Από μουσική σκοπιά το 2014 ήταν αποκαλυπτικό και ταυτόχρονα βαρετό. Οι κρίσεις για τη μουσική που κυκλοφορεί γίνονται όλο και περισσότερο υποκειμενικές. Η τάση είναι να μην συμφωνούν στα καλύτερα της χρονιάς ούτε το αριστερό με το δεξί αυτί. Οι ακροάσεις είναι μοναχικές. Κατεβάζω και ακούω ένα άλμπουμ, μου αρέσει αλλά δεν το μοιράζομαι ούτε με τον πιο αγαπημένο μου φίλο, δεν έχω χρόνο πλέον, δεν τον συναντώ πλέον, δεν με ενδιαφέρει να μοιράζομαι πλέον, δεν με νοιάζει η γνώμη κανενός πλέον.1.Swans - To be kind ( A Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α)
2.the war on drugs - lost in the dream
3.first aid kit - stay gold
4.la roux - trouble in paradise
5.sharon van etten - are we there
6.black keys - turn blue
7.beck - morning phase
8.warpaint - warpaint
9.Ryan Adams - Ryan Adams
10.hiss golden messenger-lateness of dancers
11.future islands - singles
12.sohn - tremors
13.wovenhand - refractory obdurate
14.perfume genius -Too bright
15.todd terje - it's album time
16.mogwai - rave tapes
17.jungle-jungle
18.st vincent - st vincent
19.lykke li - i never learn
20.sia - 1000 forms of fear
Φυσικά απ την ελλάδα νομιζω οτι είναι απ τα καλύτερα πράγματα που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, επιστροφή και αναζήτηση στις ριζες της παραδοσης και του πολιτισμού μας
Villagers of Ioannina city - Riza.
2 σχόλια:
Εγώ παρά την απαισιόδοξη προοπτική Βάγγο, να σημειώσω ότι το 2014 ήταν μία ευεργετική χρονιά για την ολοένα και ευρύτερη αποκαθήλωση από τα μέσα του indie ως κάτι ιερού, ψαγμένου και αναγκαστικά "μη απολαυστικού" για τις μάζες και την αναγνώριση ότι "Ναι, μας αρέσει να ακούμε καλή Pop". Όσο πιο απελευθερωμένες από φράξιες, ελιτισμούς και λοιπά κολλήματα είναι η μουσική παραγωγή τόσο πιο πιθανό είναι να γεννήσει σπουδαία πράγματα.
Και για να σε κουράσω λίγο, δεν φταίει μόνο η μουσική που ο κόσμος δεν ακούει πια.Στη σημερινή κοινωνία όπως δεν υπάρχει χώρος για περισσότερο σινεμά,βιβλίο και γενικά πνευματική τροφή έτσι και το μερίδιο δαπάνης για μουσική έχει μειωθεί. Αυξήθηκε έτσι η πραγματική ευημερία του ανθρώπου; Όχι, γιατί ο άνθρωπος είχε φροντίσει μόνος του, μέσω της κατανάλωσης ως του σημείου του εθισμού, να εγκλωβίσει τον εαυτό του πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά σε κάτι που θα του ικανοποιεί αυτόν τον εθισμό. Και η μουσική δεν είναι μέσα σε αυτά.
Δημοσίευση σχολίου