Όποιος νομίζει ότι η ουκρανική κρίση τελείωσε, μάλλον, είναι εγκλωβισμένος στα ελληνικά μέσα μαζικής επικοινωνίας (και όχι ενημέρωσης). Στο κείμενο της Γιούλια Τιμόσενκο μπορεί να αναγνωρίσει κάποιος γνώριμες για την Ελλάδα καταστάσεις (εμφύλιος, Αττίλας), όπως επίσης και γνώριμες για την Ευρώπη καταστάσεις (Γιουγκοσλαβία).
Όσοι αναρωτιούνται αν υπάρχει κάτι ακόμη σημαντικό για το οποίο ψηφίζουμε τέλη Απρίλη, η Ουκρανία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι σημαντικό, αντί να κινούμαστε αενάως σε κρίσεις ταυτότητας (εννοώ όλοι οι Ευρωπαίοι) και σε κρίσεις εσωτερικής κατανάλωσης και μικρομεγαλισμούς (βλέπε αντιμετώπιση Ελλάδας από τους εταίρους), να πάρουμε απόφαση ότι η θέση μας στον κόσμο έχει και ευθύνες (κάτι που κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και στο μεταναστευτικό). Η Ουκρανία ζητά ξεκάθαρα την υποστήριξη της Ευρώπης και δείχνει να πιστεύει πιο πολύ σε 28 φωνασκούσες και αλλοπρόσαλλες δημοκρατίες, παρά στους δυο παραδοσιακούς νταήδες. Η Ευρώπη καλείται, λοιπόν, να δείξει τα δόντια της σε όλους, ακόμη και αν αυτό έχει ένα προσωρινό κόστος (αλλά με πολλά μακροπρόθεσμα εσωτερικά και εξωτερικά οφέλη). Θα τα καταφέρουμε αυτή τη φορά; Μακάρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου