Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Γιατί πάντα θα τα χαλάμε στη μοιρασιά..

Τα καταφέραμε!!! Αποδείξαμε για άλλη μια φορά στον εαυτό μας ότι δεν θα αλλάξουμε. Βλέπετε, αλλιώς τα 'χαμε ζυγίσει τα κουκιά και αλλιώς μας έκατσαν. Όλοι ήθελαν να αποκτήσουν λίγο ακόμα μπόι με την εθνική ανάταση που θα επέφερε μία νίκη με την Τουρκία. Κανείς όμως δεν ήθελε να μοιραστεί το βάρος της ήττας. Ούτε ο κόσμος, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, κανένας. Ξαφνικά γίναμε εμείς και αυτοί. Οι λεφτάδες που κάναμε την τιμή να τους αφήσουμε να παίξουν στην εθνική (εμείς γιατί τους τάζαμε 1 εκ.euro στο ευρωπαϊκό αφού έχουμε τέτοια γνώμη γι' αυτούς;).

Αλλά μάλλον το να κορδώνεται στη συλλογική επιτυχία και να λουφάρει στην αποτυχία είναι αιώνιο προσόν του Έλληνα και δεν αξίζει να μεμψοιρεί κάποιος για κάτι που όλοι θεωρούμε προφανές. Ο προβληματισμός μου είναι άλλος. Τι παίζει με όλη αυτή τη βία; Πότε σταμάτησε να είναι ο Έλληνας χαλλλαρός και να μην τσαντίζεται και για πολλά πράγματα; Τι μας οδήγησε σε αυτό τον ακατάσχετο τσαμπουκά και την ανυπέρβλητη βλακεία που μας δέρνει;

Ξέρω, ξέρω. Τα κανάλια που προμοτάρουν τη βία και τα γήπεδα που πας και μπαίνεις στη ψυχολογία της μάζας και η καθημερινότητα και το ένα και το άλλο. Ρε ποιον δουλεύουμε ρε;
Η ουσία του όλου πράγματος είναι ότι ενοχοποιήσαμε την χαλαρότητα που μας διακρίνει σαν λαός. Αλλά επειδή το επόμενο βήμα, δηλαδή να γίνουμε σοβαρή, υπεύθυνη κοινωνία (κάτι σε γερμανία μεριά) ήταν κομματάκι δύσκολο το πήραμε αλλιώς το τιμόνι και γίναμε αμερικανάκια. Παίζουμε μπουνιές για ψύλλου πήδημα, πάμε και φουσκώνουμε στα γυμναστήρια και το πουλί μας (για τους άντρες) το αντικατέστησε το αυτοκίνητο. Μεγαλύτερο αυτοκίνητο, καλύτερη γκόμενα. Το κατά πόσον αυτό είναι κατάντια δεν θα το κρίνω εγώ. Για μένα το πράγμα έχει ως εξής:

Κάποτε είμασταν καραγκιόζηδες. Αλλά τουλάχιστον είμασταν ευγενικοί,φιλικοί πνευματώδεις καραγκιόζηδες που όλοι ήθελαν να τους κάνουν παρέα και που ,πάνω απ' όλα, οι ίδιοι αυτοσαρκάζομασταν. Σήμερα εξακολουθούμε να είμαστε καραγκιόζηδες αλλά με αρνητική χροιά. Γιατί πλέον βάζουμε στη ζυγαριά μόνο τα καλά μας σημεία και ό'τι βελτιώνουμε ενώ δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας για το πόσο πνευματικά και ψυχικά πιο αμώρφωτοι είμαστε σε σχέση με τους γονείς μας.
Εγώ δεν θα πω αλαλάξτε γιατί σας πηδήξανε όπως είπε ο πάνσωφος γιατρός της γειτονιάς Ανεβλαβής αλλά κάτι παρόμοιο:
Γαμάτε γιατί χαζέψαμε και πάνω απ' όλα ΧΑΛΛΛΑΡΑ

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007

Media Vox


Η αλήθεια είναι πως τα blog είναι πλέον μόδα. Μόδα (όπως λέει σωστά και ο Βασίλης) γίνονται σιγά-σιγά και τα ψηφιακά ραδιόφωνα. Άρα γιατί να κάνει κάποιος ένα blog; Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω. Αυτό το blog έγινε γιατί η ιδέα αυτή καρφώθηκε στο μυαλό του Χάρη και εμένα πριν δύο χρόνια όταν θέλαμε να φτιάξουμε ένα πολιτικό blog. Τελικά κάλιο αργά παρά ποτέ ξεκινάμε τώρα αυτό το blog όχι για πολιτικά θέματα αλλά για κάθε θέμα που κάποιος βρίσκει ενδιαφέρον.

Βέβαια ένα blog είναι συνήθως ατομικό. Κάτι τέτοιο όμως δεν μας πήγαινε. Γιατί ενδιαφέροντα δεν είναι ποτέ αυτά που έχει να πει μόνο ένας. Οπότε μας φάνηκε σε όλους πιο ενδιαφέρον να μιλάμε όλοι μαζί (όχι ταυτόχρονα-αυτό λέγεται χάβρα) παρά να μονολογεί ο καθένας για τα δικά του ενδιαφέροντα. Έτσι και αλλιώς πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν κάτι παραπάνω και έχουν κάτι να μας πουν.

Σκοπός λοιπόν γι'αυτό το blog είναι να μαθαίνουμε κάτι καινούργιο ή να ακούμε τις σκέψεις κάποιου για κάτι. ΠΡΟΣΟΧΗ όμως, η geitonia δεν είναι απολιτίκ. Όπως κάθε ανθρωπος που ζει σε μια γειτονιά, έτσι και καθένας που εκφράζεται σε αυτό το blog έχει απόψεις, βιώματα και πιστεύω που διαμορφώνουν τη γνώμη του. Μέσες λέξεις συναντάμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Το τι σημαίνουν όμως για τον καθένα και το νόημα που τους δίνουν τα συμφραζόμενα μας βοηθάει να διαμορφώνουμε τη γνώμη μας.

Με βάση αυτά πιστεύω το blog να το διέπει σοβαρότητα και όχι σοβαροφάνεια.


ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!!!!