Όσοι λάτρεψαν τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αληθινά από τις συγκρίσεις. Τα πράγματα είναι στη βάση τους πολύ απλά. Ναι, υπάρχουν ομοιότητες με τη μουσική του Bob Dylan, του Bruce Springsteen και του Mark Knopfler. Ποιός το αρνείται; Απολύτως κανείς. Ούτε καν ο ίδιος ο Adam Granduciel, ο οποίος δήλωσε ότι με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά οι The War On Drugs δεν επιθυμούν να καινοτομήσουν.Το τρίτο άλμπουμ του κουαρτέτου από τη Philadelphia δεν υστερεί σε τίποτα από τα προηγούμενα. Δεν έχει σημασία πώς θα χαρακτηρίσετε τον ήχο τους. Πείτε τον indie rock, americana, shoegaze ή όπως αλλιώς θέλετε. Γεγονός είναι ότι έχει πολλά δάνεια από τη δεκαετία του ’80, κυρίως λόγω της παραγωγής. Μιας και μιλήσαμε παραπάνω για Bob Dylan, να ξέρετε ότι το «φάντασμά» του υπάρχει σε όλο τον δίσκο και κυρίως στα "Eyes To The Wind", "Lost In The Dream" και "In Reverse". Ας μην ξεχνάμε πως όταν ο Granduciel με τον Vile αποφάσισαν να σχηματίσουν τη μπάντα, μοιράστηκαν το όραμά τους για τον ήχο του μεγάλου Bob.Κι αν αναρωτιέστε τι είναι, τελικά, δικό τους, η απάντηση κρύβεται στο ενιαίο ηχητικό αποτέλεσμα και το πάντρεμα των επιρροών τους με έναν τρόπο που παραπέμπει μεν στο παρελθόν, αλλά διεκδικεί επάξια τη θέση του στο σήμερα.Απ τα καλυτερα album που ακουσα φετος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου