Μια σοβαρή προβληματική που επανέρχεται στους κόλπους των θεωρητικών της οικονομίας και των κοινωνικοοοικονομικών συστημάτων τα τελευταία χρόνια, είναι η αναθεώρηση του αλάθητου του μηχανισμού της αγοράς. Ακόμα και όσοι πίστευαν ότι μακροχρόνια η αγορά βρίσκει τον τρόπο να ισορροπεί, μετά τα τελευταία γεγονότα δεν μπορούν να απαντήσουν με ασφάλεια στο ερώτημα του αν αυτό είναι δυνατό χωρίς έναν οριστικό εκτροχιασμό του συστήματος ή απλούστερα ένα μεγάλο μπραφ και τελικά μία παγκόσμια μερική χρεοκοπία. Όταν το Λονδίνο εξαγόραζε την χρεοκοπημένη στεγαστική τράπεζα Northen Rock οι κοτεράτοι υπερασπιστές της αγοράς έτρεξαν να κράξουν και να μιλήσουν για μία βιαστική κίνηση. Οι πιο σοβαροί απλώς εξέφρασαν το σκεπτικισμό τους. Οι πρώτοι, είχαν την ευκαιρία να συμαζευτούν όταν έστω και εν κρυπτώ τα ίδια έπραξε και η αμερικανική κεντρική τράπεζα αγοράζοντας ως συμβολικό δωράκι ένα μεγάλο χρηματοπιστωτικό οργανισμό δίνοντας τον στο αγαπημένο συντηρητικό παιδί τους, την Morgan.
Τώρα όμως τα πράγματα δεν είναι ίδια. Αγοράζοντας τις τεράστιες στεγαστικές τράπεζες Fannie Mae και Freddie Mac η αμερικανική κυβέρνηση απλώς δήλωσε την αδυναμία της να πάρει από τους πλούσιους αυτά που αυτοί έχασαν. Γιατί αν η διαγραφή δανείων ήταν ένα αδιανόητο "υπερκοινωνικό" μέτρο για την υπερκαπιταλιστική Αμερική, δεν βλέπω πως εκπεδεύονται ορθότερα οι επενδυτές στο να μην ξαναγίνουν άπληστοι διασφαλίζοντας τους κέρδη από ένα τζογάρισμα που είναι σαν να παίζει φιλικό στο Μόναχο, Μπάγερν-Καλόνερο και να παίζεις το ματς ανατροπή 1 ημίχρονο-2 τελικό. Προσωπικά, πιστεύω πως τα γεγονότα των τελευταίων δύο χρόνων είναι η εκδίκηση του social safety net της Ε.Ε απέναντι στην άπληστη επεκτατική και υπερχρεωμένη οικονομική πολιτική των Η.Π.Α. Εντάξει, ότι καλό είναι να μην βουλιάξει το καράβι όλοι το ξέρουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν πρέπει να αρχίσουν να τρομπάρουν και αυτοί νερά έξω από το καράβι τους. Ας κάνουν λίγο κράτει, υπάρχουν και άλλοι στον κόσμο που μπορούν να καταναλώσουν αντί για αυτούς. Και αυτοί οι άλλοι το έχουν πραγματικά ανάγκη. Και δεν μιλάω για εμάς, τους καλοθρεμμένους Ευρωπαίους.
Τώρα όμως τα πράγματα δεν είναι ίδια. Αγοράζοντας τις τεράστιες στεγαστικές τράπεζες Fannie Mae και Freddie Mac η αμερικανική κυβέρνηση απλώς δήλωσε την αδυναμία της να πάρει από τους πλούσιους αυτά που αυτοί έχασαν. Γιατί αν η διαγραφή δανείων ήταν ένα αδιανόητο "υπερκοινωνικό" μέτρο για την υπερκαπιταλιστική Αμερική, δεν βλέπω πως εκπεδεύονται ορθότερα οι επενδυτές στο να μην ξαναγίνουν άπληστοι διασφαλίζοντας τους κέρδη από ένα τζογάρισμα που είναι σαν να παίζει φιλικό στο Μόναχο, Μπάγερν-Καλόνερο και να παίζεις το ματς ανατροπή 1 ημίχρονο-2 τελικό. Προσωπικά, πιστεύω πως τα γεγονότα των τελευταίων δύο χρόνων είναι η εκδίκηση του social safety net της Ε.Ε απέναντι στην άπληστη επεκτατική και υπερχρεωμένη οικονομική πολιτική των Η.Π.Α. Εντάξει, ότι καλό είναι να μην βουλιάξει το καράβι όλοι το ξέρουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν πρέπει να αρχίσουν να τρομπάρουν και αυτοί νερά έξω από το καράβι τους. Ας κάνουν λίγο κράτει, υπάρχουν και άλλοι στον κόσμο που μπορούν να καταναλώσουν αντί για αυτούς. Και αυτοί οι άλλοι το έχουν πραγματικά ανάγκη. Και δεν μιλάω για εμάς, τους καλοθρεμμένους Ευρωπαίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου