Το 2016... ξεκίνησε μάλλον κουραστικά. Καταπιαστήκαμε με προβλήματα σχετικά απλά, ή έστω λιγότερο απλά, αλλά η γαλούχηση στη μιζέρια μας κάνει να δραματοποιούμε τα πάντα. Και αυτό, για να είμαι ειλικρινής μου κάνει λίγο κουραστικό. Ακόμα και οι γάβροι μετά τις δύο κόκκινες με την ΑΕΚ σαν κακογαμημένη γκόμενα κάνουν.
Αυτή λοιπόν η εθνική μιζερίαση τείνει να γίνει trend και σε μία μεγάλη μου αγάπη... τις ταινίες. Όλοι οι iphonoφραγκοφονιάδες που τσιγκουνεύονται πέντε ευρώ να δουν λίγο Όρσον Γουέλς κάτω από τα αστέρια το Καλοκαίρι, το Χειμώνα μου γίνονται απαιτητικές ξινομούνες και δεν τους αρέσει ο Ταραντίνο (είναι κουραστικός...), δεν μπορούν τον Ιναρίτου (σιγά την ταινία, βαρετή πλοκή...) και λοιπά άλλα συνήθη του γιδεμπορίου.
Σε μία τέτοια χρονιά λοιπόν, που ίσως είναι από τις κορυφαίες κινηματογραφικές των τριάντα ένα μου πλέον χρόνων, με πολλές καλές ταινίες από το Γενάρη του ΄15 και μέχρι το Φλεβάρη του '16, είδα μία ταινία που είναι η ουσία του σινεμά. Μία ταινία που απηχεί τον κόσμο όπως είναι σήμερα, το 2016 όπως είναι και όχι σα μία βάρβαρη και ξεφτιλισμένη ρέπλικα του Μεσαίωνα. Είδα, λοιπόν, μία ταινία που ξέρει ότι δεν είναι αριστούργημα, δεν έχει ερμηνείες για τις Κάννες, δεν είναι πρωτοποριακή, δεν θα σας λύσει την γεωπολιτική και κοινωνική σας στραβωμάρα και δεν θα σας κάνει σοφότερους. Και αν έχετε ξεχάσει ότι είστε άνθρωποι πιθανόν να μη σας συγκινήσει και καθόλου. Προσπαθώ ακόμη να αποφασίσω αν αυτή είναι η πιο αληθινή ταινία που έχω δει στη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου