Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσο λεπτή είναι η γραμμή του ποιοι είμαστε και του ποιοι παρουσιάζουμε ότι είμαστε. Σίγουρα όλοι θα τρέξουν να πουν ότι υγιές είναι να είσαι πάντα ο εαυτός σου και δεν πρέπει ποτέ να προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι κλπ κλπ.

Αλλά το δίλλημμα μου δεν είναι αυτό. Άσχετα με το τι παρουσιάζουμε, εν τέλει το ποιοι είμαστε βγαίνει στη επιφάνεια και κανείς δεν μπορεί να κρυφτέι από το πραγματικό εγώ του. Αυτό που με προβληματίζει είναι το πως αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη στις διαπροσωπικές σχέσεις. Για παράδειγμα, καταλαβαίνω το γιατί κάποιος εξομολογείται κάποια πράγματα ευκολότερα σε έναν παντελώς άγνωστο αφού δεν υπάρχει το άγχος να κυκλοφορήσουν αυτά στο κοινωνικό περίγυρο του. Τι είναι αυτό όμως που ρίχνει τις αναστολές ενός ανθρώπου και τον βοηθάει να εμπιστευτεί περισσότερο κάποια άτομα από κάποια άλλα;

Γενικά έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι τους οποίους έχεις μεταβιβάσει σε ένα διαφορετικό στάδιο από απλώς γνωστούς, σου δημιουργούν ακόμη και με την παρουσία τους το αίσθημα της οικειότητας και της ηρεμίας. Πολλές φορές, μάλιστα, υπάρχει ακόμη και μία οικεία μυρωδιά στον αέρα που σηματοδοτεί ότι το άτομο απέναντι μας δεν αποτελεί ξένο προς εμάς.

Αλλά πέρα από όλες τις παραπάνω μαλακίες (που, βέβαια, μάλλον αλήθεια είναι) έχω την εντύπωση ότι φίλος είναι αυτός που στα δύσκολα είναι εκεί χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα, αυτός/ή που θα αποδεχθεί τα λάθη σου χωρίς να κριτικάρει τον χαρακτήρα σου παρά μόνο την πράξη σου. Τελικά φίλος σου είναι αυτός που σε είδε να πετάς ψηλά και μετά σε είδε να τσακίζεις τα μούτρα σου πέφτωντας από το πιο ψηλό σημείο. Αυτός που έχει την υπομονή να σε περιμένει καθώς εσύ αναμοχλέυεις τις ίδιες καταστάσεις.

Και τελικά φίλος είναι αυτός που σου είπε καλημέρα για να σου θυμήσει ότι την μεγαλύτερη σου μπόρα την αφήσατε παρέα πίσω σας.