Μεταπολεμικά ο πολιτικός επιστήμων James C. Davies ανέπτυξε μία θεωρία στο πόνημα του με το τίτλο "Toward a theory of revolution". Συγκεκριμένα αυτό που με ενδιαφέρει στο πόνημα αυτό είναι η θεωρία των rising expectations και η j-curve. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι γνώστης του συνόλου του πονήματος και του συνόλου των συμπερασμάτων του, θα κάνω χρήση των βασικών αναλυτικών εργαλείων του για να εξηγήσω την άποψη μου για την συμπεριφορά μιας κοινωνίας.
Περιλήπτικα η θεωρία αυτή πραγματεύεται ότι η πραγματικότητα σε μία κοινωνία βρίσκεται σε παράλληλη διάταξη από τις προσδοκίες της κοινωνίας αυτής, και ανάλογα με το πως διαμορφώνονται οι προσδοκίες η κοινωνία αυξάνει της απαιτήσεις της. Αργότερα ο Michael H. Glantz σε ένα δικό του πόνημα τροποποιεί την καμπύλη αυτή για να δείξει πως η μείωηση των προσδοκιών είναι δυνατό να κάνει αποδεκτή την αποδοχή λιγότερο ικανοποιητικών συνθηκών στην πραγματικότητα.
Φυσικά οι συγγραφείς των δύο πονημάτων πραγματεύτηκαν διαφορετικά σε έκταση φαινόμενα από αυτά που εγώ θα αναφέρω αλλά η βάση τους είναι αρκετά παρόμοια.
Από το '94 και μετά η Ελλάδα ως χώρα έθεσε κάποιους εθνικούς στόχους. Οι στόχοι αυτοί κατά κοινή ομολογία θα έφερναν τη χώρα μας πέρα από τα τότε όρια της. Ο ένας μεγάλος στόχος ήταν η ένταξη στην Ο.Ν.Ε και ο άλλος η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός φυσικά ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω και στους δύο στόχους. Την δεκαετία '94-'04 θα την ανάγω στην πρώτη καμπύλη για να αντιστοιχήσω και την έκφραση του πρώην πρωθυπουργού Κ.Σημίτη την οποία μου θύμησε ο σύντροφος και φίλος Χ.Χάιδος "Δεν καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις γεωμετρικά αυξανόμενες απαιτήσεις του Έλληνα πολίτη".Αυτό φυσικά δεν δικαιολογεί τα λάθη του πολιτικού χώρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ στον οποίο άλλωστε και εντάσσομαι.
Η άποψη όμως και η ενεργή συμμετοχή στα κοινά δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα γνώμης. Θεωρώ λοιπόν ότι τα τελευταία τρία χρόνια η Ελλάδα είναι μία χωρά χωρίς προσανατολισμό στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Αυτό φυσικά πλήττει το προφίλ του Έλληνα που είχε σαφώς βελτιωθεί μετά και την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Έκτοτε έχουμε δει τις προσδοκίες για τις δυνατότητες της Έλλαδας, ως οικονομία-ως λαός-ως πηγή παιδείας και παραγωγής πολιτισμού-ως παράγοντας σταθερότητας στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου να μειώνονται, κάτι που εκφράζει η δεύτερη καμπύλη. Αυτό, φυσικά, αφού πέρασε το ψυχολογικό στάδιο έπληξε και τα εισοδήματα του Έλληνα. Σήμερα,λοιπόν, ο Έλληνας απαιτεί λιγότερα γιατί νιώθει ότι η κυβέρνηση που εξέλεξε πριν τρία χρόνια είναι ανίκανη να του προσφέρει κάτι παραπάνω. Για μένα προσωπικά είναι θέμα επιλογής να κοιτάζω στο μέλλον. Το κουτόχορτο του "το μη χείρον, βέλτιστον" ας το ταϊσουν αλλού.
Γιατί πιστεύω και στον τόπο αυτό και στους Έλληνες και ας γκρινιάζουν λίγο παραπάνω. Την επιμονή και το πείσμα του Έλληνα δεν τα έχει κανένας λαός στον κόσμο. Το χαμόγελο του Έλληνα που κερδίζει κάθιδρος το ψωμί του κάτω από το καυτό ήλιο ή το τσουχτερό κρύο 365 μέρες το χρόνο δεν το βρήκα πουθενά. Γι' αυτό και εγώ αυτό τον τόπο δεν τον αλλάζω με κανέναν άλλο στον κόσμο.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!! ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου