Κοιτώντας μέσα από την κλειδαρότρυπα

                  Μάλλον τα γεγονότα δεν είναι ίδια. Ούτε ο τρόπος που αποκαλύφθηκαν μοιάζει. Αλλά νομίζω μοιάζει ο τρόπος που η κοινωνία και τα ΜΜΕ τα χειρίζονται. Όπως και στις υποθέσεις Βαρθολομαίου και Ζαχόπουλου η κοινωνία πήρε θέση στον καναπέ της. Τότε ο μακαρίτης και ο παρολίγον αυτόχειρας βγήκαν στη σέντρα για πράξεις με καθαρά "ροζ" απόχρωση, αλλά οι γνωρίζοντες βρήκαν αφορμή να ξεδιπλώσουν τα όσα πιο πριν δεν μας έλεγαν περί σκανδάλων των δύο κρατικών λειτουργών. Την κοινωνία όμως δεν την ενδιέφεραν αυτά. Την ενδιέφερε για μία ακόμη φορά το περιεχόμενο της κασέτας, ο "κομιστής" και η ίντριγκα γύρω από τα λεχθέντα ενός "ροζ" φαλοκρατικού σκανδάλου. Περίπου παρόμοια και η κάλυψη του ατυχούς περιστατικού στη πολυκατοικία στου Ζωγράφου.
                Σήμερα, δυστυχώς, φαίνεται ότι κάτι ίδιο πάει να συμβεί. Ο Μαντέλης δεν θα ξεχαστεί σε λίγες μέρες. Ο Μαντέλης ξεχάστηκε χθες. Την κοινωνία δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ουσιαστική απόδοση ποινικών ευθυνών στη συμπεριφορά του, ούτε πως θα γίνει η όποια δήμευση ώστε να καλυφθεί η ζημία του δημοσίου. Το ενδιαφέρον στρέφεται σε μία συνεχή, "θολή" ροή πληροφοριών. Ένας καταδικασμένος στη Γερμανία (άλλα γέλια με το ποινικό σύστημα των αδέκαστων Γερμανών) και φυγόδικος στην Ελλάδα, "πετάει" ευκαιριακά πληροφορίες για χρήματα, με ακριβή ποσά, αλλά όλως τυχαίως δεν θυμάται ποιος τα πήρε. Κάπως έτσι, ευκαιριακά  και λαϊκίστικα εκμεταλλεύονται και τα άκρα στην Ελλάδα το θέμα. Τελικά, ίσως να μην φταίνε μόνο οι δικές μας ενοχές που δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε επαρκώς την υπόθεση αυτή. Ίσως απλώς να είμαστε απαίδευτοι να διεκδικήσουμε ουσιαστικά τη δικαίωση μας ως κοινωνία.