Διάβασα το άρθρο του Χανς Βέρνερ Ζιν για την πολιτική που θα πρέπει η Ευρωζώνη να ακολουθήσει (είναι καλό να διαβάζεις την απέναντι πλευρά και να προσπαθείς να καταλάβεις πως σκέφτεται - όπου απέναντι αυτοί που μας δανείζουν) και την κριτική στον Σόρος και τους ομοίους του. Διάβασα και την απάντηση του Σόρος στα σχόλια. Υπάρχουν σημεία που συμφωνώ και διαφωνώ και με τους δύο. Ειδικότερα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αναλύσει ο Ζιν πώς ακριβώς σκέφτεται την άνοδο του πληθωρισμού στη Γερμανία (θα ξοδέψουν περισσότερα οι πλούσιοι; γιατί η μάζα των υποαπασχολούμενων δεν βλέπω να παίρνει αυξήσεις ούτε ώρες δουλειάς να βρίσκει σε μία συρρικνούμενη Ευρώπη.) Και καλό θα ήταν όταν μιλάμε για ανταγωνιστικότητα να το αναλύουμε από όλες τις πλευρές (κοινωνικό και βιομηχανικό ντάμπινγκ, δεκαετές πάγωμα αυξήσεων, νομιμοποίηση μίζας, ευρωπαϊκά προγράμματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της γερμανικής βιομηχανίας και του ασκούμενου από αυτή λόμπυ στο ευρωκοινοβούλιο, ομοίως ευρωπαϊκή δασμολογική πολιτική). Άραγε εμάς θα μας επιτρεπόταν το ίδιο; Ο δε Σόρος όταν μιλάει για τραπεζικό σύστημα στην Ευρώπη, τι ακριβώς έχει στο νου του. Μια μόχλευση τύπου προηγούμενης δεκαετίας; Γιατί δεν πίεσε τα φιλαράκια του στο Λονδίνο να δεχθούν ένα μερικό "στραγγάλισμα" στον κοπανιστό αέρα τον αγορών;
Σε κάθε περίπτωση και οι δύο κάπου ξεχνούν τις κοινωνίες. Μιλώντας και οι δύο για ανάπτυξη και χρήμα, παραλείπουν να αναφέρουν τι θα γίνουν οι κοινωνίες. Ένα μικρό άλλοθι έχει ο Σόρος γιατί μιλά για ελλιπή εμβάθυνση και την αδυναμία να αντέξει μία τέτοια ένωση μία μακρά ύφεση. Αλλά αναλύσεις τύπου "ο Ρήνος μην ξαναγίνει σύνορο" δείχνει ότι οι "μεγάλοι" Γερμανοί δεν έχουν ξεπεράσει τα κόμπλεξ του παρελθόντος και προχωρούν προς τον γκρεμό κοιτώντας το παρελθόν πάνω από τον ώμο τους. Το σίγουρο είναι ένα. Όσο η κρίση στην Ευρώπη βαθαίνει τόσο περισσότερο μου θυμίζει το παλαιστινιακό. Κανείς δεν ακούει κανέναν και ο καθένας λέει τα δικά του. Υπάρχουν, βέβαια, πολλά αισιόδοξα άρθρα που δείχνουν ότι οι Γερμανοί συντηρητικοί απομονώνονται ακόμη και στους κόλπους της Κομισιόν. Ας ελπίσουμε όταν γίνει αυτό πραγματικότητα να μην είμαστε στο και δέκα της Ευρώπης. Γιατί στο και πέντε είμαστε ήδη και θα το καταλάβουμε μετά από πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου