Συν και πλην

Γυρνώντας από το χωριό για λίγες μέρες, μου έκανε εντύπωση το πόσο διαφορετικός έδειχνα μέσα στο χαμό. Δεν μπορούσα να περπατήσω γρήγορα, δεν γύριζα 10000 φορές να ασχοληθώ με το πως είναι αυτά που φοράω και γενικά δεν είχα την ανάγκη που είχα κάποτε να κάνω νευρικές κινήσεις με τα κλειδιά μέχρι να επαναλάβω για απειροστή φορά τις ίδιες διαδρομές. Ως εδώ τίποτα το ιδιαίτερο και μη αναμενόμενο.
.
Το περίεργο ήταν αλλού. Πριν λίγα -όχι πλέον τόσο λίγα- χρόνια, θυμάμαι τις συζητήσεις που κάναμε για το πως όλοι θέλαμε να πάμε κάπου αλλού με περισσότερο κόσμο για να είμαστε πιο κοινωνικοί, πιο χαλαρωμένοι, πιο πολύ ο εαυτός μας. Και αρχικά ίσως γίναμε. Αλλά δεν ξέρω πλέον αν ισχύει το ίδιο. Σίγουρα πάντως, δεν είμαστε πια χαμογελαστοί όπως ήμαστε παλιότερα. Επίσης παρατήρησα μια άλλη αντιπαραβολή. Όταν είμαι κάτω δεν πειράζει αν δεν είμαι καλοντυμένος ή καλά φτιαγμένος γενικότερα. Γιατί αν γνωρίσω μια κοπέλα ισχύουν τα εξής:

• Έχω πολύ περισσότερο "πραγματικό" χρόνο αφού μπορώ παντού να είμαι αυτός που είμαι και δεν χρειάζεται να καταφεύγω σε αρχικές αερολογίες εντυπωσιασμού ώστε να τραβήξω την προσοχή της. Αυτό συμβαίνει γιατί πάνω γινόμαστε μάλλον αχάριστοι αφού αντί να συγκεντρωθούμε στο πρόσωπο που έχουμε απέναντι μας είμαστε σε μια κατάσταση περίπολο, όπου κοιτάμε μην μας ξεφύγει κανένας κώλος. Μπράβο, λοιπόν, σε αυτούς που έχουν το στοιχειώδη σεβασμό στην παρέα τους.
• Αν η αρχική μου εντύπωση δεν είναι τόσο καλή, δεν πειράζει, γιατί λογικά θα έχω και μία δεύτερη ευκαιρία, και λόγω περιορισμένου χώρου αλλά και γιατί ο κόσμος τείνει να βλέπει τα πράγματα πιο χαλαρά και να μην δίνει και τόση σημασία στο περιτύλιγμα. Δεν θέλω να αδικήσω έτσι αυτούς που μένουν στις πόλεις, αλλά ίσως τελικά οι συνθήκες να μας κάνουν πιο δυσκοίλιους και να παραδίνουμε έμφαση στην εμφάνιση και αρχική εντύπωση του άλλου παρά σε αυτό που πραγματικά έχει να μας πει.
• Τα παραπάνω έχουν και τις αντίθετες όψεις τους. Εμείς οι ίδιοι καταλήγουμε να συζητάμε όχι για κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, που είναι η ουσία του ποιοι είμαστε, αλλά για το περιτύλιγμα που με τόσο κόπο φτιάξαμε μέσα στον ανταγωνισμό. Τελικά, φτάνει το περιτύλιγμα μας να καταβροχθίζει όλο το εγώ μας, πνίγοντας ότι πιο όμορφο έχουμε να βγάλουμε προς τα έξω... τον εαυτό μας.

Δεν λέω ότι κάτι φταίει και ότι ντε και καλά κάτι πρέπει να αλλάξει. Απλά, ίσως αδικούμε όλους αυτούς που μας αφιερώνουν χρόνο για να συζητήσουν κάτι στην ουσία του και που δεν πηδάνε συνέχεια από θέμα σε θέμα μιλώντας με απόλυτο τρόπο για το τι ΑΥΤΟΙ (εγώ!!!!!-έλεος πια) θεωρούν σωστό και πρέπον.