Λίγο πολύ τα βιώματα μας είναι αυτά που μας βοηθούν να εξελισσόμαστε. Εξίσου όμως μπορεί να είναι αυτά που μας κρατούν στάσιμους, διστακτικούς, σε σταθερή τροχιά γύρω από μία ασαφή κατεύθυνση. Αυτό όμως αφορά την προσωπικότητα του καθενός και καλό είναι όλοι μας να βρίσκουμε κάποια στιγμή ένα δικό μας δρόμο που να ταιριάζει σε αυτό που θέλουμε. Και καλύτερα αυτό το δρόμο να φροντίζουμε να τον μοιραζόμαστε με άλλους.
.
Στην κοινωνία υπάρχει ένας καταλληλότερος όρος, αναφέρεται στην οικονομική ανάπτυξη και συγκεκριμένα είναι το bonding capital και το bridging capital. Γενικότερα οι σχέσεις που βοηθούν στην ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας περιγράφονται από τον όρο του κοινωνικού κεφαλαίου. Το bonding capital έχει να κάνει με τους στενούς δεσμούς που συνδέουν κάποιες κοινωνικές ομάδες και που μπορούν να γίνουν εφαλτήριο κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Οι δεσμοί αυτοί ,όμως, είναι λογικό να περιορίζουν κάποιον στα όρια αυτής της κοινωνικής ομάδας οπότε και πρέπει να τεθεί σε κίνηση το δεύτερο. Το bridging capital είναι αυτό που θα βοηθήσει στην επαφή με άλλες κοινωνικές ομάδες (ομάδες που μπορεί να δομούνται εθνικά,οικονομικά, φυλετικά, λόγω θρησκείας κ.α) και θα βοηθήσει όσους ανήκουν σε μία ομάδα να κάνουν το επιπλέον βήμα που θα τους βοηθήσει να υπερπηδήσουν την τροχοπέδη των στενών δεσμών με την ομάδα τους.
.
Λίγο πολύ, πιστεύω ότι το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει στην πολιτική σήμερα στην χώρα μας. Τα προηγούμενα χρόνια η Ο.Ν.Ε και οι ολυμπιακοί αγώνες, όσο πεζοί στόχοι και αν ακούγονται, ήταν αρκετά για να κάνουν όλους να βγουν από το καβούκι τους. Όλοι ήθελα να αποτελούν μέρος σε κάτι μεγάλο και μπορεί κανείς να πει ότι όλοι είχαν το ρόλο τους. Όλα έτρεχαν πιο γρήγορα, κάτι άλλαζε και συμπαρέσυρε μαζί του και τις γενιές που μεγάλωναν μέσα σε αυτό το κλίμα. Σε αυτή τη γενιά άλλωστε ανήκω και εγώ. Και πιστεύω ότι η ελπίδα και η θέληση που γεννά η προσδοκία είναι μεγάλο τονωτικό.
Την κατάσταση αυτή αντιπαραβάλλω με τη σημερινή. Εποχή που ,σωστά κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρίζεται ως εποχή μικρών προσδοκιών. Χωρίς στόχους, με τη πλειονότητα των λειτουργιών σε ένα δυσλειτουργικό αυτόματο πιλότο της οικονομίας της αγοράς, ακόμα και αυτή η φτωχή... διαχειριστική λογική αποτυγχάνει. Όλοι ξέρουμε και αυτό το απλό, πόσοι παραπάνω είναι αυτοί που δανείζονται σήμερα για να ικανοποιήσουν το καταναλωτικό εγώ τους. Και όλοι, δεν χρειάζεται πτυχίο για κάτι τέτοιο, ξέρουμε που θα οδηγήσει. Και όταν όλα θα γίνουν μπροστά μας, τότε δεν θα μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον εισαγόμενο πληθωρισμό ή ό'τι άλλο.
Αλλά το θέμα δεν είναι αυστηρά οικονομικό. Έχει να κάνει με τη χρεοκοπία του πολιτικού τσιμενταρίσματος. Με τη χρεοκοπία του απόλυτου και των "καθαρών λύσεων" που παραπέμπουν σε κάτι βρώμικο. Το να έχεις θέσεις και πρόγραμμα δεν σημαίνει ότι πρέπει να φέρεσαι σαν παπάς που διαβάζει το Ευαγγέλιο. Το να μην αρέσουν σε όλους αυτά που προτείνεις δεν σημαίνει ότι οι θέσεις σου δεν υπάρχουν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει κάποιες θέσεις που ίσως για μερικούς να χρίζουν πολιτικής κάθαρσης. Αλλά αυτό θα σήμαινε πολιτικές αποκλεισμού και στενών δεσμών. Και αυτό δεν θα φέρει ούτε ελπίδα, ούτε προσδοκία στους νέους. Ίσως για αυτό όλοι οι πολιτικοί που επιτίθενται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ του επιτίθενται με ποδοσφαιρικούς όρους. Γιατί όλοι τους κάνουν πρωταθλητισμό για να βγάλουν το κόμμα τους πρώτο. Αλλά εκεί είναι η διαφορά του τι εμείς αποκαλούμε μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Να βγει το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρώτο δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτό είναι το εργαλείο για να αποτελέσουν την ατζέντα του Έλληνα όλα αυτά που θέτει ως στόχο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για να θυμηθούμε πάλι τι σημαίνει αισιοδοξία, τι σημαίνει να έχεις στόχους, πόσο διαφορετικά λειτουργεί μία νέα γενιά όταν νιώθει ότι συνοδηγεί κάπου και αυτή αυτό το τόπο και δεν γίνεται έρμαιο μίας διαχείρισης.
Τα όνειρα του καθενός διαφέρουν. Αλλά για να χωρέσουν αυτά τα όνειρα σε κοινωνικά πλαίσια και αυτή η κοινωνία να είναι υγιής πρέπει ένας μεγαλύτερος στόχος να τα δένει μαζί. Και ο στόχος αυτός δεν μπορεί να είναι παχιά λόγια και πολιτικοί τραμπουκισμοί.
.
Στην κοινωνία υπάρχει ένας καταλληλότερος όρος, αναφέρεται στην οικονομική ανάπτυξη και συγκεκριμένα είναι το bonding capital και το bridging capital. Γενικότερα οι σχέσεις που βοηθούν στην ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας περιγράφονται από τον όρο του κοινωνικού κεφαλαίου. Το bonding capital έχει να κάνει με τους στενούς δεσμούς που συνδέουν κάποιες κοινωνικές ομάδες και που μπορούν να γίνουν εφαλτήριο κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Οι δεσμοί αυτοί ,όμως, είναι λογικό να περιορίζουν κάποιον στα όρια αυτής της κοινωνικής ομάδας οπότε και πρέπει να τεθεί σε κίνηση το δεύτερο. Το bridging capital είναι αυτό που θα βοηθήσει στην επαφή με άλλες κοινωνικές ομάδες (ομάδες που μπορεί να δομούνται εθνικά,οικονομικά, φυλετικά, λόγω θρησκείας κ.α) και θα βοηθήσει όσους ανήκουν σε μία ομάδα να κάνουν το επιπλέον βήμα που θα τους βοηθήσει να υπερπηδήσουν την τροχοπέδη των στενών δεσμών με την ομάδα τους.
.
Λίγο πολύ, πιστεύω ότι το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει στην πολιτική σήμερα στην χώρα μας. Τα προηγούμενα χρόνια η Ο.Ν.Ε και οι ολυμπιακοί αγώνες, όσο πεζοί στόχοι και αν ακούγονται, ήταν αρκετά για να κάνουν όλους να βγουν από το καβούκι τους. Όλοι ήθελα να αποτελούν μέρος σε κάτι μεγάλο και μπορεί κανείς να πει ότι όλοι είχαν το ρόλο τους. Όλα έτρεχαν πιο γρήγορα, κάτι άλλαζε και συμπαρέσυρε μαζί του και τις γενιές που μεγάλωναν μέσα σε αυτό το κλίμα. Σε αυτή τη γενιά άλλωστε ανήκω και εγώ. Και πιστεύω ότι η ελπίδα και η θέληση που γεννά η προσδοκία είναι μεγάλο τονωτικό.
Την κατάσταση αυτή αντιπαραβάλλω με τη σημερινή. Εποχή που ,σωστά κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρίζεται ως εποχή μικρών προσδοκιών. Χωρίς στόχους, με τη πλειονότητα των λειτουργιών σε ένα δυσλειτουργικό αυτόματο πιλότο της οικονομίας της αγοράς, ακόμα και αυτή η φτωχή... διαχειριστική λογική αποτυγχάνει. Όλοι ξέρουμε και αυτό το απλό, πόσοι παραπάνω είναι αυτοί που δανείζονται σήμερα για να ικανοποιήσουν το καταναλωτικό εγώ τους. Και όλοι, δεν χρειάζεται πτυχίο για κάτι τέτοιο, ξέρουμε που θα οδηγήσει. Και όταν όλα θα γίνουν μπροστά μας, τότε δεν θα μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον εισαγόμενο πληθωρισμό ή ό'τι άλλο.
Αλλά το θέμα δεν είναι αυστηρά οικονομικό. Έχει να κάνει με τη χρεοκοπία του πολιτικού τσιμενταρίσματος. Με τη χρεοκοπία του απόλυτου και των "καθαρών λύσεων" που παραπέμπουν σε κάτι βρώμικο. Το να έχεις θέσεις και πρόγραμμα δεν σημαίνει ότι πρέπει να φέρεσαι σαν παπάς που διαβάζει το Ευαγγέλιο. Το να μην αρέσουν σε όλους αυτά που προτείνεις δεν σημαίνει ότι οι θέσεις σου δεν υπάρχουν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει κάποιες θέσεις που ίσως για μερικούς να χρίζουν πολιτικής κάθαρσης. Αλλά αυτό θα σήμαινε πολιτικές αποκλεισμού και στενών δεσμών. Και αυτό δεν θα φέρει ούτε ελπίδα, ούτε προσδοκία στους νέους. Ίσως για αυτό όλοι οι πολιτικοί που επιτίθενται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ του επιτίθενται με ποδοσφαιρικούς όρους. Γιατί όλοι τους κάνουν πρωταθλητισμό για να βγάλουν το κόμμα τους πρώτο. Αλλά εκεί είναι η διαφορά του τι εμείς αποκαλούμε μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Να βγει το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρώτο δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτό είναι το εργαλείο για να αποτελέσουν την ατζέντα του Έλληνα όλα αυτά που θέτει ως στόχο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για να θυμηθούμε πάλι τι σημαίνει αισιοδοξία, τι σημαίνει να έχεις στόχους, πόσο διαφορετικά λειτουργεί μία νέα γενιά όταν νιώθει ότι συνοδηγεί κάπου και αυτή αυτό το τόπο και δεν γίνεται έρμαιο μίας διαχείρισης.
Τα όνειρα του καθενός διαφέρουν. Αλλά για να χωρέσουν αυτά τα όνειρα σε κοινωνικά πλαίσια και αυτή η κοινωνία να είναι υγιής πρέπει ένας μεγαλύτερος στόχος να τα δένει μαζί. Και ο στόχος αυτός δεν μπορεί να είναι παχιά λόγια και πολιτικοί τραμπουκισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου