Μία από τις πιο παράξενες εικόνες που με ηρεμεί τελευταία είναι η εικόνα του χρυσοκίτρινου λαδιού μηχανής όταν αδειάζει από το βαρέλι. Αν επικεντρώσεις το βλέμμα πάνω του είναι λες και ο χρόνος έχει σταματήσει και το λάδι έχει μείνει εκεί ακίνητο. Από την άλλη αν κοιτάξεις λίγο παρακάτω το δοχείο που γεμίζει καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος είναι αμείληκτος.
Με τον ίδιο τρόπο η ροή των πραγμάτων στη πολιτική και την ιστορία παραμένει αεικίνητη. Οι ιδέολογίες δεν πέθαναν, απλώς εξελίχθηκαν σε κάτι πιο συνεπές ως προς το μέσο του Αριστοτέλη. Δεν είναι τυχαίο που οι σημερινές πολιτικές ακρότητες - βλ Καρατζαφέρης - αποτελούν γραφικές ανακυκλώσεις παρελθόντων κοινωνικών ανησυχιών. Αποτελούν κάτι σαν τις μέτριες παλιές ελληνικές και ξένες ταινίες που παίζουν το μεσημέρι τα κανάλια. Είναι ένα εύκολο γεύμα προς κατανάλωση για αυτούς που δεν θέλουν ή βαριουνται να αποδεχθούν ότι η φύση των προβλημάτων τους αλλά και των λύσεων τους μεταλάσσονται. Από την άλλη για όσους επιδίδονται σε επικήδειους της πολιτικής προς ώφελος του αυτόματου ελέγχου των κοινωνικών ισορροπιών στα πρότυπα της ελέυθερης αγοράς μάλλον το μέλλον θα είναι μία ανεπάντεχη απογοήτευση.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή κάποιους δεν τους "ψήνουν" τα προβλήματα που ζητούν σήμερα απαντήσεις και βαριούνται να συμμετάσχουν στο διάλογο για αυτά, αυτό δεν τα κάνει λιγότερο σημαντικά. Και ούτε η λογική της διαχείρησης είναι λύση. Μάλλον σαν το άζαξ είναι που κρατάει το τζάμι αόρατο μέχρι να ραγίσει.
Εν τέλει δεν ζούμε σε μία νέα εποχή αλλά ούτε και στα προθανάτια χρόνια της εποχής μας. Απλώς οι καιροί αλλάζουν και οι εποχές εξελίσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις θετικές και αρνητικές. Σε αυτή την περίπτωση, ο πολιτικός πολιτισμός είναι δείγμα υγιούς εξέλιξης μιας κοινωνίας. Από την άλλη το να τρομοκρατείς τους πάντες για το μέλλον είναι επιεικώς "χαζό". Το μέλλον θα έρθει και αντί να το φοβάσαι καλό είναι να το δεις σαν πρόκληση. Γιατί το ταξίδι των ανθρώπων αλλά και των κοινωνιών τότε γίνεται όμορφο. Όταν με τα "παιδιά" τους συμπορεύονται προς ένα μέλλον που δεν μπορεί να μένει παγωμένο για πάντα.
Με τον ίδιο τρόπο η ροή των πραγμάτων στη πολιτική και την ιστορία παραμένει αεικίνητη. Οι ιδέολογίες δεν πέθαναν, απλώς εξελίχθηκαν σε κάτι πιο συνεπές ως προς το μέσο του Αριστοτέλη. Δεν είναι τυχαίο που οι σημερινές πολιτικές ακρότητες - βλ Καρατζαφέρης - αποτελούν γραφικές ανακυκλώσεις παρελθόντων κοινωνικών ανησυχιών. Αποτελούν κάτι σαν τις μέτριες παλιές ελληνικές και ξένες ταινίες που παίζουν το μεσημέρι τα κανάλια. Είναι ένα εύκολο γεύμα προς κατανάλωση για αυτούς που δεν θέλουν ή βαριουνται να αποδεχθούν ότι η φύση των προβλημάτων τους αλλά και των λύσεων τους μεταλάσσονται. Από την άλλη για όσους επιδίδονται σε επικήδειους της πολιτικής προς ώφελος του αυτόματου ελέγχου των κοινωνικών ισορροπιών στα πρότυπα της ελέυθερης αγοράς μάλλον το μέλλον θα είναι μία ανεπάντεχη απογοήτευση.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή κάποιους δεν τους "ψήνουν" τα προβλήματα που ζητούν σήμερα απαντήσεις και βαριούνται να συμμετάσχουν στο διάλογο για αυτά, αυτό δεν τα κάνει λιγότερο σημαντικά. Και ούτε η λογική της διαχείρησης είναι λύση. Μάλλον σαν το άζαξ είναι που κρατάει το τζάμι αόρατο μέχρι να ραγίσει.
Εν τέλει δεν ζούμε σε μία νέα εποχή αλλά ούτε και στα προθανάτια χρόνια της εποχής μας. Απλώς οι καιροί αλλάζουν και οι εποχές εξελίσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις θετικές και αρνητικές. Σε αυτή την περίπτωση, ο πολιτικός πολιτισμός είναι δείγμα υγιούς εξέλιξης μιας κοινωνίας. Από την άλλη το να τρομοκρατείς τους πάντες για το μέλλον είναι επιεικώς "χαζό". Το μέλλον θα έρθει και αντί να το φοβάσαι καλό είναι να το δεις σαν πρόκληση. Γιατί το ταξίδι των ανθρώπων αλλά και των κοινωνιών τότε γίνεται όμορφο. Όταν με τα "παιδιά" τους συμπορεύονται προς ένα μέλλον που δεν μπορεί να μένει παγωμένο για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου