7000 miles

Τελικά η ζωή δε σταματά,
τα όνειρα δεν ησυχάζουν,
ο αέρας να αφουγκράζεται,
η πνοή μέσα μας,
γύρω μας..

η ζωή σα να μην είναι δική μας,
σα δάνειο να την πήραμε από το χώμα που αγγίζουμε
τα χέρια μας σα να μην ορίζονται από το βλέμμα μας,
ο νους μας ξέρει,
ότι υπάρχει αυτό που δε βλέπουμε,
η ψυχή μας ξέρει,
ότι υπάρχει αυτό που δεν μπορούμε να αρθρώσουμε.

Και η ζωή...
μεγαλώνει πέρα από όσο γνωρίζουμε
νιώθει πέρα από το δικό μας μουντό όριο της ψεύτικης λύπης,
ασπάζεται βαθύτερα από όσο βρέχει το δάκρυ μας,
χαίρεται πέρα από το βαθύτερο μας χαμόγελο.

Η ζωή,
αυτό το απαλό λευκό χαρτί που μας δόθηκε,
αυτό το αμμουδένιο νησί που κατακτήσαμε,
αυτή η αντανάκλαση στη γωνία του ορίζοντα.