Επιτέλους, τέλος;

       Τα παρακάτω είναι  ένας αχταρμάς λογικών και μη σκέψεων τα οποία εκφράζουν τη συναισθηματική μου κατάσταση για την κοινωνία που ζω.

     Πριν λίγο μου είπε ο Σταύρος καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο: "Κώστα, έρχονται δύσκολα χρόνια..."
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αβίαστα μου βγήκαν τα παρακάτω: "Επιτέλους!!! Βαρέθηκα πια ρε Σταύρο. Τόσα χρόνια το ακούω.. έρχονται δύσκολα χρόνια.. έρχονται δύσκολα χρόνια... Βαρέθηκα. Και τι κάναμε; Τίποτα"

    Δεν με νοιάζει αν θα ξαναβγεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεν με νοιάζει καν αν θα δικαιωθώ που το ψήφισα. Αλλά σιχάθηκα την υποκρισία. Δεν στενοχωριέμαι που κόβονται επιδόματα και μισθοί των γονιών μου. Αρκετά με τάισαν και θα έπρεπε να ντρέπομαι και παραπάνω για αυτό. Αλλά θα έπρεπε να ντρέπονται και αυτοί και όλοι οι γονείς. Γιατί , ναι, αυτό είναι το χάσμα των γενεών. Για να παίρνουν ορισμένοι σημερινοί  συνταξιούχοι 2000+ ευρώ το κράτος δανειζόταν. Και αυτό είναι παράλογο. Όλοι οι γονείς θέλανε να μας φτιάξουν από ένα σπίτι και να μας ταΐζουν κιόλας για να νιώθουν σημαντικοί. Τώρα θα μας ταΐζουν γιατί για κάποια χρόνια θα είμαστε άνεργοι ή θα μάθουμε να επιβιώνουμε κάνοντας χειρωνακτικές δουλειές και σταματώντας να ζητάμε.

    Φταίμε και εμείς, φταίνε και αυτοί.
     Τόσα χρόνια παραπονούμαστε γιατί η παιδεία δεν άλλαξε. Μόνο που εμείς κάναμε τα πάντα για να μην αλλάξει ποτέ τίποτα. Το ίδιο και οι περισσότεροι γονείς επί 2 δεκαετίες λάμπουν δια της απουσίας τους από τις συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων. Και το μάρμαρο το πλήρωναν μερικοί προοδευτικοί δάσκαλοι/καθηγητές που είχαν το κουράγιο να δουν το επάγγελμα τους ως λειτούργημα.
  Φταίμε και εμείς, φταίνε και αυτοί.

    Δεν έχω ξαναδεί ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟ λαό να βγαίνει ένα μέτρο που υποδεικνύει το αυτονόητο, δηλαδή να ζητάς απόδειξη για κάθε εμπορική συναλλαγή, και να πολεμάται ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ λυσσαλέα. Να σε κλέβουν δηλαδή μπροστά στα μάτια σου και εσύ να λες και ευχαριστώ. Ταυτόχρονα να φοβάται ο ελεγκτικός μηχανισμός να επιβάλλει το νόμο και να διαχωρίζονται οι φοροφυγάδες σε μικρούς και μεγάλους κλέφτες.

  Φταίμε όλοι.

   Μάθαμε πως το κάθε τι γίνεται με ένα γνωστό και αποκτήσαμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας τη δουλοπρεπή στάση να απευθυνόμαστε σε "κάποιον που ξέρει". Μάθαμε δηλαδή στο να μην προσπαθούμε και στο να πλησιάζουμε το γκισέ, το γιατρό με το κεφάλι σκυμμένο εκ προοιμίου.

   Φταίμε όλοι.

Συμπέρασμα:  Μη σώσουμε και πιστέψουμε το για εμάς αδιανόητο... Πάντως, δεν τα παρατάω μέχρι να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον ρημαδότοπο.Θα μιλάω, θα τα λέω και ας με κοιτάνε σαν παράξενο. Φάτε, κλέψτε, σφάξτε το γείτονα, τον εργάτη, το παιδί του εργάτη αλλά μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε. Και εσείς και εγώ κάθε μέρα φροντίσαμε να φτάσουμε στην εξαθλίωση. Και αν κάποιοι δεν το νιώσουμε στο πετσί μας, κάθε φορά που θα βλέπουμε τη φτώχεια και την ανέχεια, στο κόσμο και στις δημόσιες υποδομές δίπλα να ξέρουμε. ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ φταίμε...