In denial

Η ιστορία έχει την κακή συνήθεια να μας θυμίζει από καιρό σε καιρό ό'τι ξεχνάμε. Το παράδοξο επίσης είναι ότι η ιστορία βρίσκει τρόπους να μας βοηθάει να ξεχνάμε γρήγορα ακόμη και τα τραγικότερα γεγονότα. Ίσως πάλι, η άρνηση και η φυγή από τις ακραίες στιγμές της ιστορίας να είναι η σπουδαιότερη άμυνα του είδους μας απέναντι σε συμβάντα που θέτουν υπό κρίση την ύπαρξη μας.
Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος σε λίγες φάσεις της καταγεγραμμένης ιστορίας τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια το ερώτημα της ίδιας του της ύπαρξης ως "ευγενές" όν και κατ' επέκταση του διλήμματος ανάμεσα στον αλληλοσπαραγμό και την ευημερία. Έτσι και σήμερα, όπου ο άνθρωπος αγνοεί την ουσιώδη συζήτηση για το περιβάλλον, φαίνεται ότι αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα αυτά ως παροδικά και ότι μάλλον δεν ζούμε μία από αυτές τις σπάνιες περιόδους της ανθρωπότητας. Άλλωστε από την τελευταία φορά που διερωτήθηκε ο άνθρωπος για το ίδιο του το είναι και τα γύρω του (Ηράκλειτος, Πλάτωνας, Αριστοτέλης κ.α ), ελάχιστη πρόοδος έχει γίνει πάνω σε αυτό το θέμα. Αν εμείς ζούμε ακόμη από τους αρχαίους μέσω του τουρισμού, τότε η επιστήμη ακόμη προσπαθεί να καταλάβει αυτά που έγραψαν.
Το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς επειδή δεν έχουν γίνει κατανοητά τα όσα πριν χιλιάδες χρόνια γράφτηκαν, δεν υπάρχει ανάλογος σεβασμός και για τα γύρω μας. Γιατί αν το περιβαλλοντικό πρόβλημα και έμμεσα και η άνοδος στις τιμές των τροφίμων δεν αντιμετωπίζονται ως προβλήματα επιβίωσης τότε δεν ξέρω τι θα έπρεπε να θεωρείται ως τέτοιο. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο από τον υπάρχοντα τρόπο αντιμετώπισης του και αποτελεί στάση ζωής και όχι μόδα. Ας ελπίσουμε ότι στα καθ' ημάς δεν θα τα καταφέρουμε να γίνουμε πάλι μόνιμοι ουραγοί σε άλλο ένα κρίσιμο θέμα.