χαρακτήρα. Ένα ραδιόφωνο από αυτά που τα αγαπάς. Ξέρετε εσείς…
Σήμερα λοιπόν ξεκινάει μία πολύ φιλόδοξη προσπάθεια. Το «Join Radio», το καινούργιο web radio της Αφροδίτης Σημίτη και της Άννας Αναστασίου. H ανάγκη του κόσμου για καλό ραδιόφωνο έχει αυτά τα αποτελέσματα έστω και μέσω διαδυκτίου. Το έστω πάει για μένα και κάποιους άλλους που τους αρέσει να ακουνε Αναστασίου οδηγώντας. Οι παραγωγοί συνεχίζουν απο κει που άφησαν τον best , υπάρχουν όμως και σημαντικές απουσίες . Καλή τύχη στα παιδιά.
To  κομμάτι που ακούστηκε πρώτο ήταν αυτό όπως μας είπε πριν λίγο η Αννα.

Από τα μεσάνυχτα ήδη της Κυριακής η Αφροδίτη άνοιξε τα μικρόφωνα για την παρουσίαση του προγράμματος. Μάλιστα σε κάποια αποστροφή του λόγου της μίλησε και για έξοδο του σταθμού στα FM. 

Join radio

Sleep all summer

Και αφού ξεκίνησα με το σινεμά ας το βάλω και αυτό. Καλοκαιράκι μεσημέρι θα αποκοιμηθώ πάλι σε καμιά ξαπλώστρα ακούγοντας κάτι τέτοιο.

Θερινός κάτω απ' τα αστέρια.

     Και επειδή είναι ωραίες οι αισιόδοξες ιστορίες, αυτές που θυμίζουν λίγο καλοκαιράκι με χαμόγελο και ηρεμία, να ένα από αυτά που ποντάρω στα ωραία για φέτος.

26 ωραιότατοι βαθμοί Κελσίου

                     Εδώ στην Ελλάδα τα νέα μας έρχονται λίγο περίεργα. Κάτι που δεν συνάδει ο καιρός με βαρύγδουπες ανακοινώσεις για απολύσεις, κάτι οι Γαλλίδες τουρίστριες που λιώνουν κάτω από τον ήλιο στα πεζούλια της Πλάκας, το κλίμα που υπάρχει είναι αλλόκοτο. Είμαστε άραγε ένα βήμα πριν την ανακούφιση ή δεν παίζει να ξεφύγουμε ποτέ από τους εαυτούς μας;

                      Και εξηγούμαι, γιατί ένα θέμα σαν αυτό κάθε άλλο παρά απλό και εύκολο είναι. Όλα αυτά τα χρόνια που παραπονούμαστε ότι το Δημόσιο το ένα, το Δημόσιο το άλλο, τι μας έφταιγε; Μας έφταιγε ένα αόρατο γραφειοκρατικό χέρι; Μας έφταιγαν οι υπάλληλοι που δεν διεκπεραίωναν την γραφειοκρατία για όχι πάντοτε αθώους λόγους; Ή μας έφταιγε κάτι σε πίτα γύρο απ' όλα;  Και κάπου εδώ έρχεται το προσωπικό μου βίωμα. Όντας πλέον στην αντίπερα όχθη (ή μάλλον και στις δύο), έστω και για ελάχιστο χρόνο, η απάντηση μου είναι ότι ένα αναχρονιστικό σύστημα γραφειοκρατίας δεν αλλάζει γιατί με την αλλαγή του κάποιοι (πολλοί) θα πρέπει να δουλέψουν πραγματικά και να αναλάβουν και ευθύνες. Όταν η ευθύνη θα πάψει να μοιράζεται σε δεκαπέντε στάδια, αλλά θα προσωποποιείται σε δύο ή τρία επίπεδα, πρώτον θα εξαφανιστούν θέσεις εργασίας  και δεύτερον οι άεργοι δεν θα μπορούν πλέον να κρυφτούν. Οπότε; Οπότε ή είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε αυτό και να ψαχτούμε να δημιουργήσουμε παραγωγικές δουλειές για όλους αυτούς που δεν έχουν φωνή γιατί είναι στην απέξω του συστήματος εργασίας ή θα βουλιάζουμε όλοι μαζί παρέα, μισθοί, άνθρωποι και κοινωνικοί θεσμοί την ώρα που η ανεργία θα τσιμπάει ταβάνι. 

                        Σίγουρα το θέμα δεν ακούγεται ευχάριστο. Θα έπρεπε όμως. Η αίσθηση της αλλαγής, της εξέλιξης θα έπρεπε να μας φτιάχνει την διάθεση. Όταν εκεί που είσαι δεν είσαι καλά το χρωστάς και στον εαυτό σου να ψαχτείς τι μπορείς να αλλάξεις να κάνεις την κατάσταση πιο όμορφη. Όχι να κάνεις πως δεν βλέπεις ή να την κάνεις από την κατάσταση (δεν εννοώ τα νέα παιδιά που είδαν και αποείδαν και ψάχτηκαν σε άλλους τόπους, αλλά αυτούς που συνδιαμόρφωναν το χάλι και την έκαναν προς τα άκρα για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους, τις καθημερινές και αυτές πάνω από την κάλπη). Εκεί, λοιπόν, που συστηματικά ο κόσμος ταϊζεται μιζέρια, οφείλεις να φτιάξεις μία sunny crowd pleaser ιστορία, που θα έλεγαν και στο χόλυγουντ. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, ξέρω μόνο πως νιώθω ότι θα ήθελα να κυλούν τα πράγματα.

Εμείς και οι "άλλοι"

             Και επειδή συνεχώς μιλάμε για την κινεζοποίηση των οικονομιών και νομίζουμε ότι μιλάμε για κάτι εξωπραγματικό που υπάρχει κάπου μακριά και δεν θα μας αγγίξει στην πραγματικότητα ποτέ, ας διαβάσουμε και αυτό:    Belgium protests over German low pay in EU complaint.

             Για να τελειώνει και το ανέκδοτο του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και των "προηγμένων" κοινωνιών, παραφράζοντας τον Χρηστάρα. Όταν οι καθημερινά σκληρά εργαζόμενοι αδικούνται σπάνια αυτό γίνεται μεμονωμένα. Το μικρόβιο της απληστίας μέσα από παραφουσκωμένους χρηματιστηριακούς δείκτες και φανταχτερές δουλειές του τίποτα δεν κάνει εξαιρέσεις.

Demons

            Θέλω πόλύ να κάτσω να γράψω για κάποια πράγματα που μου φαίνονται πολύ πεζά και αναρωτιέμαι αν και εσείς τα βλέπετε έτσι, αλλά με κατατρέχουν και εμένα οι δικοί μου δαίμονες. Κάτι η κούραση, κάτι η ψυχολογία που παίζει σαν εκκρεμές τις τελευταίες εβδομάδες, κάτι ότι ξεκινάω να γράψω αυτό που θέλω και τα ξανασβήνω. Αλλά που θα μου πάει, μία από αυτές τις μέρες θα ξετυλίξω ένα δυσνόητο κατεβατό από αυτά που προσπαθώ να σκεφτώ πιο ξεκάθαρα.