Η ιδέα της ανάρτησης ξεκινάει περίπου με την κρίση χρέους της Ελλάδας. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι πρώτη φορά άρχισε να με προβληματίζει το θέμα σε μία διάλεξη του καθηγήτη κ.Πετράκη στο ανοικτό πανεπιστήμιο πριν δυο χρόνια περίπου. Σε μία αποστροφή του λόγου του λοιπόν, ο καθηγητής αναφέρθηκε στον πανικό που επικρατεί για την κρίση χρέους ως κάτι το πρωτόγνωρο, όταν η ίδια η ιστορία του ελληνικού κράτους καταδεικνύει το αντίθετο. Προσωπικά συμφωνώ, καθώς θεωρώ ότι η ιστορία του ελληνικού κράτους, από την εμβρυακή κατάσταση του '21 ως σήμερα, είναι μια ιστορία δανείων και χρεοκοπιών. Πρόσφατα, σε μία παρόμοια συζήτηση αναφέρθηκε το βιβλίο του Γ.Ρωμαίου σχετικά με την ιστορία των χρεοκοπιών, πάλι, ως ένα βιβλίο έκπληξη για το περιεχόμενο του. Κάπου εκεί προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Η ιστορία στο σχολείο δεν ήταν τελικά από τα αγαπημένα μαθήματα παρά για ελάχιστους. Και φυσικά ακόμα λιγότεροι διδάχθηκαν, και δη σωστά, ιστορία κατεύθυνσης για να εντρυφήσουν σε ένα θέμα που εμένα με έκανε να πιάνω το κεφάλι μου από λύπη και μετά να ευχαριστώ το Θεό που υπάρχουμε ακόμη και σήμερα σαν χώρα. Ή τελικά αν χρωστάς και μάλιστα πολλά, είναι προς το συμφέρον όλων να επιβιώνεις; - κάτι σαν τις ΗΠΑ σήμερα.
Τέλος πάντων, αυτό που με προβληματίζει, είναι γιατί σε μια χώρα γεμάτη πτυχία, μεταπτυχιακά και πάσης φύσεως διπλώματα, ο κόσμος γνωρίζει τόσα λίγα για το παρελθόν του, εφαρμόζει τόσα λίγα από τις γνώσεις του και κρίνει ακόμη λιγότερο με το νου του. Ή πιο απλά γιατί τόση πολλή αμερικανιά; Κάπως έτσι (και μέσω του Γ.Πετρίδη παραδόξως) κατέληξα σε έναν άνθρωπο που θεωρείται ότι έχει γράψει ίσως την καλύτερη ιστορία για το λαό των ΗΠΑ (το θεωρείται είναι από αυτές τις παπαρολογίες τρίτου προσώπου που πετάμε όταν δεν έχουμε επαρκή στοιχεία για να επιβεβαιώσουμε κάτι - αν θυμάμαι καλά το έχω διαβάσει σε ένα άρθρο του Μ.Μητσού και εν μέρει με καλύπτει για όσο από το βιβλίο έχω διαβάσει).
Ο λόγος για τον Howard Zinn. Δείτε, λοιπόν, το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ The people speak, για να πάρετε μια ιδέα του πως θα μπορούσαμε να ανανεώσουμε τον τρόπο που διδασκόμαστε την ιστορία μας (να πάθετε και λίγο την πλάκα σας με το πόσοι σταρ εκεί νοιάζονται, αντίθετα με την καθ' ημάς διανόηση που απέχει επειδή της λείπουν τα νιάτα της.) Είναι ανατριχιαστικό το σημείο όπου ακούς το democracy comes from the bottom. Την ίδια στάση, μάλλον συμμερίζονται και καλλιτέχνες όπως ο Ματ Ντέιμον και Λούπε Φιάσκο που αφιέρωσαν το χρόνο τους σε μαθητές φτωχωγειτονιών για να μιλήσουν για το έργο του Zinn.
Και για να μην ξεχαστώ, ερέθισμα για να θυμηθώ τον Zinn, αποτέλεσε το σχόλιο της εκπομπής ''apotis4stis5" στο twitter σχετικά με το ντοκιμαντέρ του Ράιν Γκόσλιγνκ για το "πως η πολιτική απάθεια των νέων στην Αμερική τελικά οδήγησε στο Occupy Wall Street". Δεν ξέρω αν ο Γκόσλινγκ το έκανε έχοντας τον ίδιο προβληματισμό που παρέθεσα στην αρχή, πάντως στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνεται σνυέντευξη του Αμερικανού ιστορικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου