Ακούγεται περίεργο αλλά το Καλοκαίρι για μένα δεν είναι απλά μία εποχή, αλλά μία δεύτερη χρονιά μέσα στο χρόνο. Πάντα οι καλοκαιρίνες εμπειρίες ήταν περισσότερες από αυτές όλης της χρονιάς. Απογοητεύσεις, χαρές και αν θυμάμαι καλά καλοκαίρι έγιναν και ο σημαντικότερες αλλαγές στη ζωή μου. (Εκτός από κανα δυο πολύ χειμωνιάτικες).
Η ουσία είναι ότι οι αλλαγές δεν σημαίνουν πάντα καλυτέρευση. Ή πιο σωστά δεν φέρνουν κάτι καλύτερο από μόνες τους. Πάνω από όλα πρέπει πρώτα ο ίδιος σαν άνθρωπος να είσαι έτοιμος να αλλάξεις. Να αφήσεις πίσω συνήθειες που σε κρατάνε πίσω σαν άνθρωπο και να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Να ιεραρχήσεις ένα δικό σου σύστημα αξιών, έτσι ώστε να είσαι πάνω από όλα εντάξει με τον εαυτό σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το να χάνεις τη μπάλα με τα γύρω σου είναι νορμάλ. Σημαντικό είναι κάποια στιγμή να εγκαταλείπεις την ουτοπία σου και να κοντρολλάρεις τα γύρω σου.
Τι σχέση έχει αυτό με την επικαιρότητα των πυρκαγιών και της ξεφτίλας μας; Για μένα, μεγάλη. Η τεμπελιά και η αποχαύνωση ξεκινάει από ανθρώπους που είτε είναι αρκετά δειλοί για να δείξουν στους γύρω τους τις δικές τους ανάγκες είτε φτάνουν στο αντίθετο άκρο αδιαφορώντας για το πως επηρεάζουν τη ζωή των γύρω τους.
Εν τέλει για να είναι όλοι καλά και ευτυχισμένοι πρέπει να υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση με τα γύρω τους. Να δίνουν και να πάιρνουν ευτυχία, να προκαλούν και να αντιδρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου