Ήθελα σήμερα μωρέ να γράψω πολλά για αυτήν την πόλη. Ήθελα να τονίσω ότι με όση δυσκολία και αν ξαναμπαίνεις στους ρυθμούς της όταν γυρνάς στην αγκαλιά της, αυτή σε καλεί συνεχώς να βγεις, να δεις να ακούσεις. Χίλια δυο νέα ερεθίσματα (νύχτες πρεμιέρας, φεστιβάλ ποίησης, αγγλικό θέατρο, στέγη γραμμάτων κ.α κ.α) σου φωνάζουν ότι αυτή η πόλη παράγει πολιτισμό και κρατάει το μυαλό της ανοιχτό. Ακόμη και ο καιρός που δροσίζει μαζί με αυτά τα απίστευτα ξημερώματα (να 'ναι καλά η δουλειά) σε προκαλεί να αλωνίσεις πάλι όλα τα όμορφα γύρω σου.
Και μετά διαβάζεις ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και στεναχωριέσαι... Θυμάσαι όλους αυτούς τους γραφικούς, που σου έλεγαν ότι τα συνθήματα για τον Τεμπονέρα, τον Πέτρουλα, τον Λαμπράκη είναι ξεπερασμένα. Και αναρωτιέσαι... Αν όλα αυτά τα είχαμε αφήσει πίσω μας γιατί; γιατί ξανά; Δεν ξέρω τα πρόσωπα. Δεν ξέρω πολλά για το πως και τι. Αλλά λυπάμαι. Λυπάμαι για έναν 34χρονο που άδικα δεν θα ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής για να δρέψει χαρά και καρπούς από τους κόπους του. Λυπάμαι για έναν 40χρονο που θα φάει τα χρόνια του στη φυλακή γιατί... αλίμονο αν και ο ίδιος ξέρει. Και λυπάμαι και για όλους εμάς. Εμάς που δεν καταφέραμε να κρατηθούμε άνθρωποι. Εμάς που χαϊδεύαμε τον κάθε "Κασσιδιάρη", εμάς τους απαθείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου