Re: Από την θεωρία στην πράξη (ή πως ένα κόμμα κρατάει την εξουσία)

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Ιάπωνας Kano παρουσίαζε ένα πρωτοποριακό, για την εποχή του, υπόδειγμα «ικανοποίησης του πελάτη-καταναλωτή» (Kano model of customer’s/consumer’s satisfaction). Και είναι τόσο σημαντική η συμβολή του, γιατί άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε κάθε σχέση που μπορεί να αναπαρασταθεί με το σχήμα προμηθευτή-πελάτη, μεταξύ των οποίων και τη σχέση υποψηφίου-ψηφοφόρου.

Το υπόδειγμα που ανέπτυξε ο Kano ταξινομεί τα χαρακτηριστικά των «προϊόντων» σε τρεις κατηγορίες στη βάση του πως γίνονται αντιληπτά από τους καταναλωτές και την επίδρασή στην ικανοποίησή τους:
Ø Threshold (βασικές ανάγκες). Θεωρούνται δεδομένες για τον ψηφοφόρο (είναι «must») και η μη ικανοποίησή τους προκαλεί εξαιρετικά μεγάλη δυσαρέσκεια.
Ø Performance (αναμενόμενες ανάγκες). Η ικανοποίηση τους είναι κάτι που το γνωρίζει ο ψηφοφόρος και το επιδιώκει αλλά δεν θεωρεί πάντοτε απολύτως αναγκαίες.
Ø Excitement (μη αναμενόμενες-εξαιρετικές). Είναι μη-αναμενόμενες και καλύπτουν πραγματικές ανάγκες που ο ψηφοφόρος συχνά δεν έχει συνειδητοποιήσει την μεγάλη αξία τους. Η ικανοποίησή τους προκαλεί ενθουσιασμό.


Η κατηγοριοποίηση αυτή είναι χρήσιμη στον πολιτικό σχεδιασμό και την λήψη αποφάσεων, γιατί αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι οι αφοσιωμένοι πελάτες-ψηφοφόροι και όχι οι απλά ικανοποιημένοι. Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι οι απαιτήσεις των ψηφοφόρων αλλάζουν με τον χρόνο. Κάτι το οποίο παλιότερα θεωρούταν εξαιρετικό και μη-αναμενόμενο , σήμερα θεωρείται βασικό. Βεβαίως, ο βαθμός ικανοποίησης του ψηφοφόρου εξαρτάται από τον βαθμό συσχέτισης μεταξύ των προσδοκιών του ψηφοφόρου και της εμπειρίας του, καθώς επίσης και από την εικόνα του κόμματος.

Όταν λοιπόν ο κύριος Σημίτης μιλούσε για «γεωμετρικά αυξανόμενες απαιτήσεις» θα έπρεπε να φέρνουμε στο μυαλό μας την «γεωμετρικά αυξανόμενη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων από την σωρευτική αδυναμία ικανοποίησης βασικών τους αναγκών». Τελικά, ακόμα κι αν η σημερινή κυβέρνηση είναι "λίγη" , χωρίς να δίνει προσανατολισμό στη χώρα, χωρίς να δημιουργεί της προυποθέσεις για τη χώρα μας να αποτελέσει κέντρο πολιτισμού και παράγοντα σταθερότητας στα Βαλκάνια και τον ευρύτερο χώρο, όλα αυτά δεν αρκούν για να ρίξουν μια κυβέρνηση. Όλα τα παραπάνω δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν, στα κριτήρια του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Πέρα από τις τεχνικές αναλύσεις, όμως , για το πώς και το γιατί, φαίνεται πως οι ‘Έλληνες σε κάθε εκλογική μάχη αναδεικνύουν ως νικητή αυτόν που τους αξίζει, εγκλωβισμένοι στις αποφάσεις που το πολιτικό σύστημα τους οδηγεί και η παιδεία τους τους επιτρέπει…