Σάββατο 13 Απριλίου 2013

26 ωραιότατοι βαθμοί Κελσίου

                     Εδώ στην Ελλάδα τα νέα μας έρχονται λίγο περίεργα. Κάτι που δεν συνάδει ο καιρός με βαρύγδουπες ανακοινώσεις για απολύσεις, κάτι οι Γαλλίδες τουρίστριες που λιώνουν κάτω από τον ήλιο στα πεζούλια της Πλάκας, το κλίμα που υπάρχει είναι αλλόκοτο. Είμαστε άραγε ένα βήμα πριν την ανακούφιση ή δεν παίζει να ξεφύγουμε ποτέ από τους εαυτούς μας;
                      Και εξηγούμαι, γιατί ένα θέμα σαν αυτό κάθε άλλο παρά απλό και εύκολο είναι. Όλα αυτά τα χρόνια που παραπονούμαστε ότι το Δημόσιο το ένα, το Δημόσιο το άλλο, τι μας έφταιγε; Μας έφταιγε ένα αόρατο γραφειοκρατικό χέρι; Μας έφταιγαν οι υπάλληλοι που δεν διεκπεραίωναν την γραφειοκρατία για όχι πάντοτε αθώους λόγους; Ή μας έφταιγε κάτι σε πίτα γύρο απ' όλα;  Και κάπου εδώ έρχεται το προσωπικό μου βίωμα. Όντας πλέον στην αντίπερα όχθη (ή μάλλον και στις δύο), έστω και για ελάχιστο χρόνο, η απάντηση μου είναι ότι ένα αναχρονιστικό σύστημα γραφειοκρατίας δεν αλλάζει γιατί με την αλλαγή του κάποιοι (πολλοί) θα πρέπει να δουλέψουν πραγματικά και να αναλάβουν και ευθύνες. Όταν η ευθύνη θα πάψει να μοιράζεται σε δεκαπέντε στάδια, αλλά θα προσωποποιείται σε δύο ή τρία επίπεδα, πρώτον θα εξαφανιστούν θέσεις εργασίας  και δεύτερον οι άεργοι δεν θα μπορούν πλέον να κρυφτούν. Οπότε; Οπότε ή είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε αυτό και να ψαχτούμε να δημιουργήσουμε παραγωγικές δουλειές για όλους αυτούς που δεν έχουν φωνή γιατί είναι στην απέξω του συστήματος εργασίας ή θα βουλιάζουμε όλοι μαζί παρέα, μισθοί, άνθρωποι και κοινωνικοί θεσμοί την ώρα που η ανεργία θα τσιμπάει ταβάνι. 
                        Σίγουρα το θέμα δεν ακούγεται ευχάριστο. Θα έπρεπε όμως. Η αίσθηση της αλλαγής, της εξέλιξης θα έπρεπε να μας φτιάχνει την διάθεση. Όταν εκεί που είσαι δεν είσαι καλά το χρωστάς και στον εαυτό σου να ψαχτείς τι μπορείς να αλλάξεις να κάνεις την κατάσταση πιο όμορφη. Όχι να κάνεις πως δεν βλέπεις ή να την κάνεις από την κατάσταση (δεν εννοώ τα νέα παιδιά που είδαν και αποείδαν και ψάχτηκαν σε άλλους τόπους, αλλά αυτούς που συνδιαμόρφωναν το χάλι και την έκαναν προς τα άκρα για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους, τις καθημερινές και αυτές πάνω από την κάλπη). Εκεί, λοιπόν, που συστηματικά ο κόσμος ταϊζεται μιζέρια, οφείλεις να φτιάξεις μία sunny crowd pleaser ιστορία, που θα έλεγαν και στο χόλυγουντ. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, ξέρω μόνο πως νιώθω ότι θα ήθελα να κυλούν τα πράγματα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: