Ολυμπιακά.... κατορθώματα

Τέσσερα χρόνια μετά τους δικούς μας Ολυμπιακούς αγώνες, αυτή η "ακαταλαβίστικη" για πολούς γιορτή μεταφέρθηκε στην άλλη άκρη του κόσμου, σε ένα πολιτισμό ολότελα διαφορετικό. Όπως έγινε αισθητό και με την τελετή έναρξης, σε αντιπαραβολή με τη δικιά μας, στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου έπρεπε να γίνει αισθητή η δύναμη της μάζας, ο θρίαμβος της δύναμης των πολλών πάνω στη διαφορετικότητα του ενός. Λογικό για μία χώρα του 1 δις και πλέον κατοίκων, λογικό αν σκεφτεί κανείς και το καθεστώς της χώρας.
Σε αντίθεση, επίσης, με τους αγώνες της Αθήνας, όπου μάλλον εδώ το είχαμε πάρει πιο χαλαρά το θέμα και σε καλό μας βγήκε, η εικόνα μεγαλοπρέπειας που προσπαθεί να αποπνεύσει η Κίνα μοιάζει να επισκιάζει τους ίδιους τους αγώνες. Είναι αλήθεια πως η Κίνα δέχεται μεγάλες πιέσεις και κάπως θα έπρεπε να αποπροσανατολίσει όλους αυτούς που την περιμένουν στη γωνία. Αλλά τουλάχιστον στα μάτια μου, αυτό μοιάζει να γίνεται εις βάρος των αγώνων.
Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο οι Κινέζοι που φαίνεται να αδιαφορούν για το αρχαίο πνεύμα αθάνατο των αγώνων. Την ίδια ώρα που οι αθλητές έκαναν τη δική τους ειρήνη μέσα στο γήπεδο και προσπαθούσαν να φέρουν πιο κοντά τις χώρες τους κάποιοι άλλοι απεργάζονταν άλλα. Όταν πριν τέσσερα χρόνια κάποιοι καλοθελητές μιλούσαν επιτιμιτικά για την πρωτοβουλία της ολυμπιακής εκεχειρίας σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν μια τόσο αιματηρή δικαίωση. Γιατί ενώ εμείς κάναμε ήσυχοι τα μπάνια μας στις παραλίες, εδώ πιο δίπλα, γινόταν ένας ακόμη πόλεμος για τους πολύτιμους αγωγούς της περιοχής.
Όταν λοιπόν τα φώτα των αγώνων πέσουν, καλό είναι να σκεφτούμε, πέρα από τα ρεκόρ και τα μετάλια, τί πήγε στραβά και ξεπουλήσαμε την ανθρωπιά μας για μερικά εμπορικά συμβόλαια με τον κατά τα άλλα συμαθέστατο λαό των Κινέζων. Τί πήγε στραβά και αφήσαμε κάποιυς να ξαναβάλουν μέσα σε δύο χρόνια φώτια στην ανατολική Ευρώπη; Τί πήγε τόσο στραβά ώστε τα επόμενα χρόνια να μην ξέρουμε πόσο κοντά μας θα πλησιάσει ο πόλεμος αν γίνουμε και εμείς μέρος των διαδρόμων ενέργειας;